“…το να γράφεις και να ζωντανεύεις ιστορίες είναι από μόνο του φάρμακο…” – Γιάννης Τσιτσίμης

(Φωτογραφία: © Στράτος Γιαννόπουλος) Φιλοξενούμενος στη δράση «Ελάτε να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία» είναι o συγγραφέας Γιάννης Τσιτσίμης! Ο Γιάννης Τσιτσίμης γεννήθηκε στο Κιλκίς το 1966 και ζει στη Θεσσαλονίκη (Ωραιόκαστρο). Κείμενα, άρθρα και διηγήματά του δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε πολλές εφημερίδες, λογοτεχνικά έντυπα και περιοδικά. Από το 1997 ασχολείται με την παραγωγή ταινιών μικρού […]

Θάλασσα ιδεών σε ταξίδι αέναο....

(Φωτογραφία: © Στράτος Γιαννόπουλος)

Φιλοξενούμενος στη δράση «Ελάτε να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία» είναι o συγγραφέας Γιάννης Τσιτσίμης!

Ο Γιάννης Τσιτσίμης γεννήθηκε στο Κιλκίς το 1966 και ζει στη Θεσσαλονίκη (Ωραιόκαστρο). Κείμενα, άρθρα και διηγήματά του δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε πολλές εφημερίδες, λογοτεχνικά έντυπα και περιοδικά. Από το 1997 ασχολείται με την παραγωγή ταινιών μικρού και μεσαίου μήκους. Το 2000 προβλήθηκε από την ΕΡΤ3 η τηλεταινία (σε σενάριο και σκηνοθεσία του) «Ένα πτώμα χορεύει στο σεληνόφως». Υπήρξε πολλά χρόνια μέλος της οργανωτικής επιτροπής των περιφερειακών εκδηλώσεων του διεθνούς φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για το Κιλκίς. Οι περισσότερες ταινίες του κυκλοφόρησαν συνολικά σε DVD με τίτλο «εφιάλτες από την κόλαση». Έχει γυρίσει οχτώ μικρού μήκους φιλμ και έχει εκδώσει πέντε μυθιστορήματα και δύο συλλογές διηγημάτων. Για το θεατρικό του έργο «Αυτοί και ο Χίτλερ» κέρδισε το 2ο βραβείο στον πανελλαδικό διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων συγγραφέων το 2015. Είναι μέλος της πανελλήνιας ένωσης σεναριογράφων Ελλάδας. Υπήρξε για αρκετά χρόνια τακτικός συνεργάτης της λογοτεχνικής επιθεώρησης πολιτισμού της Θεσσαλονίκης «Ένεκεν». Τα τελευταία χρόνια πειραματίζεται πάνω στη «λογοτεχνική performance» με το project ΑΝΑΙΜΙΑ το 2018 και HELL το 2020. Είναι τακτικό μέλος της εταιρίας λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Το 2019 συνεργάστηκε με κουαρτέτο πνευστών (με μέλη της Κ.Ο.Θ.) υπό τη διεύθυνση του κ. Δήμου Φωτιάδη σε ένα πρόγραμμα παρουσίασης Ελλήνων συνθετών σε συνδυασμό με την ανάγνωση Ελλήνων ποιητών σε διάφορους χώρους πολιτισμού.

Εργάζεται στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Έχει πιστοποίηση εξειδίκευσης στην εκπαίδευση στην ελληνική γλώσσα ιδιαίτερων κοινωνικών ομάδων όπως μετανάστες και πρόσφυγες.

