Μη μου πεις πως ο πόνος μου σ’αγγίζει
κι η παγωνιά που υπάρχει γύρω μου σ’ ανατριχιάζει
αίμα στάζει απ’ την ψυχή μου, το δάκρυ μου στερεύει
το άγγιγμά σου ψεύτικο, λεπτό σαν γυαλί
ο κόσμος μου φυλακή, σκοτεινό κελί και σε φοβίζει
Τι κι αν σου πω πως σ’ αγαπώ
η φωνή μου θα χαθεί, δε θα την ακούσεις ποτέ
είναι ανηφορικός και δύσβατος
ο δρόμος που μας χωρίζει
κι εγώ ανήμπορη να τον διαβώ
Τ’ όνειρο πάει κι αν αγωνιστώ να ’ρθω κοντά σου
κι αν αναπολώ τα ζεστά βραδάκια
και να χαϊδέψω θέλω τα μαλλιά σου
είμαι εδώ, φοβισμένο αγρίμι, θα μείνω εδώ
γιατί δε μπορώ να ’ρθω στην αγκαλιά σου.
–
γράφει η Ελένη Φλεμετάκη
“Μη μου πεις πως ο πόνος μου σ’αγγίζει
κι η παγωνιά που υπάρχει γύρω μου σ’ ανατριχιάζει…”
Πόση αλήθεια κρύβουν αυτά τα λόγια… Κανείς, όσο κι αν νομίζει ότι είναι κοντά σου, δεν μπορεί, δε γίνεται, να νοιώσει ΑΥΤΟ που νοιώθεις εσύ…
Πολύ όμορφο!!! Σ’ ευχαριστώ!!!
Καλή Κυριακή για αύριο!!!!!!!!!!!!!!
Ευχαριστώ πάρα πολύ….. Καλή Κυριακή και σε σας….