Είναι και εκείνες οι μέρες που μου λείπεις. Αρπάζω ό,τι βρω μπροστά μου και απασχολώ το μυαλό. Είναι οι ώρες εκείνες που μπορώ να κάνω το οτιδήποτε. Και να μη μου αρκεί. Μπορώ να φύγω με το αυτοκίνητο με τη μουσική δυνατά, να χορέψω μέχρι τελικής πτώσεως μέσα στο σπίτι, να μεθύσω με φίλους και να παραπατάω στα στενά, να φάω μέχρι σκασμού, να φιλήσω όποιον βρω μπροστά μου με την υπόσχεση στα μάτια μου, ενός αιώνιου έρωτα.
Είναι και εκείνες οι ώρες που μου λείπεις. Που κάθομαι πεταμένη σε ένα πάτωμα με ένα μπαούλο με αναμνηστικά, που ποτέ σου δεν ήξερες ότι είχα φυλάξει. Εισιτήριο από την πρώτη μας συναυλία μαζί με τον αναπτήρα που άναψες στην μπαλάντα που με αγκάλιασες και στον έκλεψα από την τσέπη το βράδυ. Καπνό από τον καπνό σου και ας μην κάπνισα ούτε ένα τσιγάρο μαζί σου. Ένα κόκκινο βότσαλο που μου έδωσες να πετάξω στη θάλασσα όταν με μάθαινες να χοροπηδάω τις πέτρες στα κύματα. Έκανα πως το πέταξα και έκλεισα τη γροθιά μου. Το κουβαλούσα στην τσέπη του παντελονιού μου, όλη τη μέρα που τη βγάλαμε αγκαλιά σε εκείνη την παραλία. Φωτογραφία με μισά πρόσωπα από μία που μας τράβηξα με τη μηχανή και μου έλεγες ότι δεν θα φανούμε καθόλου και με κορόιδευες για το φωτογραφικό μου ταλέντο. Μου φτάνει που έγραψε το φιλμ το χαμόγελό σου.
Είναι και εκείνες οι ώρες που μου λείπεις. Πιάνω τον εαυτό μου να μιλάει μόνος του. Πότε στον καθρέφτη. Πότε σε κορνίζες. Πότε σε χαρτιά αλληλογραφίας. Από εκείνα που σε έπεισα να μου γράφεις και να στέλνεις ακόμα και αν μέναμε δέκα τετράγωνα μακριά. Τι περίεργο ήταν να μου λες τα νέα σου στο χαρτί. Ακόμα και όσα είχαμε ζήσει μαζί εκείνη τη μέρα περιέγραφες. Με μια απίστευτη λεπτομέρεια. Τα διαβάζω τώρα και ξαναζώ τη στιγμή. Πιάνω –ναι- τον εαυτό μου να σου μιλάει όπως τότε. Να σου γελάει όπως τότε. Να σε αναπνέει όπως τότε.
Είναι και εκείνες οι ώρες που μου λείπεις. Πιάνω τον εαυτό μου να κοιτά στον ουρανό. Τα σύννεφα μου αποκαλύπτουν ένα μυστικό παίρνοντας σχήματα. Μια ματωμένη μηχανή, μια αναποδογυρισμένη νταλίκα, μια γονατισμένη γυναίκα που θρηνεί με τα χέρια της ακουμπισμένα σε ένα ματωμένο σώμα. Ένας δυνατός άνεμος τους χαλά τους σχηματισμούς. Ένα ζευγάρι αγγέλων αγκαλιασμένο χρυσίζει από τις αχτίδες του ήλιου. Ήχος ξεκάθαρος από γέλια.
Το σώμα μου πετά. Στο σώμα σου.
Δε μου λείπεις πια…
Είναι που η γραφή σου έχει αυτό το ξεχωριστό άγγιγμα … καλημέρα!!
Καλημέρα Άννα μου. Είναι που τα σχόλιά σου μου αρέσουν… Καλημέρα!
Ή ίσως και να είναι που διαβάζεις ψυχές… που τις ξεκλειδώνεις και ανοίγεις ένα ένα τα συρταράκια… που ανιχνεύεις κάθε τους γωνία!!! Σαν να με διάβασα κι εδώ…σαν να βρήκα κομμάτια μου μέσα στις λέξεις σου!!!! Αγγίζεις Μάχη!!! Αγγίζεις!!!!! Την αγάπη μου σε όλους σας!!!
Σοφία μου, δεν ξέρω τι διαβάζω και τι όχι..ούτε τι ξεκλειδώνω…Νομίζω πως στα συρταράκια που αναφέρεσαι το άνοιγμα το κάνουμε μαζί…ξέρεις…
Χαίρομαι που σου άρεσε..και που σε άγγιξε. Τα φιλια μου σε όλους σας και τη δική μου αγάπη
Αχ Μάχη μου, πόσες μέρες, πόσες ώρες, πόσα αποκόμματα στο ντουλάπι με τις αναμνήσεις, κατάφερες να ζωντανέψεις, για άλλη μια φορά!!!
Σ’ ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσες όμορφες εικόνες, λέξεις όμορφα παντρεμένες και προπάντων, συναισθήματα!!!
Μάχη μου!!!!!!!!!!!!!!!!!
Είναι από τις φορές που δεν μπορώ να διαβάσω το κείμενο μέχρι τέλους γιατί γεμίζουν τα μάτια μου δάκρυα…!!!!!!!
Πόσο μα πόσο με αγγίζουν οι ιστορίες σου… Αυτή μου θύμισε κι εμένα ένα δεκατετράχρονο άγγελο που την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου πέταξε στον ουρανό γιατί ένα δίποδο κτήνος ήθελε να κάνει επίδειξη στην Ηλιούπολη με το καινούριο του αμάξι και ……………………..δεν υπελόγισε τον Ρίζο μας που ήταν στο πεζοδρόμιο και βρέθηκε στην αγκαλιά του Πλάστη μας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μια ιστορία αληθινή, που συμβαίνει συχνά, κατάφερες και την έκανες διαφορετική με τον τρόπο που έπλεξες για άλλη μια φορά, να πλέξεις τις λέξεις μεταξύ τους. Μου άρ.εσε πολύ
Αθηνά σε ευχαριστώ πολύ. Καλό σου βράδυ!
Η ιστορία σας θλιβερή. Τελικά όλοι έχουμε μια παρόμοια ιστορία. Τη σημερινή θα την αφιέρωνα σίγουρα σε έναν εξίσου μικρό Αντρέα σαν τον δικό σας το Ρίζο, ένα φίλο που έχασα πολύ πολύ νωρίς… Να στε καλά και εύχομαι να μη σας αναστάτωσα πολύ…
Χριστίνα μου σε ευχαριστώ… Καλό βράδυ!
Μάχη μου με συγκίνησε… πολύ ωραίο!
Σε ευχαριστώ Ελενά μου.
Πολύ συγκινητικό, πολύ ωραίο. Έστω και καθυστερημένα, το διάβασα. Μου άρεσε πολύ , Μάχη.
Να ‘σαι καλά Μάρθα. Σε ευχαριστώ για το πέρασμα. Καλή σου μέρα