Βιβλιογραφία
Ο ιερός πάτος του Αγίου αλκοόλ (1996, εκδ. Παρατηρητής-εξαντλημένο)
Οι σφαίρες θα έχουν το όνομά σου αγαπημένη (2000, εκδ. Τραμ)
Η επιστροφή του Ραμόν (2004, εκδ. Εγνατία οδός-εξαντλημένο)
Της μνήμης ξωτικό που χάθηκε (2009, εκδ. In Extremis)
Ενοικιάζομαι και άλλα διηγήματα (2013, εκδ. Ένεκεν)
Κιλκίς, ιστορίες του τόπου μας (2016, συλλογική έκδοση, συμμετοχή με το διήγημα «Ο γορίλας», εκδ. I Write)
Με σφραγισμένα χείλη (2019, εκδ. ΛΙΒΑΝΗ)
Οι δύο αδερφές και άλλες ιστορίες (εκδ. ΕΛΚΥΣΤΗΣ, 2021)

Επικοινωνία: [email protected]

Ερωτηματολόγιο για Συγγραφείς

  1. Ποιον συγγραφέα ή ποιητή θα ήθελες να συναντήσεις;

Ποιον άλλον από τον Διονύσιο Σολωμό; Θα μπορούσα να καθίσω μαζί του σ’ ένα λοφάκι και αγναντεύοντας τη φύση να χαθούμε σε μια κουβέντα για την επανάσταση, την ποίηση, την ανθρώπινη αχαριστία και τη δίχως τέλος μισαλλοδοξία των κρατούντων την εξουσία. Κι φυσικά όλα αυτά θα μένανε ένα πρόχειρο «σχεδίασμα» όχι μια ολοκληρωμένη συζήτηση γιατί σημασία έχει πρώτα να δημιουργείς κι έπειτα να ολοκληρώνεις (κι αν). Το τι είναι η πατρίδα μας δια του λόγου του μεγάλου ποιητή θα ήταν και το πιο ενδιαφέρoν σημείο. Φυσικά θα ήθελα να συναντήσω και τον Τσαρλς Μπουκόφσκι αλλά σε μπαρ ή τσιπουροταβέρνα στο Καπάνι αυτόν. Γυναίκες, νύχτα, ποτά, τρέλα, πάθος και πάλι γυναίκες. Τι  άλλο χρειάζεται κάποιος στη ζωή δηλαδή;

  1. Ανέφερε ένα απόσπασμα 1-4 σειρών από βιβλίο ή λεγόμενα του αγαπημένου σου ομότεχνου λογοτέχνη;

«Ο Γκάτσμπυ πίστεψε στο πράσινο φως, στο οργιαστικό μέλλον που χρόνο με τον χρόνο απομακρύνεται από κοντά μας. Μας ξεφεύγει  από τότε κι απομακρύνεται γοργά αλλά δεν έχει σημασία, αύριο θα τρέχουμε πιο γρήγορα, θ’ απλώνουμε τα χέρια μας πιο μακριά. Κι ένα ωραίο πρωί…». Το απόσπασμα είναι από το αριστουργηματικό βιβλίο του μεγάλου αμερικάνου Φράνσις Σκοτ Φιτζέρλαντ «ο υπέροχος Γκάτσμπυ», ένα βιβλίο που μέσα από τον έρωτα και τη ζωή στα άκρα, βάζει το μεγάλο υπαρξιακό ερώτημα που βασανίζει και θα συνεχίσει να βασανίζει το σύγχρονο άτομο στις (δυτικές) κοινωνίες μας: πώς θα επιτευχθεί η εσωτερική  ανάταση του πνεύματος πριν αυτό γλιστρήσει στον βούρκο της ανοησίας, της μετριότητας και της πεζής καθημερινότητας; (εκδόσεις Παπαδόπουλος).

  1. Το είδος γραφής που υπηρετείς σε εκφράζει απόλυτα; Θα μπορούσες να πειραματιστείς γράφοντας κάτι διαφορετικό, κι αν ναι τι θα ήθελες να δοκιμάσεις;

Γράφω κυρίως μυθιστορήματα και διηγήματα. Την ποίηση την «έκοψα από καιρό γιατί μ’ έβγαζε περισσότερο σε αδιέξοδες καταστάσεις παρά μου έκανε «καλό». Το να γράφεις και να ζωντανεύεις ιστορίες είναι από μόνο του φάρμακο, γιατρικό για την ηρεμία και την ισορροπία της ψυχής μέσα σ’ αυτόν τον παρανοϊκό κόσμο που ζούμε όπου βασιλεύουν πλέον η άποψη για όλα, το «δεν είδα, δεν κατάλαβα», η απανθρωπιά και τα λαμόγια της πολιτικής. Τώρα για πειράματα γραφής, έχω μια ιδέα για κάτι προχωρημένο πολύ αργότερα κι όταν οι περιστάσεις το επιτρέψουν, ένα μυθιστόρημα ψυχεδελικό και αντιερωτικό το οποίο θα γράψω σε δέκα μικρά κεφάλαια πάνω στις πλάτες πέντε ανδρών και πέντε γυναικών οπότε για να το διαβάσει κάποιος θα χρειάζεται… «ζωντανή ανάγνωση!!!» (λέμε τώρα….).

