Το επόμενο τρένο…, της Μάχης Τζουγανάκη
Συνήθισα να καρτερώ
τα τρένα στους σταθμούς
Τρύπωνα το βλέμμα μου
στα αχνισμένα παραθύρια
των βαγονιών και χάζευα
Ταξιδιώτες όλων των λογιών
Για λίγο τα λέγαμε σιωπηλά
μερικοί μου κούναγαν και το χέρι
Περισσότερο τα παιδιά
που κρεμόντουσαν στα τζάμια
Κι ύστερα όλοι τους χανόντουσαν
στις ράγες της ζωής
Κάπνιζε το ταξίδι τους
κι άφηνε σαν αεροπλάνο
που σκίζει τον ουρανό
μια νοητή γραμμή μαυριδερή
που ‘φτανε μέχρι το παγκάκι
που κόλλαγα το κορμί μου
και τράβαγε μια τζούρα
η λιγωμένη μου καρδιά
Κι όλο έλεγα πως θα μπω
σε ένα από τα βαγόνια
Κι όλο έμενα στο σταθμό
να περιμένω να φανεί
το επόμενο τρένο...
_
γράφει η Μάχη Τζουγανάκη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
“Κι όλο έμενα στο σταθμό
να περιμένω να φανεί
το επόμενο τρένο…”
Κι όλο και ξεγλιστράει η ζωή μέσα από τα δάχτυλά μας… σαν αέρας, σαν τρένου καπνός…
Εξαιρετικό και πολύ ευαίσθητο, Μάχη μου!
Σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη ματιά σας στο ποίημα μου..
την καλημέρα μου!
Για λίγο τα λέγαμε σιωπηλά
μερικοί μου κούναγαν και το χέρι
Περισσότερο τα παιδιά
που κρεμόντουσαν στα τζάμια ……..
Αυθεντική, άμεση και λυτρωτική Μάχη!!!Πόσο όμορφο σαν μια παιδική ψυχή 🙂
Γλυκιά μου Άννα!!
Σε ευχαριστώ πολύ…
Η αναβολή στη ζωή μας…Υπέροχο
Γλυκιά μου Μάχη κάθε σου γραφή ένας θαυμαστός κόσμος!
Όπως άλλωστε και η ψυχή σου!
Η εικόνα με τα παιδιά που χαιρετούν στα τζάμια και η νοητή μαυριδερή γραμμή
που φτάνει ως το παγκάκι, είναι πολύ ζωντανές. Τις ξεχώρισα και με άγγιξαν ιδιαίτερα.
Κάθε τρένο μια ευκαιρία, κάθε βαγόνι μια ιστορία ή ίσως και περισσότερες.
Σε ποιο απ’ όλα να μπεις; Καλύτερα να περιμένεις το επόμενο τρένο.
Ίσως περιέχει πιο θεσπέσια πράγματα εκεί.
Καλή σου ημέρα!!!
Αρκεί να μπεις σε κάποιο…Ελένη! Καμιά φορά παγιδευόμαστε..περιμένοντας εκείνο το ταιριαστό τρένο. Παιδεύουμε την ψυχή μας περιμένοντας μια ανύπαρκτη τελειότητα για να χωρέσουμε.τους εαυτούς μας….Και τελειώνει δυστυχώς η ζωή με κενά βαγόνια που δεν ταξίδεψαν πουθενά…
Πεπερασμένος ο χρόνος και εμείς το ίδιο..μα σα να ξεχνάμε τα μαθηματικά μας…και σα να μη διδασκόμαστε από τις ίδιες μας τις εμπειρίες…
την καλημέρα μου και σε ευχαριστώ και πάλι για τα γλυκά σου λόγια!
Ναι Χριστίνα …αυτή η αναβολή λες και είμαστε αθάνατοι…
Ας ξεκολλάμε από εκείνο το παγκάκι που ρουφάμε τη ζωή μέσα από τη ζωή των άλλων…και ας χαιρόμαστε τη δική μας…ας πάρουμε όποιο τρένο βρούμε και ας κάνουμε το παρθενικό μας ταξίδι..με ο,τι κουβαλά το τρένο.. Ας μη γινόμαστε θεατές της ίδιας μας της ζωής ..
Μάχη ακούστε!
Μπείτε στο επόμενο βαγόνι του
ονείρου. Προτιμήστε το από το
να περιμένετε στο σταθμό του αστάθμητου
και της στασιμότητας.
Κάθε σας ποίημα, στο βαγόνι
που σας λέω με βάζει …
Στο μεταξύ, όλα τα ποιήματα
που μιλάνε για τρένα, δεν
μπορούν παρά ν᾽ αγγίζουν την ανθρώπινη
ύπαρξη και να συγκινούν … νομίζω
πως καταλαβαίνετε Μάχη τον λόγο …
Καλό βραδάκι!
“Σε ένα βαγόνι τρύπωσε το όνειρο της μέρας
Ταξίδι κάνει στη ζωή δεν ξέρει πού θα φτάσει
Κόλλησε στο παράθυρο τη διαδρομή χαζεύει
Δώρα σκορπά η διαδρομή η φύση ζωγραφίζει
Χρώμα γεμίζει ο καμβάς χορταίνει η ματιά του
κι ένα χαμόγελο γλυκό στα χείλη ζωγραφίζει
Και σαν παιδάκι χαίρεται στον διπλανό γυρίζει
να μαρτυρήσει τη χαρά να μοιραστεί το γέλιο
Τότε όλόλευκα φτερά μπλέξανε στα μαλλιά του
και ένας άγγελος γλυκός του έκλεισε το μάτι
Το τρένο σφύριξε απαλά οι ρόδες σιγοντάρουν
απόψε ορκίστηκε η ζωή ταξίδια δίχως χάρτη”
“Βαγόνια ονείρων” ΜΤ
Με το μελαγχολικό σου τραγούδι,παρατείνεις την ωραιότητα της προσμονής μέχρι την απόφαση να φύγεις τελικά.Εύγε!
Σε ευχαριστώ για τη ματιά σου Δημήτρη!