Και ο δόλιος ο Δαμοκλής,
Κάθεται και στοχάζεται
Στου παλατιού την πόρτα
Και μονός του καταριέται
Τον άτιμο τον τύραννο,
Που τον εκαταράστη.
Και κάθε ώρα που περνά
Το χρώμα η πορφύρα χάνει,
και χρυσός την λάμψη, την απαράμιλλη,
Και το φαΐ την γεύση του.
Αφού του Άδη το χέρι,
Τον χαϊδεύει.
Πότε είναι πιο ψηλά,
Ποτέ τον εξυρίζει
Και πότε εις το σβέρκο του κάθεται και ψυχανεμίζει.
Πάντα κάθεται εκεί
Ο αιώνιος, ατσάλινος κριτής
Στέκει και παρατηρεί.
Ποιος είναι άξιος να κάτσει
Εις του θρόνου την κορφή;
_
γράφει ο Βασίλης Ναίσκες
0 Σχόλια