Στου ήλιου το κύκνειο άσμα,
ηνίοχος της πλάσης ξεπροβάλλει η νύχτα.
Σαν πρελούδιο πολέμου,
μια σάλπιγγα ολολύζει πένθιμα στολισμένη.
Του σκότους οι έκπτωτοι εραστές,
τη φαρέτρα ετοιμάζουν της μάχης.
Έχουν τα άλικα της νύχτας φιλιά για φυλαχτό, λάφυρο θέλουν το ολόγιομο
φεγγάρι.
Κι είν’ της σελήνης πυλωρός ο ουρανός, φίλος αδελφικός είν’ το χάος.
Για ποιον τάχα σκοπό σελαγίζει το πέλαγο; Γιατί αιμορραγεί το φεγγάρι;
Πορφυρό το νερό που καθρεπτίζονται τ’ αστέρια.
Πορφυρός και ο τύμβος που καλεί το φεγγάρι.
Μήπως ήρθε και για κείνο η ώρα να περάσει τις πύλες του Άδη;
_
γράφει η Ροδάνθη Πάντου
Πολύ όμορφο!
Εύγε!
Σας ευχαριστώ πολύ!
Του σκότους οι έκπτωτοι εραστές… Πολύ ωραίο!! Μπράβο πολύ καλό!!
Υπέροχο το ποίημά σας Ροδάνθη μπράβο σας!!!
πάρα πολύ όμορφο…
Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα καλά σας λόγια !
Εξαιρετικο ποιημα.συγχαρητηρια!