Απίστευτος καπνός από τσιγάρα μεταξύ των οποίων σίγουρα και από τα λεγόμενα απαγορευμένα, ποτά, μουσική στη διαπασών, που να μην ακούς τον διπλανό σου, φασαρία, ηχορύπανση, χαμός…
Καθόταν στο μπαρ, σε ένα από εκείνα τα πανύψηλα σκαμπό, με ένα μισοάδειο ποτήρι στο χέρι και κουδούνιζε τα παγάκια του, θαρρείς και συνόδευε μια παράξενη μουσική που τη άκουγε μόνον αυτός και τον απορροφούσε στον ρυθμό της.
Το πρόσωπό του γυρισμένο προς την μεριά του μπάρμαν που όμως ήταν φανερό ότι δεν τον πρόσεχε. Σίγουρα, οι εικόνες που περνούσαν μπροστά από τα μισόκλειστα μάτια του, ουδεμία σχέση είχαν με το μπαρ και τον ταξίδευαν, κάνοντας ένα μικρό μικρό χαμόγελο να σκάει εκεί στην άκρη των χειλιών του.
Ήταν μόνος και μόνος ήθελε να μείνει, απόδειξη ότι δεν καταδέχτηκε καν να απαντήσει στο ερώτημα: «μόνος αγόρι; Θέλεις συντρο…;» Και πριν ακόμη η κοπέλα τελειώσει τη φράση της αναγκάστηκε να τα μαζέψει και να φύγει υπό τo άγριο βλέμμα του πανέμορφου νεαρού κυρίου, που το πρόσωπό του κάτι της θύμιζε έντονα και δεν μπορούσε να το συγκεκριμενοποιήσει. Και βέβαια δεν κάθισε να ασχοληθεί περισσότερο με τον παράξενο σιωπηλό πελάτη, καθώς είχε πέσει πολύς κόσμος στο μαγαζί και οι απορίες με τα ερωτηματικά τους ήταν υψίστης απαγορευμένης πολυτέλειας για κείνη την ώρα. Μη νομίζεις ότι ήθελε και πολύ το αφεντικό, να την κρίνει και να την βρει ως ανεπαρκή για τη θέση εφ’ ής ετάχθη και επομένως να την ξαποστείλει και να μείνει χωρίς δουλειά Πασχαλιάτικα και κατ’ επέκταση όχι μόνον χωρίς οβελία αλλά χωρίς ούτε ένα κόκκινο αβγό να το τσουγκρίσει με την τρίχρονη πανέμορφη κορούλα της.
Την μεγάλωνε μόνη της, γιατί ο πατέρας ήταν από τους λεγόμενους του Σαββατοκύριακου και μάλιστα όχι απαραίτητα του κάθε Σαββατοκύριακου, αλλά όταν οι δουλειές του επαγγελματικές και γκομενικές τού το επέτρεπαν. Όχι ότι δεν το αγαπούσε το παιδί του, αλλά μέσα στον ατομικισμό του, πρόσφερε και στο παιδί ό, τι περίσσευε από το χρόνο του και όχι τον χρόνο του ως όφειλε να κάνει. Πάλι καλά να λες που το είχε αναγνωρίσει σαν δικό του παιδί, αλλά που θεωρούσε τον εαυτό του υπεράνω καθηκόντων και δεσμών και ιδού ο λόγος που η Μαρία παρέμενε μια μητέρα εκτός γάμου και χορούς του Ησαΐα. Μια συνηθέστατη ιστορία θα μού πείτε και δεν αντιλέγω. Απλά έδωσα το περίγραμμα της εικόνας για το τι έπαιζε με τη γκαρσόνα τούτη που ήταν φανερό ότι ούτε η δουλειά αυτή την ενθουσίαζε ούτε ο ρόλος που της επιβαλλόταν να παίξει εδώ στο μπαρ με τους μισομεθυσμένους νεαρούς μπαρόβιους. Να γιατί της τράβηξε το ενδιαφέρον ο νεαρός σιωπηλός πελάτης. Δεν ταίριαζε η εικόνα του με το περιβάλλον. Και αυτή σαν αυτόν, ένιωθε, παρά τον τόσο κόσμο γύρω της, κατάμονη.
