τοβιβλίο.net υποδέχεται τον Δημήτρη Αλεξόπουλο και το βιβλίο του ‘Το πορτρέτο της Εύας’ από της εκδόσεις ‘ΠΑΡΓΑ’.
Ο Ζακ, ένας πετυχημένος και ορθολογιστής άνδρας, πέφτει στα δίχτυα ενός παράφορου έρωτα. Στο πρόσωπο της Εύας είδε τη χαρά και τη θλίψη μαζί. Όταν η λογική αρχίζει να τον εγκαταλείπει, τότε το μυαλό δεν έχει καμία επήρεια πάνω στο σώμα και κανείς δε μπορεί να φανταστεί τι παιχνίδια μπορεί να παίξει ο ανθρώπινος νους…
Ένας Έρωτας… Ένας Πίνακας… Και ένα Τελευταίο Αντίο…
Διαβάστε παρακάτω αποσπάσματα από το βιβλίο τα οποία ευγενικά παραχώρησε ο συγγραφέας και οι εκδόσεις ‘ΠΑΡΓΑ’ αποκλειστικά για τους αναγνώστες του δικτυακού τόπου τοβιβλίο.net
(Ξεπερνώντας τα σύνορα της λογικής, όπου ο ψυχικός μας κόσμος έχει το πάνω χέρι και το μυαλό δεν έχει καμία επήρεια πάνω στο σώμα… Σιωπά… )
Εντελώς τυχαία, βρέθηκα αντιμέτωπος με τη θεσπέσια παρουσία της. Στη μέση του δρόμου. Πολύ κοντά στη περιοχή όπου έμενα, μόλις δέκα λεπτά μακριά από το κέντρο του Παρισιού.
Μιλούσα στο κινητό με πελάτη όταν την είδα να διασχίζει το πεζοδρόμιο πλάι μου. Οι παλμοί της καρδιάς μου άρχισαν να αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς. Το στόμα μου ξεράθηκε.
«Αυτή είναι…» ψιθύρισα, κατεβάζοντας το κινητό από το αυτί μου.
Ανταλλάξαμε μια γρήγορη και συνεσταλμένη ματιά που έκανε την αναπνοή μου να σταματήσει για λίγο.
Κοιτάζοντας το βαθύ μπλε των ματιών της, κόλλησα μερικά δευτερόλεπτα πάνω της και δε μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο. Λαμπερό πρόσωπο, έξοχη λιγνή σιλούετα και το βάδισμα της συνοδευόταν με μοναδική χάρη, έχοντας μια πολύ χαριτωμένη και καλοσυνάτη έκφραση. «Δε μπορεί να είναι κάποια άλλη…» συλλογίστηκα.
Ένιωσα να έχω ξαναγεννηθεί! Είχα πάρα πολύ καιρό να βιώσω αυτό το υπέροχο συναίσθημα της ταχυπαλμίας και αυτό το ανεξήγητο σφίξιμο στο στήθος που έμοιαζε με ενοχλητικό γαργαλητό.
Ξεσκεπάζοντας και την τελευταία άκρη του σεντονιού, αποκαλύφθηκε ο πίνακας. Έκπληκτος και έντρομος μαρμάρωσα στη θέα που αναδύθηκε μπροστά μου! Τα μάτια μου γούρλωσαν και οι φλέβες του λαιμού μου πετάχτηκαν τεντωμένες, σα κάβοι δεμένοι σε πάσαλο, από την ταχυπαλμία! Έσφιγγα και χαλάρωνα
τα δόντια μου μέσα στη νευρικότητα. Νόμιζα θα σπάσω το σαγόνι μου. Τον κοιτούσα απορροφημένος και κοντοστάθηκα πιο πίσω, κρατώντας απόσταση από τον αινιγματικό πίνακα.
Το πανέμορφο πορτρέτο που βρισκόταν τυλιγμένο κάτω από το λευκό σεντόνι απεικόνιζε την αγαπημένη μου Εύα σε μια εξαιρετική ελαιογραφία! Τόσα χρόνια πέρασαν και δεν την είχα δει από τότε και ξαφνικά ένας άγνωστος μου την προσφέρει έστω και ζωγραφιστή!
«Εντελώς αλλόκοτο! Παντελώς τρελό!» Συλλογιζόμουν και μουρμουρούσα, κάνοντας κύκλους γύρω από τον εαυτό μου.
Άπλωσα το χέρι μου και ακούμπησα απαλά με τα ακροδάχτυλα μου το γλυκό της πρόσωπο και αμέσως ξέσπασα σε κλάματα.
Έκλαιγα πάνω από τον πίνακα μέσα στη στεναχώρια μου, αισθανόμενος την απόλυτη σύγχυση και αναταραχή! Σηκώνοντας το κεφάλι μου ψηλά, ένιωσα κάτι υγρό να στάζει στο πηγούνι μου και σίγουρα δεν ήταν δάκρυα. Σκούπισα το πηγούνι με το χέρι μου και έφερα το πρόσωπο μου πιο κοντά στα δάχτυλα για να καταλάβω τι ήταν αυτό το υγρό. Ταυτόχρονα δοκίμασα τη γεύση του με την άκρη της γλώσσας μου.
