Τί ήταν αυτό που διάβασα; Τί ήταν αυτό που διάβασα; Ok, ok, ας σοβαρευτούμε. Αν μπορούσα πραγματικά να εκφραστώ όπως ακριβώς θα ήθελα γι’ αυτό το βιβλίο θα έλεγα απλά ”ουάου”! Δεδομένου όμως ότι διαθέτουμε ένα πιο σοβαρό προφίλ -λέμε τώρα- και μια σοβαρή κριτική πρέπει να είναι πιο κόσμια και εμπεριστατωμένη, αυτό που μπορώ να πω για το καινούριο μυθιστόρημα της Γιώτας Φώτου είναι με μια λέξη: συγκλονιστικό!
Έχω διαβάσει τα περισσότερα βιβλία της κυρίας Φώτου με κορυφαίο για μένα το ”Δάκρυ του κρίνου” και με βεβαιότητα δηλώνω ότι είναι από τις πιο αξιόλογες σύγχρονες ελληνίδες συγγραφείς. Για μένα το μεγάλο της προτέρημα και αυτό που τη κάνει να διαφέρει από άλλες ομότεχνες είναι το να καταφέρνει να συνδυάζει το παρόν με το παρελθόν στις ιστορίες της και να μπλέκει ετερόκλητα πρόσωπα σε ένα μοναδικό γαϊτανάκι καταστάσεων και αποκαλύψεων. Αυτό το μονοπάτι ακολουθεί και στο συγκεκριμένο βιβλίο, με μια ιστορία με καθόλου τελικά κλισέ πλοκή και με ιδιαίτερους ήρωες σε ένα ταξίδι με αφετηρία και τερματισμό τη Θεσσαλονίκη.
Η Μικρασιατική καταστροφή, ο διωγμός των Ποντίων και ο αφανισμός των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου στήνουν τον καμβά πάνω στον οποίο η συγγραφέας πλέκει μια συναρπαστική ιστορία του σήμερα και του χθες με κοινό παρανομαστή ένα διώροφο σπίτι της οδού Τσιμισκή.
Παρότι Αθηναία ως το κόκκαλο, η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που λατρεύω και που όσες φορές κι αν την έχω επισκεφτεί, πάντα νιώθω σα να είναι η πρώτη φορά. Έτσι δε θα μπορούσε παρά να με συναρπάσει το να διαβάσω ένα βιβλίο που γεννιέται και ζει μέσα σ’ αυτή τη πόλη, που νιώθεις ότι περπατάς στους δρόμους της μαζί με τους ήρωες, που βρίσκεσαι στο σταθμό του τρένου που θα σε μεταφέρει κοντά της και που έχει να σου διηγηθεί ιστορίες γλυκόπικρες, ιστορίες με όχι πάντα καλό τέλος, που στιγμάτισαν ανθρώπινες ζωές και που την έκαναν αποδέκτη ενός σημαντικού κομματιού της σύγχρονης Ελλάδας. Αυτή η παράμετρος σε συνδυασμό με τη παρουσία 4 προσώπων του σήμερα οι οποίοι μπλέκονται σε μια φαινομενικά ασύνδετη υπόθεση που όμως κρύβει πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζουν, σε κάνει να μένεις προσηλωμένος στην ανάγνωση και να μη σηκώσεις κεφάλι μέχρι τη τελευταία σελίδα.
Με μια γραφή που κυλάει σα νερό, χωρίς περιπλοκότητες, περιττές αναφορές και ιστορικές ανακρίβειες, το αποτέλεσμα είναι να έχουμε στα χέρια μας ένα αρτιότατο βιβλίο που παντρεύει το παρελθόν και το παρόν της Θεσσαλονίκης με τρόπο που καταφέρνει να μη ξεχαστεί στο πέρασμα των χρόνων αλλά να μείνει αξέχαστο καθώς δεν υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσεις αφού το διαβάσεις.
Υ.Γ. Η αναφορά στο τραγούδι του Leonard Cohen ”dance me to the end of love” …απλά έρωτας! Μόνο και μόνο γι’ αυτό αξίζει να διαβάσεις αυτό το βιβλίο.
_
γράφει η Μαρία Ανδρικοπούλου
0 Σχόλια