Φεγγάρι μου, είσαι αλλού!

Απόψε είσαι κουρασμένος, ουρανέ μου, πολλά αστέρια κρέμασες στην πλάτη

Μα το φεγγάρι κρέμεται βαρύτερο νομίζω και πιο κοντά στα μάτια μου, ω, πώς το ξεχωρίζω!

Φεγγάρι μου, ναι έπρεπε, να πέσω στο σκοτάδι, σε μια μεγάλη στενωπό για ν’ αναβλέψω να σε δω, κι όλος συγκίνηση να πω: Φεγγάρι μου, είσαι αλλού κι όμως πώς με φωτίζεις σε τούτη εδώ την ερημιά, την τύχη μου ορίζεις!

Αλήθεια δεν σε πρόσεξα ούτε στιγμή ως τώρα, τάχα πολλά τα σύννεφα, σα να ’χε πιάσει μπόρα!

Όλα καλά πηγαίνανε, γιατί να σε κοιτάξω, μια ώρα δεν μου έτυχε βαριά ν’ αναστενάξω!

Μα τώρα να, φεγγάρι μου, μες στην ανασαιμιά μου, είσαι εικόνα ξέχωρη, στην τραγική ματιά μου.

Έπεσε ο αψηλοπετής αετός, κοπήκαν τα φτερά του, μια συμφορά αλίμονο, πώς φύτρωσε μπροστά του.

Τώρα, που πάλι έρχομαι από την άβυσσό μου, και σε κοιτώ που με κοιτάς και φέγγεις μου το δρόμο, πάνε εκείνα τα παλιά οι πεθυμιές οι χίλιες που δεν μου δίναν μια στιγμή να απολαύσω στη ζωή τις ομορφιές τις μύριες !

της Άννας Δεληγιάννη-Τσιουλπά

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!