«Το μπλε είναι το πιο ζεστό χρώμα», της Julie Maroh: Η ταινία «Η ζωή της Αντέλ», όταν κυκλοφόρησε πριν 3 χρόνια και κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών, είχε προκαλέσει ποικίλα σχόλια. Οι περισσότεροι να μιλάνε για μία ιστορία καθαρού σεξ, όπου στις 3 ώρες της διάρκειάς της, οι πρωταγωνίστριες αναλώνονται σε ένα οφθαλμόλουτρο, προς τέρψιν ανδρών και γυναικών. Σαχλαμάρες, αυτή είναι η απάντησή μου σ’ όσους έκριναν με αυτόν τον τρόπο την ταινία. Τέτοιο συναίσθημα, που να ξεχειλίζει από την οθόνη, τέτοια φυσικότητα στην υποκριτική, αλλά και τέτοια χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, ίσως και να μην έχω ξαναδεί σε ταινία. Ποτέ, λοιπόν, μην κρίνεις πριν του αποτελέσματος. Πίσω, όμως, στα δικά μας. Ελάχιστοι, πιθανόν, να γνωρίζουν ότι η ιστορία βασίστηκε στο εικονογραφημένο κείμενό της Julie Maroh. Και κλέβει τις εντυπώσεις ακόμη μία φορά.

Η ζωή της Κλεμεντίν αλλάζει, όταν συναντά την Έμμα. Μια κοπέλα με γαλάζια μαλλιά, που τη βοηθάει ν’ ανακαλύψει τις πραγματικές της επιθυμίες, αλλά και να αντιμετωπίσει τα επικριτικά σχόλια των άλλων. Η γνωριμία τους, στιγματίζει τις ζωές και των δύο.

Η ιστορία, λίγο πολύ, είναι γνωστή κι ίσως κάποιοι αναρωτηθούν γιατί μπαίνω στο κόπο να γράψω μια κριτική για κάτι, που πιο εύκολα κάποιος θα δει, αντί να διαβάσει. Επειδή οι εικονογραφημένες ιστορίες -πέραν απ’ τα κόμικς, εξακολουθούν να είναι από τις αγαπημένες μου, θεωρώ ότι χρειάζεται αρκετό ταλέντο να μπορέσεις να πεις μια ολοκληρωμένη ιστορία με λιγότερα λόγια, λιγότερες περιγραφές, αλλά με το ίδιο έντονο συναίσθημα. Το παρόν εικονογράφημα καλύπτει και τις τρεις προδιαγραφές, χωρίς υπερβολές, αλλά δημιουργώντας μία τόσο ζωντανή ατμόσφαιρα, που βουτάς μέσα στην ιστορία και γίνεσαι κομμάτι με τη ζωή των ηρωίδων, που παλεύουν για μια κοινή πορεία, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και κοινωνικές διακρίσεις.

Το «Μπλε είναι το πιο ζεστό χρώμα» -τι όμορφος τίτλος αλήθεια, δεν είναι μία ερωτική ιστορία, όπως πολλοί λανθασμένα πιστεύουν. Είναι μια κοινωνική ιστορία ενηλικίωσης και με απρόβλεπτη εξέλιξη, που δεν επιθυμεί να σοκάρει ή να ιντριγκάρει τον αναγνώστη με δράση και σασπένς ή only sex, όπως πολλοί καλοθελητές είπαν στην αρχή. Κάθε άλλο απ’ όλα αυτά, είναι μια ιστορία που θέλει να πει πολλά περισσότερα. Θέλει να προβάλλει κοινωνικά μηνύματα, να θέσει νέες βάσεις πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, χωρίς να προβάλλει το φύλο, παρά μόνο την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Διότι, το παν είναι πώς και πόσο θα αγαπήσεις κάποιον και όχι τόσο ποιόν θα αγαπήσεις -μεγάλο θέμα αυτό βέβαια που δεν είναι της παρούσης.

Εν κατακλείδι, αξίζει η ιστορία της Κλεμεντίν και της Έμμα για την αλήθεια της, για το συναίσθημα που βγάζει και για την απλή και ζωντανή γραφή της. Σίγουρα, μετά την ανάγνωση, θα δείτε και την ταινία, δεδομένο!

_

γράφει η Μαρία Ανδρικοπούλου