Γεύση έντονη και αλμυρή που έμοιαζε με σκουριασμένο σίδερο.
«Αίμα…» ψιθύρισα.
Υγρό και ζεστό αίμα που ανάβλυζε από τη μύτη μου με συνεχή ροή, πιθανόν λόγο της έντονη πίεσης που ένιωσα ακαριαία.
Από την ημέρα που είχε φτάσει ο πίνακας στα χέρια μου, κάθε βράδυ δεν παρέλειπα να τον κοιτάζω γοητευμένος και θαμπωμένος από την ομορφιά του. Ακούγεται παράλογο και αλλόκοτο, μα είχα χάσει τον έλεγχο και το μυαλό δεν είχε καμία επήρεια πάνω στο σώμα μου. Δε μπορούσα να το ελέγξω. Μάλλον εκείνο με καθοδηγούσε και όχι εγώ…
«Θα πεθάνω» μουρμουρώ.
Θα πεθάνω, όμως δε με νοιάζει. Χαμογελάω και είμαι πολύ ευτυχισμένος. Και οι δύο μου άγγελοι, και η κόρη μου και η Εύα, είναι εδώ και με αγαπάνε αληθινά.
Σταδιακά, αρχίζουν οι φωνές και τα κλάματα να λιγοστεύουν και μια αχνή λευκή ομίχλη σκεπάζει τα πάντα και με κυριεύει απόλυτη σιγή.
«Μικρή μου επαναστάτρια…» ψιθυρίζω…
ΕΠΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ…
Ο συγγραφέας μιλάει για το βιβλίο του:
«Το Πορτρέτο της Εύας» ήταν για μένα η πρώτη απόπειρα συγγραφής ενός μυθιστορήματος, παρόλο που η μαγεία της συγγραφής βιβλίων με γοήτευε από πολύ μικρή ηλικία. Μπορώ να πω είναι η πρώτη «σοβαρή» προσπάθεια που έκανα.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που ίσως προκαλέσει ανάμικτα συναισθήματα –πολυεπίπεδο θα έλεγα- που ξεφεύγει από τα υπόλοιπα του είδους, λόγω του ότι διεισδύει στον ψυχικό μας κόσμο και φανερώνει πως ένας έρωτας, μια αγάπη, μετατρέπεται μοιραία σε παράνοια…
Οι εσωτερικές συγκρούσεις του βασικού χαρακτήρα του ‘Ζακ’ (ο οποίος μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς), ο πόλεμος του «εγώ», η θλίψη, η μελαγχολία, έρχονται αντιμέτωπες στα μάτια της Εύας με την αθωότητα, την αγνότητα και την καθαρότητα της αγάπης.
Το δυνατό του σημείο, εντούτοις, είναι το φινάλε! Έχοντας μελετήσει ψυχολογία, ήθελα να παντρέψω ένα μυθιστόρημα με ρεαλισμό αλλά και με αιφνίδιες ανατροπές. Δε θα μπορούσα άλλωστε –και δεν επιθυμώ εξάλλου- να γράψω ένα κοινότυπο μυθιστόρημα, φθαρμένο από ιδέες και στερεότυπο. Η έκβαση που παίρνει το έργο, δεν αφήνει περιθώρια στον αναγνώστη για πρόβλεψη ή για κάτι το αναμενόμενο κι έρχεται αντιμέτωπος με μια εντελώς απρόσμενη και απρόβλεπτη πλοκή, και έναν επίλογο, όπου κυριολεκτικά θα τον καθηλώσει.
Ήταν το μεγάλο μου πάθος η συγγραφή βιβλίων και «Το πορτρέτο της Εύας», θέλω να πιστεύω, είναι μια μικρή αρχή, ένα μέρος του ονείρου μου…
Εύχομαι και ελπίζω να το απολαύσετε και να σας ταξιδέψει, στο πιο μακρινό ταξίδι που μπορεί να πάει ο άνθρωπος. Ταξίδι στον έρωτα και βαθιά μέσα στη ψυχή του…
Ο Δημήτρης Αλεξόπουλος γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1981 στην Αθήνα. Η αγάπη του για τα βιβλία και τη λογοτεχνία γεννήθηκε στην ηλικία των δώδεκα ετών, όταν άρχισε να γράφει το πρώτο του βιβλίο. Ακολούθησαν κι άλλα έργα του, τα οποία ποτέ δεν είχε αποφασίσει να εκδώσει. Έγραφε καθαρά για προσωπική ευχαρίστηση, μιας και ήταν το μεγάλο του πάθος από πολύ μικρή ηλικία.
Σπούδασε οδοντοτεχνίτης στην Αθήνα και ασχολήθηκε αρκετά χρόνια με το συγκεκριμένο αντικείμενο. Έπειτα, το ενδιαφέρον του άρχισε να στρέφεται στην τέχνη της πώλησης και ακολούθησε την επιτυχημένη του πορεία στον τομέα του Real Estate, σε Ελλάδα και Κύπρο.
