–

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη

–

Η Πέτρα Λοϊζίδη, ζει στην Κύπρο, είναι μητέρα της Αλίκης, διαθέτει κατάστημα οπτικών ειδών και έχει χάσει τον σύζυγό της Στέφανο από καρκίνο, λίγο πριν τη γέννηση του παιδιού τους. Προσλαμβάνει οικιακή βοηθό από τη Σρι Λάνκα, τη 38χρονη Νίσα, μια συνετή γυναίκα που φέρεται από την πρώτη στιγμή στο παιδί της σαν πραγματική μητέρα, όντας η ίδια μητέρα της Κουμάρι η οποία ζει με τη γιαγιά της.

Η Νίσα φροντίζει το σπίτι, μαγειρεύει και προσφέρει στην Αλίκη αγάπη και τρυφερότητα. Μιλάει μαζί της ώρες ατέλειωτες και στέκεται πλάι της σε ότι χρειαστεί, σαν μάνα. Έχει συνάψει σχέση με τον ένοικο του διαμερίσματος πάνω από το σπίτι της Πέτρας, τον Γιάννη και από το σπίτι του επικοινωνεί με την Κουμάρι, μέσω τάμπλετ.

Η Νίσα είναι συνεσταλμένη, προσφέρει περισσότερα από όσα της ζητούνται και έχει συνδεθεί με την Αλίκη με πολύ ισχυρούς δεσμούς. Ξαφνικά, μια Κυριακή βράδυ, θα φύγει από το σπίτι, χωρίς να ενημερώσει την Πέτρα και θα εξαφανιστεί, κάτι που ταράξει τις ισορροπίες όλων των ηρώων.

Ο Γιάννης ασχολείται με το παράνομο κυνήγι πουλιών, κάτι το οποίο θα εκμυστηρευτεί στη Νίσα και εκείνη θα τον παρακαλέσει να αποδεσμευτεί από αυτήν την κακόβουλη εργασία που αποτέλεσμα έχει χιλιάδες οδικά πουλιά που κάνουν μια στάση στην Κύπρο, στο παράτολμο ταξίδι τους για την Μεσόγειο, να βρίσκουν άδικο θάνατο.

Για τη Νίσα δεν ξέρουν πολλά, τόσο η Πέτρα, όσο και ο Γιάννης που θα ανακαλύπτουν πτυχές του χαρακτήρα της, μέσα από τα πράγματά της και τις περιγραφές των ανθρώπων με τους οποίους συναναστρεφόταν. Η απουσία της έχει στοιχίσει σε όλους, μα περισσότερο στην Αλίκη και γι αυτόν τον λόγο η Πέτρα πασχίζει να ρίξει φως σε αυτήν την τόσο περίεργη εξαφάνιση που όλα δείχνουν ότι δεν έγινε με τη θέλησή της.

Τα πολύτιμα αντικείμενά της που απορυθμίζονται σε μια τούφα μαλλιών της Κουμάρι και το μενταγιόν που της έδωσε ο άνδρας της λίγο πριν πεθάνει, βρίσκονται στο δωμάτιό της, μαζί με τα ρούχα, τα παπούτσια αλλά και το διαβατήριο της, για να ενισχύουν την άποψη της άτακτης εξαφάνισής της.

Η απαξιωτική αντιμετώπιση της αστυνομίας για την εξαφάνιση μιας αλλοδαπής, η φράση που στοιχειώνει τον Γιάννη, ειπωμένη από την Νίσα «νόμιζα ότι ήσουν κάποιο άλλος», μια εγκυμοσύνη, ένα ράφι με ξύλινα αγαλματίδια, το ημερολόγιο που τηρούσε, το βραχιόλι που δεν αποχωριζόταν ποτέ, η συνάντηση με τον Σεραφείμ, η ανακοίνωση για την εξαφάνιση ενηλίκου και το παιχνίδι «το βλέπω, το βλέπεις», είναι μερικά από τα κομβικά σημεία του βιβλίου που κανέναν δε θα αφήσουν αδιάφορο.

Τι σχέση έχουν η Νίσα, η Ροζαμί και η Ρέινα;

Γιατί ο Τεό προσπαθεί να βοηθήσει;

Ποιος νοιάζεται για όλες εκείνες τις αλλοδαπές γυναίκες που εξαφανίζονται ή χάνουν τη ζωή τους μακριά από τον τόπο τους;

Το blue tiger, η κα Χατζηκυριάκου που προσέχει πλέον την Αλίκη, η συμπαθητική Καίτη υπάλληλος της Πέτρας στο μαγαζί οπτικών, ένα πτώμα σε αποσύνθεση, οι επικοινωνίες μεταξύ της Κουμάρι και του Γιάννη, ένα λαβωμένο πουλί που θα βρει την ελευθερία του, ένα αγρινό που κάνει απρόσμενες εμφανίσεις, η πορεία διαμαρτυρίας που συγκινεί τους πάντες και η βόλτα στον ουρανό με τις μελωδίες των πουλιών, προσδίδουν ανάμεικτα συναισθήματα στον αναγνώστη, αμέτρητα «γιατί» και αφυπνίζουν συνειδήσεις.

Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση, για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Κρίστι Λεφτέρι, ένα μικρό βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:

…η αλήθεια βρίσκεται στη γη, στο τραγούδι των πουλιών, στις μελωδίες και στους ψιθύρους των ζώων. Αρκεί να θες να τη δεις και να την ακούσεις –μονάχα να το θες– και αυτή θα είναι εκεί…

Ένα βιβλίο συνειδητοποίησης της ανθρώπινης υπόστασης, ένα βιβλίο ξέχειλο από ανιδιοτελή αγάπη, ένα βιβλίο για τους αφανείς ήρωες που φεύγουν άδικα και μάταια μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες, ένα βιβλίο για όλους εκείνους που στις νέες πατρίδες αναζητούν αγάπη και σεβασμό.

Η ΚΡΙΣΤΙ ΛΕΦΤΕΡΙ γεννήθηκε το 1980 από Ελληνοκύπριους γονείς, πρόσφυγες μετά την εισβολή του 1974, στο Ηνωμένο Βασίλειο. Διδάσκει δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο Brunel.

Στο παρελθόν είχε διδάξει αγγλικά ως ξένη γλώσσα και είχε εργαστεί ως εθελόντρια της UNICEF στην Ελλάδα στη διάρκεια της μεγάλης προσφυγικής κρίσης στη Μεσόγειο το 2016. Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο A Watermelon, a Fish and a Bible (ελληνικός τίτλος Οκτώ ημέρες και μία Κυριακή) εκδόθηκε το 2010 και το δεύτερο, The Beekeeper of Aleppo, εκδόθηκε το 2019. Το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε σε περισσότερες από 39 χώρες, έγινε διεθνές μπεστ σέλερ και τιμήθηκε με το Aspen Words Literary Prize το 2020.

Το ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ είναι το τρίτο της βιβλίο.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, θα βρείτε εδώ.