  1. Ποια θεωρείς την πιο ξεχωριστή στιγμή στη λογοτεχνική σου διαδρομή ως τώρα;

Κάθε φορά που παίρνω στα χέρια μου για πρώτη φορά το καινούργιο μου βιβλίο και νιώθω πως ακόμη ένα (πνευματικό) παιδί μου ήρθε στον κόσμο να διεκδικήσει, να φωνάξει, να τα κάνει όλα άνω κάτω αν μπορεί, να τα σπάσει και βγάλει μια κραυγή μεγάλη απέναντι στην κοινωνία των κουφών, των υποκριτών και των απέραντα βολεμένων στις πλάτες των άλλων.

  1. Για ποια λογοτεχνική εμπειρία αγωνίζεσαι την οποία και προσδοκάς να ζήσεις στο μέλλον;

Στην χώρα μας που μαστίζεται από πλήθη που αδιαφορούν για το βιβλίο και ζήτημα είναι αν ένας, δύο στους εκατό έχει διαβάσει και μια  φορά ένα βιβλίο ολόκληρο δεν έχει νόημα να μιλάμε για εμπειρίες και προσδοκίες. Καθώς το αναγνωστικό κοινό κάθε χρόνο μειώνεται σταθερά ενώ αντίθετα πληθαίνουν οι τίτλοι που εισέρχονται στην αγορά, το μόνο που μπορώ να σχολιάσω είναι ο ελληνικός παραλογισμός στον χώρο και στην πολιτική του βιβλίου. Ωστόσο πραγματική εμπειρία για μένα θα ήταν να φτάσω έξω από μια δημόσια βιβλιοθήκη και να έχει ουρά και αναμονή! Όνειρο θερινής νύχτας….Τέλος, το να μεταφερθεί στον κινηματογράφο κάποιο  από τα βιβλία μου είναι το μαράζι, θα το πάρω στον τάφο μου…

  1. Υπήρξε ποτέ στιγμή που θέλησες να παρατήσεις την ενασχόλησή σου με την συγγραφή; Αν ναι, γιατί;

Κάθε ημέρα. Για να επιστρέψω στην «κανονικότητα». Τέρμα τα πρωινά που γίνονται απομεσήμερα κι ακόμα γράφεις, τέρμα η αποξένωση, η περιθωριοποίηση, τέρμα η τρέλα του μυαλού και οι περιοδείες για να «σπρώξεις» τα βιβλία, κυρίως τέρμα  η υπομονή σου με τους περίφημους λογοτεχνικούς κύκλους. Μετά όμως ξυπνάω, αντιλαμβάνομαι πως γεννήθηκα για να γράφω και πως δεν υπάρχει επιστροφή. Κακώς τέθηκε το ερώτημα αφού δεν υπάρχει απάντηση…

  1. Τι ερώτηση θα έκανες στον αναγνώστη που έκανε αρνητική κριτική στο έργο σου; Τι θα ρωτούσες αυτόν που θα εκφραζόταν θετικά;

Αν σε κάποιον δεν άρεσαν τα βιβλία μου απλώς θ’ άκουγα την κριτική  του. Αν ήταν κακοπροαίρετη θ’ αδιαφορούσα και τις περισσότερες φορές έτσι γίνεται. Αν όμως η αρνητική κριτική  γίνεται με καλή πρόθεση θα την ακούσω και σίγουρα θα με βελτιώσει. Για την άλλη περίπτωση, για τον αναγνώστη που εκφράζεται θετικά δεν έχω να πω κάτι. Η σιωπή μου και η προσοχή  μου προς αυτόν σαν ένα ευχαριστώ που δέχτηκε τη «γέφυρα» που άπλωσα   με τη γραφή μου και «βρεθήκαμε» για λίγο.