Η θεωρεία της μοναξιάς που δεν έχει να κάνει με το πόσα άτομα γνωστά ή άγνωστα είναι κοντά σου, αλλά με το ποια είναι τα άτομα αυτά, που μπορούν να είναι και …ένα, αλλά να έχει την υπερδύναμη του αποδιωγμού αυτής της μοναξιάς!!!…
Γνωστά αυτά και χιλιοειπωμένα…
Απομακρύνθηκε από κοντά του πριν γίνει αντιληπτό το ενδιαφέρον που της προξένησε ο σιωπηλός πελάτης, που ξανά λέω κάτι της θύμιζε.
Ένας νεαρός, που εκείνη την ώρα χόρευε με ένα κορίτσι που ήταν ντίρλα στο μεθύσι όπως και ο ίδιος, άπλωσε το κουλό του και θώπευσε το τροφαντό κωλαράκι της γκαρσόνας. Αυτή, χωρίς να διστάσει διόλου και μην υπολογίζοντας τις συνέπειες εκ μέρους της διεύθυνσης του μπαρ, τού άστραψε ένα τέτοιο σκαμπίλι που σίγουρα θα έδιωξε ένα μεγάλο μέρος του μεθυσιού του.
Ο νεαρός έμεινε με το στόμα ανοικτό να την κοιτάζει σαν χαμένος και πιθανότατα τα πράγματα θα χειροτέρευαν σε κάτι σαν, όπως έλεγαν οι παλιοί, αμέρικαν μπαρ, αν δεν επενέβαινε ο “σιωπηλός” πελάτης:
«Τα ’θελες και τα ‘παθες φίλε και κλείσε το βρωμόστομά σου. Μια σφαλιάρα κατά την γνώμη μου είναι πολύ λίγη για την χειρονομία σου τσόγλανε. Μην πεις κουβέντα, γιατί θα σε κάνω τόπι στο ξύλο. Συνοδεύεις και κοπέλα, τρομάρα σου Καζανόβα της πυρκαγιάς…
Ο νεαρός, όπως όλα τα θρασίμια αυτής της συνομοταξίας κωλόπαιδων, τα μάζεψε και έφυγε με την συνοδό του όχι μόνον από την πίστα, αλλά και από το μαγαζί, αφού πρώτα αναγκάστηκε, πάλι από τον ίδιο από μηχανής θεό, να ζητήσει συγγνώμη από την γκαρσόνα.
«Ευχαριστώ πολύ κύριε. Να είστε καλά. Άντε τώρα να δούμε αν θα μείνω και πόσο ακόμη, στο μαγαζί…»
«Γιατί το λέτε αυτό;»
«Μα το ρωτάτε; Γιατί σίγουρα θα με ξαποστείλει το αφεντικό. Γι’ αυτό….»
«Εδώ μέσα αφεντικό καλή μου είμαι εγώ, και μόνο εγώ αποφασίζω ποιος μένει και ποιος φεύγει από την δούλεψή μου”.
Η Μαρία έμεινε να τον κοιτάζει έκπληκτη. Όχι. Αυτό δεν περίμενε να το ακούσει.
Αφεντικό! Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε κει μέσα.
«Με λένε Πέτρο και ό, τι πρόβλημα έχεις μπορείς να μού το λες. Τα περισσότερα από δαύτα τα νομίζουμε άλυτα αλλά δεν είναι έτσι. Λίγη προσπάθεια και περισσότερη υπομονή και δεν θα το πιστεύεις πώς λύθηκαν».
Η Μαρία όσην ώρα τον άκουγε, τόσο και μεγάλωνε η έκπληξη της. Τούτος ο άντρας δεν ήταν μόνον εξαιρετικά όμορφος στην όψη αλλά και στην ψυχή.

“Τυχερή η γυναίκα που τον έχει δικό της”, σκέφτηκε…
«Μαρία με λένε. Σας παρακαλώ πολύ, θα μπορούσα να καθίσω δίπλα σας για πολύ λίγο; Η ερώτηση δεν είναι επαγγελματική αλλά προσωπική. Μού κάνει καλό να ακούω να λέτε αυτές τις σοφίες να τις πω, δεν είμαι συνηθισμένη να ακούω τέτοια λόγια ξέρετε».
