Ώρα εξίμισι το πρωί…
Την είδα να στέκεται όρθια στην πόρτα
με φαγωμένα γόνατα και σκόνη στα μάτια.
Δεν την κάλεσα, απρόσκλητη ήρθε
με τα θαμπά μαλλιά πιασμένα αλογοουρά
και τα μάγουλα ανοιγμένα
σαν να ’χαν σκάψει μέσα τους τρύπες θεόρατες.
Δε μίλησε, ίσως γιατί ντρεπόταν ν’ ανοίξει το στόμα.
Ύστερα πρόσεξα πως είχε ράψει τα χείλια με χοντρές κλωστές
πασαλειμμένες μπογιά ή αίμα.
Της ζήτησα να φύγει.
Δε σάλεψε.
Την έδιωξα.
Δε σάλεψε.
Ύψωσα πάνω της το δείκτη και τον αντίχειρα
στραμμένα σαν όπλο.
_
γράφει η Ελένη Χριστοφοράτου
Συγχαρητηρια!!! Λιτό, αισθαντικό και προπάντων ομορφο…
Ο απρόσκλητος επισκέπτης!Μήπως η συνείδηση? Μήπως η επιθυμία για τα απλά και όμορφα της ζωής στολίδια?Μήπως η ανάμνηση?Ποιός ξέρει?Υπέροχο ποίημα σε ελεύθερη μορφή….Μπράβο σας Κα Χριστοφοράκου!
Τίποτε δεν της αντιστέκεται… Η φθορά έρχεται ακατάπαυστα και απελπιστικά αργά προς τα πάνω μας… Το πόσο γρήγορα θα την δούμε εξαρτάται από το πόσο μακρυά βλέπουμε….
Όμορφο… Σιβυλλικό, και ως προς την ατμόσφαιρά του….
Αυτή η απρόσκλητη επισκέπτρια…που πάντα έρχεται και πάντα ενοχλεί… Πολύ ωραία γραφή σας…
Σας ευχαριστώ όλους θερμά για τα σχόλια. Η συναισθηματική ανταπόκριση των αναγνωστών είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
Εξαιρετικό. Συγχαρητήρια!
Τόσο δυνατό συναίσθημα και ατμόσφαιρα σε τόσους λίγους στίχους… Σαν ένας εφιάλτης που κρατάει λίγα μόνο δευτερόλεπτα αλλά από τον οποίο είναι αδύνατο να ξυπνήσεις…
Εκείνη η δύσκολη ώρα με ενδοσκόπηση και υπαρξιακή αγωνία και ενσυνείδηση…Συγχαρητήρια Ελένη!
Δημιουργεί μια ατμόσφαιρα έντονων και ανάμεικτων συναισθημάτων. Μπράβο.
Ό,τι και να πω λίγο. Συγχαρητήρια για την πρωτότυπη ιδέα.
Τι είναι τελικά η φθορά; Το γήρας, η συνείδηση, γενικά ο απρόσκλητος επισκέπτης; Ένα ποίημα που διαβάζεται σε πολλά επίπεδα.
Η φθορά που μας απειλεί όλους. Εξαίρετο!