Είναι νωρίς ακόμη.

Γύρω μας πλήθος οι δειλοί και οι υποταγμένοι.

Κι οι βάρβαροι στα κάστρα τους

πιο καλά από ποτέ είναι φυλαγμένοι.

«Με ξύλινο σπαθί πού πας;

Αν δε χυθεί αίμα, πώς θα κερδίσεις όσα αγαπάς;»

«Εύκολο είναι» μου απαντάς.

«Είναι η αλήθεια μου, απέναντι απ’ το ψέμα»

«Πόσους πολέμους να κερδίζει μια καρδιά;» ρωτώ.

Μα εσύ έχεις λόγο και γι’ αυτό.

«Όσους έχει χάσει αυτός που δεν έχει καρδιά»

απαντάς. Γελάς!

«Πώς μπορεί ένας άνθρωπος δίχως καρδιά

να χτίζει κάστρα κι οχυρά

και τη ζωή μου στα χέρα του να κρατά;»

«Τα κάστρα φτιάχτηκαν από δειλούς

και προστατεύουν μόνο τους ανάξιους.

Εσύ την καρδιά σου μόνο να ακούς και να ξέρεις καλά

πως ο καθείς τη ζωή του στα χέρια του κρατά

και η ελεύθερη καρδιά σε κάστρα και φυλακές δε χωρά!»

«Στα χέρια μου άρματα δεν κρατώ.

Το ξύλινο σπαθί σου στο νου να ταιριάξω προσπαθώ

Μα δεν νογώ»

«Το ξύλινο σπαθί μου κόπηκε απ’ το ίδιο δεντρί» μου λες.

«Με το δικό σου χαρτί, φτωχέ ποιητή

που γράφει για στιγμές της ζωής φωτεινές.

Αλήθεια, ακόμη η καρδιά σου απορεί…

αν το ξύλινο σπαθί μου τον πόλεμο να κερδίσει μπορεί;»

_

γράφει η Σοφία Ντούπη