  1. Τι σε ενοχλεί και θα ήθελες να αλλάξει στον λογοτεχνικό χώρο; Τι σου αρέσει και θα ήθελες να μείνει ως έχει;

Δεν νομίζω πως μπορώ να ασκήσω κριτική στα τεκταινόμενα στον χώρο της λογοτεχνίας. Άλλωστε δεν μ’ ενοχλούν οι συγγραφείς και οι απόψεις τους, στην Ελλάδα όλα αυτά έχουν πολύ λίγο νόημα αφού είμαστε μια χώρα που σχεδόν κανείς δε διαβάζει και πόσο μάλιστα  σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς. Αυτό που εγώ πραγματικά αναζητώ σ’ έναν λεγόμενο πνευματικό άνθρωπο, είναι να μπορεί να έχει άποψη και να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Ο συγγραφέας δεν είναι μαϊντανός, δεν έχει λόγο να ξεφυτρώνει παντού και συνέχεια μιλώντας φλύαρα, ακατάπαυστα. Η σιωπή κάνει καλό όταν χρησιμοποιείται με σωστό τρόπο. Κι ένας άνθρωπος που δεν έχει μάθει να σωπαίνει για να σκεφτεί, ένας άνθρωπος που απλώς ξεπετάει σελίδες στο χαρτί χωρίς να νοιάζεται για τίποτε περισσότερο παρά το πώς θα προβάλλει αποκλειστικά τον εαυτό του και μόνο, δεν είναι συγγραφέας αλλά εγωπαθές πλάσμα γεμάτο ανασφάλειες.

  1. Ποια λογοτεχνική ερώτηση μισείς να σου κάνουν και γιατί;

Γιατί γράφεις; Δε βρίσκω κανένα λόγο να γίνεται μια τέτοια ερώτηση εκτός κι αν κάποιοι, κάποιες (συγγραφείς) μπερδεύουν τη λογοτεχνία με την τηλεόραση και τη γραφή με το πότισμα της γλάστρας. Αλλά βέβαια σε μια χώρα που κάνει βήματα διαρκώς προς τα πίσω, τρέμει τι θα πει η Εκκλησία, απανθρακώνει τα μυαλά των παιδιών της και υποθάλπει τον ρατσισμό σε όμορφο περιτύλιγμα, όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα…

  1. Ανέφερε τρεις χαρακτηρισμούς για τον εαυτό σου για τους οποίους είσαι υπερήφανος/η και άλλους τρεις για τους οποίους όχι.

Λοιπόν, πολιτικοποιημένος, ροκ και ταξιδιώτης. Τα ίδια τα βλέπω και σαν αρνητικά ταυτόχρονα! Κατά κάποιον τρόπο λειτουργούν σε εμένα σαν ανάστροφη σχέση  με τον εαυτό μου μέσα  από έναν καθρέπτη (που έλεγε κι ο Μπέργκμαν). Από την άλλη θα μπορούσα να προσθέσω και το αισιόδοξος για το ταξίδι που λέγεται ζωή αλλά αυτό είναι από μόνο του απαισιόδοξο!!!

Ελάτε να βάλουμε όλοι μας από ένα λιθαράκι ώστε ο λογοτεχνικός κόσμος να γίνει ακόμη ομορφότερος!

Σημαντική σημείωση: Οι απαντήσεις στις συνεντεύξεις των συγγραφέων και των αναγνωστών δίνονται με το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και αντιπροσωπεύουν αποκλειστικά τις προσωπικές σκέψεις του εκάστοτε συμμετέχοντα. Ο υπεύθυνος της στήλης, Θεόφιλος Γιαννόπουλος, και η ιστοσελίδα tovivlio.net δε φέρουν καμία νομική ευθύνη.

Με όλη τη θετική μου ενέργεια

Θεόφιλος Γιαννόπουλος

 

 

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου