Μικρή μου δροσοσταλίδα
στο ξημέρωμα του φθινοπώρου
σήμερα σε είδα.
Μικρή ακριβή μου ανάσα
Σταλαγματιά πονεμένη
Απ΄των σύννεφων την αγκαλιά κατέβηκες
κι εκεί στην άκρη των ματιών μου
στέκεσαι τώρα μαραζωμένη.
Κάποιο πικρό μαντάτο
λες πως μου έφερες
γι αυτό είσαι θλιμμένη.
Μήνυμα αμετάκλητο και οριστικό
μα έτσι είναι το τέλος αγαπημένη.
Κι εγώ σου λέω πως σε περίμενα
και ήθελα εσύ μονάχα
συντροφιά μου να γενείς
στης θάλασσας τα σπλάχνα.

 

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!