Μια παράνομη υιοθεσία διαλύει τις ζωές των ανθρώπων που εμπλέκονται εκόντες άκοντες σε αυτήν και δημιουργεί μια σειρά από αναπάντεχες εξελίξεις. Ποιος φταίει πραγματικά και ποιος είναι το θύμα; Θα καταφέρουν οι τύψεις και οι ενοχές να πάρουν το πάνω χέρι ή θα συνεχίσουν οι ήρωες της ιστορίας τη ζωή τους σα να μη συμβαίνει τίποτα; Τι θα γίνει όταν το παιδί μάθει την αλήθεια; Θα συγχωρέσει ή θα μισήσει; Θα παλέψει με το κύμα που έρχεται καταπάνω του ή θα αφεθεί να πνιγεί;

Η Νεφέλη-Πόπη Ζάνη έγραψε ένα μικρό σε έκταση αλλά πλούσιο σε συναισθήματα και ανατροπές μυθιστόρημα, γεμάτο σκληρές αλήθειες και ρεαλισμό. Η ιστορία ξεκινάει λίγο πριν την πτώση της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, σε ένα χωριό κοντά στα Γιάννενα, όταν η Κατερίνα στα 16 της κι ο Πέτρος στα 25 του παντρεύονται από προξενιό. Εκείνη είναι άμαθη, αδαής, ένα μικρό παιδί κι εκείνος συνηθισμένος σε μια ελεύθερη ζωή. Η Κατερίνα είναι αντιδραστική, γεμάτη όνειρα αλλά η εγκυμοσύνη της θα δυσχεράνει τη σχέση τους, μιας κι ο Πέτρος γεμίζει με ευθύνες, έννοιες και υποχρεώσεις που τελικά ποτέ δεν ήθελε. Όταν αποφασίζουν να χωρίσουν, ο αυστηρός και σκληρός πατέρας της Κατερίνας, Κωνσταντής, παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Το σχέδιο που εξυφαίνεται είναι σατανικό και επηρεάζει πολλούς από τους ήρωες του βιβλίου: κάποιοι θα λυγίσουν από τις ενοχές, κάποιοι θα παραμείνουν αμετανόητοι, το παιδί που έρχεται όμως στον κόσμο δεν το ρωτάει κανένας. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, σε μια εποχή και σε μια κοινωνία με σκληρούς άντρες και υπάκουες γυναίκες. Ταυτόχρονα, στα Γιάννενα, η Θάλεια και ο Αποστόλης μεγαλώνουν την κόρη τους παρέχοντάς της το κάθε τι που χρειάζεται. Όταν μεγαλώνει και μαθαίνει κάποιες αλήθειες που βάζουν τη ζωή της σε νέες βάσεις γυρνάει την πλάτη της στις φιλοδοξίες των γονιών της για εκείνη και ξεκινάει μόνη της το ταξίδι της ενηλικίωσης. Μεταμορφώνεται σε μια γυναίκα που κουβαλάει το φευγιό μέσα της, την αίσθηση του ανικανοποίητου, λες και προσπαθεί να ξεχάσει την αλήθεια που έμαθε και κατά βάθος δεν αποδέχτηκε ποτέ. Η γνωριμία της με τον Άρη που οδηγεί σε γάμο δείχνει να την ηρεμεί λίγο και τη βοηθάει να απαγκιάσει, μόνο που το παρελθόν δεν έχει ξεμπερδέψει μαζί της.

Το μυθιστόρημα διαπραγματεύεται τις ζωές ανθρώπων που χτίζουν την καθημερινότητά τους πάνω σε ένα ψέμα, τονίζει την ατελεύτητη αγάπη κυρίως της μάνας προς το παιδί, παραθέτει με ειλικρίνεια τις σκέψεις των γονιών για τα παιδιά τους και τα όνειρα που κάνουν αντί γι’ αυτά, άλλοτε από αγάπη κι άλλοτε από εγωισμό. Πολλά διαχρονικά μηνύματα ξεπηδούν μέσα από τις σελίδες: για το βάρος της αλήθειας, για τη δύναμη της συγχώρεσης, για τις ενοχές που ίσως οδηγήσουν σε λάθος μονοπάτια και πολλά άλλα. Πρόκειται για μια συγκινητική και τρυφερή ιστορία με γρήγορες κα αναπάντεχες εξελίξεις, με ρεαλισμό, με αληθινούς χαρακτήρες που αντιδρούν σωστά και φυσιολογικά, μια ιστορία που θα μπορούσε να εξελιχθεί και δίπλα μας ή και στη δική μας ζωή. Οι ήρωες του βιβλίου έρχονται αντιμέτωποι με τις πράξεις τους και τιμωρούνται ή δικαιώνονται για τις επιλογές τους κι όλοι μαζί συγκροτούν μια γρήγορη πλοκή με αναπάντεχες εξελίξεις, που ξετυλίγεται με φόντο την άγρια και γοητευτική ομορφιά του ηπειρώτικου τοπίου.

Λίγοι και ουσιαστικοί διάλογοι, ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, ανατροπές, ιστορία που κυλάει σα νεράκι και γεγονότα που με έβαλαν σε σκέψεις, μου έδειξαν αλήθειες και με συγκίνησαν είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας καλογραμμένης ιστορίας που με ξενύχτησε για να φτάσω ως το τέλος. Στο δεύτερο μέρος παρατίθενται απόψεις ειδικών, έρευνες και μελέτες από διακεκριμένους φορείς αλλά και η προσωπική γνώμη της συγγραφέως γύρω από τις διαδικασίες υιοθεσίας, τη συχνότητά τους, πώς και γιατί καταφεύγουν κάποιοι στις παράνομες διαδικασίες και μια εκτενή ενότητα για την ψυχολογία του υιοθετημένου παιδιού. Αν συγκρατήθηκα στο πρώτο μέρος, δάκρυσα στο δεύτερο με όλα όσα συμβαίνουν τελικά όντως γύρω μας κι εμείς δε γνωρίζουμε κάτι γι’ αυτά και για το μέγεθος επιρροής των ανθρώπινων ζωών που εμπλέκονται. «Μια πληγή που αιμορραγεί, ζωές κλεμμένες, ψυχές που αναζητούν την αγάπη προσπαθώντας να ξορκίσουν τον φόβο της εγκατάλειψης» (σελ. 116).