«Ναι, παρακαλώ, κάθισε και αφού συστηθήκαμε μπορείς να μού μιλάς στον ενικό. Τι να σε κεράσω Μαρία;»
«Να κεράσεις εμένα εσύ;»
«Έλα Μαρία, μην κάνεις ως εάν να είπα κάτι το πολύ σπουδαίο…. Τι άλλο θα μπορούσα να πω σε έναν χώρο σαν ετούτο δηλαδή;”
«Ωραία, έναν χυμό μανταρινιού παρακαλώ με μία φέτα ζαχαρωμένο λεμόνι στο χείλος του ποτηριού. Είναι η αδυναμία μου».
«Μαρία θα το πιστέψεις εάν σού πω ότι κι εμένα είναι ο αγαπημένος μου χυμός; Βλέπω ότι μοιάζουμε σε πολλά» της είπε, απλώνοντας το χέρι του σε χειρονομία καλής θελήσεως στο δικό της.
Και έμειναν ξαφνικά οι δυο τους ενεοί να κοιτάζουν τα ενωμένα τους χέρια εκεί πάνω στο μπαρ. Στο μικρό δάκτυλο των χεριών τους, ή ίδια χαρακτηριστική ελιά, που οι δικοί τους την απέδιδαν στον Άγιο Συμεών και τις περί αυτόν δοξασίες.
Η Μαρία πετάχτηκε πάνω:
«Ποιος είσαι άνθρωπέ μου, πούθε έρχεσαι και ποιο το επίθετό σου».
«Σιγά κορίτσι μου ένα, ένα. Η ζωή μας είναι γεμάτη συμπτώσεις. Επειδή μοιάζουμε σε πολλά και επειδή έχουμε το ίδιο σημάδι δεν είναι απαραίτητο να σημαίνει και πολλά. Πόσων χρόνων είσαι;»
«Γεννήθηκα στις 24 Ιανουαρίου του 1984 στην Κομοτηνή…»
Και ήταν η σειρά του Πέτρου τώρα να πεταχτεί πάνω σαν ελατήριο …
«Ω Θεέ μου Μεγαλοδύναμε. Κι εγώ Μαρία μου κι’ εγώ την ίδια ημερομηνία γεννήθηκα ακριβώς. Μόνον που η Μοίρα, μού έγραφε να μεγαλώσω στην Αμερική. Αμέσως μετά την γέννησή μου υιοθετήθηκα από ένα θαυμάσιο ζεύγος Ελληνοαμερικάνων που άπλωσαν στα πόδια μου τα αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ που λένε. Βρίσκομαι έναν χρόνο στην Ελλάδα ψάχνοντας για την δίδυμη αδερφή μου και παρ’ όλες μου τις ενέργειες δεν τα κατάφερα…».
«Πέτρο έρχεται Πάσχα. Σε λίγες ημέρες Ανασταίνεται ο Κύριος. Μη νομίζεις ότι και τώρα δεν γίνονται θαύματα… Να γιατί το πρόσωπό σου κάτι μού θύμιζε αμέσως μόλις σε είδα.Έλα μαζί μου. Ναι εδώ. Κοίταξε σε παρακαλώ στον καθρέφτη.
Τι βλέπεις;
Αν την ίδια ερώτηση κάνεις εσύ σ’ εμένα θα σου απαντήσω:
“Πέτρο μου βλέπω τον αδερφό μου.” Τόσο πολύ απλά. Τα θαύματα έτσι απλά είναι καλέ μου. Μια εξέταση DNA θα μας πει στη τελική την πάσαν αλήθεια».
Ο Πέτρος έμεινε κατάπληκτος να την κοιτάζει και κάτι σαν δάκρυ έλαμψε εκεί στην άκρη των πανέμορφων ματιών του.
Πράγματι, συμβαίνουν θαύματα και σήμερα, αν και κάποιος δύσπιστος δεν θα τα έλεγε παρά συμπτώσεις!

_

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου