Περπατάς στην παραλία.

Είναι ξεκούραση για το μάτι και για την ψυχή η θάλασσα κι ο ουρανός που αγκαλιάζονται κι ας είσαι δίπλα στην πόλη που αγκομαχάει τους πόνους της.

Βήματα που τά ’χεις ξανακάνει φορές ατέλειωτες.

Άμμος και πάλι άμμος και βότσαλα και κράσπεδα από παλιά παραλιακά κέντρα.

Τα έζησες, τα θυμάσαι, τα έφαγαν οι νόμοι.

Σκέψεις σε τριγυρνάνε, από αυτές που αφήνουν τους άλλους ήσυχους.

Πόσοι άνθρωποι ξεκουράστηκαν κι ήπιαν ένα ούζο με μεζέ πριν τα μικρά μαγαζιά γίνουν μπάζα και σκόνη, πόσοι χάζεψαν τη θάλασσα κάποιο ηλιόλουστο μεσημέρι χειμωνιάτικο, τότε που οι άλλοι έτρεχαν στις δουλειές τους, πόσοι είπαν ένα σ’ αγαπώ για πρώτη ή και για τελευταία φορά…

Μικροστιγμές απ’ το παρελθόν που κάποιοι τις βρίσκουν μπροστά τους, κάποιοι δεν τις βρίσκουν ποτέ.

Εσύ πάντως τα αποφεύγεις εκείνα τα ξεχασμένα κράσπεδα… δεν είναι μόνο οι λιακάδες στα τραπεζάκια που σου θυμίζουν, είναι και το φορτίο που κουβαλάνε από τα παλιά και συχνά θέλουν να σου το φορτώσουν, να ελαφρύνει το δικό τους βάρος…

–

γράφει ο Νίκος Νασόπουλος