Όσα χρόνια και αν περάσουν,
η μνήμη σου δυστυχώς παραμένει ζωντανή,
τόσος πόνος, δάκρυ -σκέτη αυταπάτη.
Αυτή είναι η γεύση του θανάτου.
Θα υπάρξει άραγε ένα τέλος;
Μερόνυχτα κρατάει ο πόλεμος,
δε λέει να σταματήσει,
δεν ξέρει η μάνα για ποιον να πρώτο-μοιρολογήσει.
Ερείπια τριγύρω παντού, τείχη κατεστραμμένα,
κοράκια, λύκοι παραμένουν λυσσασμένα,
τρέχει γάργαρο το αίμα στους δρόμους και στα κρίνα.
Αυτό είναι το γεύμα του πολέμου.
Τρέμει η ψυχή του ανθρώπου,
μπροστά σε τούτο το κακό.
Γιατί δεν το σταματάς αχάριστε άνθρωπε;
Τόσες κενές ψυχές έχεις δημιουργήσει!
Χίλιοι νεκροί και ο άνθρωπος μυαλό δε βάζει,
χίλιες ζωντανές πληγές που κανένας δεν αλλάζει,
η γύμνια του πολέμου είναι ένα μαράζι.
Πότε θα σταματήσει αυτό το γεύμα του πολέμου;
_
γράφει η Άννα Ελένη Πολύδωρα
Άννα Ελένη μου άρεσε πολύ!
Θάνατος. Παντου και πάντα θα υπάρχει.
Δυστυχώς!!!
Καλημέρα Ελένη μου, σ’ευχαριστώ πολύ για το ωραίο σχόλιο σου! Αυτή είναι όντως η πικρή αλήθεια.