Ήρθες σαν όνειρο και όνειρο έμεινες.
Φώτισες για λίγο τις νύχτες μου
έκανες τις ημέρες μου πιο λαμπερές.
Τα γρανάζια, τα σκουριασμένα γρανάζια,
της ακίνητης ζωής μου,
πήραν μπρος τρίζοντας χαρούμενα,
διώχνοντας σκουριά και μαυρίλα
από της ζωής μου τη ρόδα,
από καιρό ηθελημένα παρατημένης.
Δεν είπα ποτέ ‘‘καλύτερα να μην ερχόσουν’’
Και το όνειρο ζωή είναι, κι’ ελπίδα.
Αν κάτι φοβάμαι είναι το τίποτα,
το μηδέν και το χάος.
Αλίμονο αν όνειρα δεν κάναμε!
Η ζωή στεγνή και μουντή θα ‘ταν.
Κάπως έτσι φαντάζει η ανυπαρξία.
Το αίμα, γι’ αυτό κυλάει μέσα μας καυτό.
Η ζωή μας, η όποια ζωή,
ζεστασιά λαχταρά.
Το τίποτα φοβάμαι.
_
γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου
Συνέπεσε ο τίτλος αυτού του κειμένου να είναι ίδιος ακριβώς με αυτόν του κειμένου μιας διαδικτυακής φίλης. Συμβαίνουν και αυτά.
Πάντα κάτι θα έρχεται και θα φεύγει απ΄ τη ζωή μας. Το άγνωστο είναι αυτό που μας τρομάζει. Καλή σου μέρα, Λένα.
ΓΕΙΑ ΣΟΥ Βάσω,Αν και το Φθινόπωρο είναι προ των πυλών, σού εύχομαι ένα παρατεταμένο ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΆΚΙ
Σε ευχαριστώ Λένα μου για την όμορφη ευχή σου. Μακάρι να έχει διάρκεια.
Και το όνειρο ζωή είναι….μου άρεσε πάρα πολύ Λένα. Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι και καλό φθινόπωρο!
Προσπαθώ να απαντήσω μα το σχόλιο εξαφανίζεται.
Ευχαριστώ καλή μου Άννα και σού εύχομαι ”καλό μικρό καλοκαιράκι”