Τι κι αν πέρασε καιρός…
Είναι οι μυρωδιές, καθώς το γλυκό σερβίρεται.
Είναι οι ήχοι, που άλλοτε μελωδικά συντρόφευαν τα βράδια μας.
Είναι η αίσθηση του απαλού σου σακακιού, σαν έγερνα στον ώμο σου για να κουρνιάσω.
Έτσι, μοναχά γι’ ασφάλεια.
Τι κι αν πέρασε καιρός!
Η φωνή σου με ξυπνάει ακόμα απ’ το λήθαργο που αναγκάζομαι να βυθιστώ.
Το χέρι σου με χαϊδεύει.
Τ’ αρπάζω αμέσως, μα δε μπορώ να πορευτώ μαζί του.
Τα μάτια σου – αχ τα μάτια σου! – τόσο γλυκά με ταξιδεύουν.
Τι κι αν πέρασε καιρός!
Ξέρω ακόμα πως εδώ σιμά μου ξαποσταίνεις το κορμί σου.
Ξέρω αγάπη μου, πως ακόμα εδώ σιμά μου γεύεσαι ό,τι καινούργιο πάει ν’ αστράψει.
Στέκεσαι και δοκιμάζεις.
Πόσο χαίρεται το νέο!
Πόσο λυπάται η συνήθεια!
Πόσο αξίζει να μοιράζεσαι;
Μα τι πραγματικά λαχτάρησε η ψυχή σου;
Το ποίημα χτυπά τις αισθήσεις… Ωραίο και δυνατό!
Είναι φορές που ο καιρός μοιάζει να είναι καταλητικός για μια αγάπη…Έτσι κάπως δεν είναι και το παλιό καλό κρασί?Όσο παλιώνει τόσο πιο δυνατό γίνεται!Μπραβο , Μαργαρίτα!
Τόσο αληθινό!!Πολύ όμορφο,με συναίσθημα ,κατανοητό!!!!
…
Ιδιαίτερα τρυφερό.
Σε ευχαριστώ πολύ Πόπη!!
Σε ευχαριστώ Χρυσούλα!!
Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα καλά σας λόγια και χαίρομαι που στον καθένα δημιουργούνται διάφορα συναισθήματα με αυτό που διαβάζει! Καλή σας μέρα!!
ΥΠΕΡΟΧΟ!!!
Σε ευχαριστώ πολύ Ελπίδα!