Ήρθε λοιπόν η ώρα να αρχίσω το ταξίδι το μυστηριακό, το συναρπαστικό,

Δε ξέρω αν είμαι ακόμη έτοιμος όμως δεν έχω και άλλη επιλογή

Με την βελόνα κολλημένη στο διαμάντι που αστράφτει λαμπερό,

Ξεκινάει αυτό το έργο απελευθερωμένο από κάθε είδους λογική

Είναι μια άγνωστη για μένα διαδρομή με έναν δρόμο απάτητο και ένα χάρτη κενό,

Η σκέψη χάνεται στο γαλάζιο μα πηγάζει απ’ την θάλασσα ή τον ουρανό;

Η φαντασία έχει ήδη αναχωρήσει δε τη προφταίνει ο νους μου τριγυρνάει σε ξένα λιμάνια,

Ξεκινάω από το απόλυτο μηδέν τα χαρτιά μου και η σκέψη μου είναι άναρχη και άδεια

Ανεβαίνω στην ψαρόβαρκα που θα με πάει στο απέναντι ξερονήσι να ξαποστάσω ξεφύγω από όλους 

Μα στα μάτια μου είναι πελώριο καράβι, επιβλητικό με πάει σε μακρινούς τόπους,

Καθώς ξεκινάει απολαμβάνω το απαλό, θερινό αεράκι που μου χαϊδεύει τα μαλλιά ενώ ο ήλιος βασιλεύει,

Μα στην πραγματικότητα ο αιθέρας ουρλιάζει σαν τρελός και στον ορίζοντα έρχεται φορτούνα λυσσασμένη 

Στη διάρκεια του ταξιδιού δεν μπορώ τη σκέψη μου να ορίσω, είναι γρήγορη, αέρινη και όλο μου ξεφεύγει,

Έχω ανέβει στο τεράστιο κατάστρωμα να θαυμάσω την απέραντη γαλήνη και ουτοπία,

Πάντα μαζί μου και το μικρό βιβλιαράκι μου να σημειώνω τα γραφτά μου μα τίποτα δε μου μένει

Ξαφνικά όλα γύρω μου μαυρίζουν, το γαλάζιο αλλοιώνεται, με τρομάζει, το κύμα χτυπάει τη μικρή βαρκούλα με μανία

_

γράφει o Κωνσταντίνος Μένης