Ο Δημήτρης δεν σταμάτησε ποτέ να γράφει και το 2013 αποφάσισε να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο “Το πορτρέτο της Εύας”, όπου και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές λόγω της πλοκής και του ανατρεπτικού φινάλε, όπως και της καθαρής γραφής, που καταφέρνει να δημιουργεί ολοζώντανες εικόνες στον αναγνώστη. Πρόκειται για ένα σύγχρονο μυθιστόρημα που κυριολεκτικά καθηλώνει και αναδύει τις κρυφές ανθρώπινες πτυχές στο όνομα του έρωτα και της αγάπης…
Κριτική : «ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΗΣ ΕΥΑΣ» του Δημήτριου Αλεξόπουλου
Το πορτρέτο της Εύας είναι μια ιστορία βαθιάς αγάπης και έντονου ερωτισμού που έχει ξεφύγει από τα όρια του συνηθισμένου. Ουσιαστικά παίζει με τον ψυχισμό του ίδιου του αναγνώστη που παρασύρεται σε ανεξέλεγκτα συναισθήματα ακολουθώντας τους πρωταγωνιστές. Οι ανατροπές σ’ ένα βιβλίο είναι αυτές που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα συνηθισμένα. Μια πονεμένη ιστορία αγάπης είναι σίγουρα πολύ συνηθισμένη. Όμως η ιστορία αγάπης που ξετυλίγεται μέσα από Το Πορτρέτο της Εύας δεν είναι καθόλου συνηθισμένη. Ο Ζακ και η Εύα, θα μπορούσαν να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, καθημερινοί….αλλά που έζησαν μια καθόλου καθημερινή ιστορία!!! Η πλοκή του βιβλίου ξεκινά από το παρελθόν προς το μέλλον.
Συναντήθηκαν για πρώτη φορά στη Βενετία. Εκείνος, πετυχημένος και κλεισμένος στον εαυτό του…εκείνη πολύ νεώτερη μπλέχτηκε στη ζωή του και τη ζωντάνεψε. Ο παράφορος έρωτας τους, όσο κι αν τον πολέμησαν, βγήκε στην επιφάνεια. Όμως η μοίρα θέλησε να γίνει το δικό της….και ήρθε ο πρώτος χωρισμός και το πρώτο χτύπημα στον ψυχισμό του Ζακ.
Βρέθηκαν ξανά στο Παρίσι μετά από χρόνια, εκείνη ζώντας μια ζωή με σβησμένο παρελθόν κι εκείνος προσπαθώντας να νικήσει τη μοίρα και να κερδίσει και για τους δυό αυτό που τους ανήκε…τον έρωτα και την ευτυχία! Κι όταν απέτυχε…του απέμεινε ένα πορτρέτο για να κρατά δεμένες τις δικές του μνήμες με το παρελθόν.
Ο ανθρώπινος ψυχικός κόσμος είναι πολύ εύθραυστος μπροστά στις αντίξοες πραγματικότητες της ζωής. Τόσο εύθραυστος που πολύ εύκολα μπορεί να καταρρεύσει, ακόμα και να οδηγήσει στην παραφροσύνη στο όνομα του έρωτα.
Το τέλος της ιστορίας ανήκει πλέον στον αναγνώστη. Πράγματι, ο 60χρονος πλέον Ζακ έχει ξεπεράσει τα όρια του ψυχισμού του; Πράγματι έζησε τα τελευταία τριάντα χρόνια μέσα σ’ ένα παιχνίδι του μυαλού του; Ήταν τόσο δυνατή η αγάπη που βίωσαν που κατάφερε να νικήσει ακόμα και τη λησμονιά από το μυαλό της Εύας;…. Υπήρξε πράγματι η Εύα; Τα ερωτήματα πυκνώνουν στις τελευταίες σελίδες σ’ ένα διφορούμενο τέλος. Ο καθένας μπορεί να ΄δωσει τη δική του εκδοχή. Ο ρομαντικός να πιστέψει στην αγάπη και στον έρωτα. Ο ορθολογιστής να πιστέψει στην παραφροσύνη και τη ψευδαίσθηση… Ποιός όμως μπορεί να αμφισβητήσει εκείνο το τελευταίο στοιχείο…. «Piccolo ribelle»….
Προσωπικά ανήκω στις ρομαντικές αναγνώστριες. Παρασύρθηκα από τα έντονα συναισθήματα της Εύας και του Ζακ και παραμένω μια Piccolo ribelle πάντα!!!
Είχα χρόνια να ζήσω, στη κυριολεξία, ένα βιβλίο! Συγχαρητήρια στον Δημήτρη, πραγματικά εμένα προσωπικά με άφησε άναυδο το φινάλε, και πιστεύω και όλους τους αναγνώστες. Άφθονα συναισθήματα, έρωτας, πάθος, παράνοια, αποτυχία… όλα σε ένα βιβλίο. Και πάλι μπράβο!!!
Πάρα πολύ δυνατό βιβλίο! Το προτείνω!!!
Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς για τα θερμά και εγκάρδια λόγια σας!
Χρόνια Πολλά, χρόνια καλά, κατάφορτα από υγεία και αγάπη!!!