Κάποτε κλαίει μες την ησυχία της η νύχτα· οι εκκρεμότητες
Της θάλασσας ξεβράζονται επάνω στην ακρογιαλιά· φώτα
Της παραλίας, νυσταγμένες τζαμαρίες, καφενεία
Παρόχθια, παρέες που παίζουν χαρτιά.
Τα απογεύματα οι λόφοι σχίζονται σαν καθρέφτης που δεν αντέχει το είδωλο·
Η άμμος κρατά τα ίχνη των πελμάτων·
Κραταιή είναι η λιακάδα και η σιωπή.
Στον φράχτη άφησε η σφήγκα το κεντρί της ξεθυμασμένο·
Ο παφλασμός των κυμάτων γκρέμισε την φωνή του πελάγου·
Τα αποστήθισα όλα, τα ζωγράφισα·
Μία παράγραφος μετανιωμένη έκανε την ζωή μου μηδαμινή…

_

γράφει ο Στρατής Παρέλης