Σαν τι να μας απασχολήσει;
Ο εαυτός μας,
δηλαδή ο άνθρωπος.
Ο έρωτας,
δηλαδή η αγάπη.
Ο θάνατος,
δηλαδή η ζωή.
Μαζί με αυτό το οργανωμένο και προσιτό ποίημα,
που στο φόντο της αλήθειας
ψευδίζει σαν κακός ηθοποιός.
Καταρρέει
σαν έρχεται ο κίνδυνος
και σαν ενσκήψει η πενία.
Τότε,
τι θα μας απασχολήσει;
Τέτοια ζητήματα
ποιος θα τα λύσει;
Ο θάνατος,
δηλαδή
η ζωή.
_
γράφει ο Δημήτρης Τούλιος
–
Ακολουθήστε μας
Αναλυτικά, όλες οι προσφορές των εφημερίδων του Σαββάτου και της Κυριακής συγκεντρωμένες σε ένα και μόνο σημείο!
Κάτι νύχτες Που τρίζουνε τα μάνταλα στις πόρτες Που σέρνονται στα μάρμαρα πνιγμένες προσευχές Κάτι νύχτες Που τρέμουν τα παράθυρα θανάτου πυρετό Ξεχύνονται αντίλαλοι απ’ τα υπόγεια Κάτι νύχτες χτυπήσανε τις πόρτες μα δεν ήτανε κανείς. Κάτι νύχτες έσβηναν τα...
Τρίτη και δεκατρείς εχθές, δεν βγήκα από το σπίτι, στο κολυμβητήριο να πάω, απέφυγα. Κοιμήθηκα ώρες πολλές, ώρες πολλές κοιμάμαι, έχοντας ύπνο καλόν. Ξυπνώντας εχθές το πρωί στις ένδεκα (στις δώδεκα κοιμήθηκα ξανά), ολοκλήρωσα κάτι, που, από προχθές, Δευτέρα, του μήνα...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Επιμέλεια άρθρου
Διαβάστε κι αυτά
Τρίτη και δεκατρείς εχθές, δεν βγήκα από το σπίτι, στο κολυμβητήριο να πάω, απέφυγα. Κοιμήθηκα ώρες πολλές, ώρες πολλές κοιμάμαι, έχοντας ύπνο καλόν. Ξυπνώντας εχθές το πρωί στις ένδεκα (στις δώδεκα κοιμήθηκα ξανά), ολοκλήρωσα κάτι, που, από προχθές, Δευτέρα, του μήνα...
Πάντα το έλεγε η μάνα μου: “Μάλλιασε η γλώσσα μου, μην βάζεις τα άσπρα με τα χρωματιστά, θα χαλάσουν τα ρούχα”. Μα εγώ μια ζωή, ανοικοκύρευτη. “Ξερω τι σου λέω, θα προσέχω”. Πήρα όλη την μπουγάδα, Και τα’μπλεξα. Τα ‘μπλεξα όλα. Και τώρα βρίσκομαι εδώ, Να κλαίω πάνω...
Δεν έχει ουδεμία αξία να γράψω ή να μιλήσω για όσα έχω περάσει. Δεν έχω ανάγκη από βλέμματα λύπησης ή λόγια θαυμασμού. Διατηρώ την ανθρωπιά, αλλά και την επιμονή μου. Αυτό μόνο αξίζει να εκμυστηρευτώ. _ γράφει ο Νικόλαος...
0 Σχόλια