Πνίγομαι

Σε δυο λέξεις μόνο

Καθώς επαναλαμβάνω τη μία μετά την άλλη

Ξανά και ξανά

Ύστερα βουτάω στα βαθιά

Τίποτα περισσότερο

Προσπαθώ εκεί να μιλήσω

Επαναλαμβάνω πάλι τις λέξεις

Το βάρος τους με στέλνει πιο βαθιά

Ο αέρας σαλεύει άτσαλα στα πνευμόνια μου

Νιώθω το σώμα μου να περιφέρεται σπασμένο

Τσακισμένο από δυο λέξεις μόνο

Τίποτα περισσότερο

Με πλησιάζουν τα πλάσματα της θάλασσας

Φιλική η αναγνώριση

Τούτος ο βυθός μοιάζει φιλόξενος τελικά

Μεταμορφώνομαι

Ηλεκτροφόρο χέλι

Ελίσσομαι και ψάχνω για θήραμα

Το βρίσκω πνιγμένο σε δυο λέξεις

Τυλίγομαι γύρω του

Διαβολική η οικειότητα

Πνιγμένοι σε δυο ίδιες λέξεις

Τίποτα περισσότερο…

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη