Ο Αλέξανδρος ήταν πάντα μόνος και σκεφτικός. Στα διαλείμματα καθόταν σε μια γωνιά, χαμήλωνε το κεφάλι του και δεν μιλούσε σε κανένα. Ο δάσκαλος προσπαθούσε να προσεγγίσει τον Αλέξανδρο, να τον κάνει να νιώσει καλύτερα, ελπίζοντας ότι έτσι θα τον κάνει να του ανοιχτεί περισσότερο.
Λίγες μέρες αργότερα ο δάσκαλος ζήτησε από τους μαθητές του να ζωγραφίσουν τι θα ήθελαν να τους φέρει ο Άγιος Βασίλης, μιας και σε λίγες μέρες πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Δίνοντας ο Αλέξανδρος με σκυφτό κεφάλι την δική του χριστουγεννιάτικη ζωγραφιά, ο δάσκαλος τρόμαξε όταν την πρόσεξε καλύτερα. Απεικόνιζε ένα άδειο σπίτι με μουντά χρώματα, ένα μικρό τραπέζι στο οποίο αντί να υπάρχουν τα φαγητά και γλυκά υπήρχαν αρκετά μπουκάλια και τενεκεδάκια. Επίσης υπήρχαν σταχτοδοχεία με αποτσίγαρα. Σε μια καρέκλα καθόταν ένας άντρας με επιβλητικό και αυταρχικό τρόπο, με βλοσυρό και ερειστικό ύφος, ενώ ταυτόχρονα η ατημέλητη γκρίζα γενειάδα του μαζί με τα αχτένιστα και απεριποίητα μαλλιά του κάλυπταν το πρόσωπο του. Στο ένα του χέρι κρατούσε ένα ποτήρι στο οποίο διακρινόταν ότι υπήρχε κάτι, ενώ στο άλλο χέρι υπήρχε τοποθετημένο στα δάκτυλα του ένα αναμμένο τσιγάρο. Προς στιγμή ο δάσκαλος τα έχασε! Ταράχτηκε! Αμέσως εντόπισε τον πραγματικό Άγιο Βασίλη. Ήταν γονατιστός, είχε στην αγκαλιά του ένα μικρό παιδί το οποίο φαινόταν φοβισμένο, από το προσωπάκι του κυλούσαν μαύρες σταγόνες. Ο δάσκαλος είχε είδη συγκλονιστεί. Με αγωνία προσπαθούσε να διαβάσει το μήνυμα που κρυβόταν πίσω από την ζωγραφιά του μικρού Αλέξανδρου! Στο στόμα του παιδιού υπήρχε γραμμένη η φράση «σώσε μας». Δίπλα τους υπήρχε η μεγάλη κόκκινη σακούλα, μέσα στην οποία αντί να υπάρχουν δώρα υπήρχαν γραμμένες οι λέξεις βοήθεια, μητέρα σε αγαπώ, πατερά σε μισώ! Ο δάσκαλος κόντεψε να πέσει κάτω ξερός! Δεν του έφταναν όλα αυτά τα οποία έβλεπε ή καλύτερα άκουγε γιατί η όλη ζωγραφιά μιλούσε από μόνη της, πρόσεξε και κάτι άλλο που τον σόκαρε ακόμη περισσότερο! Στο πάτωμα υπήρχε μια λεπτοκαμωμένη γυναίκα με πρόσωπό φοβισμένο και τρομοκρατημένο, κοιτούσε το άτομο που καθόταν στο τραπέζι το οποίο είχε το ένα του πόδι πάνω στο κορμί της ενώ με το άλλο ήταν έτοιμος να την κτυπήσει, ενώ από το στόμα της έβγαινε η λέξη «βοήθεια» γραμμένη με έντονα μαύρα χρώματα, όπως η μαύρη ζωή που ζούσε ο ίδιος ο μικρός Αλέξανδρος και η απροστάτευτη μητέρα του σκέφτηκε!
Την υπόθεση την χειρίστηκε ο ίδιος ο δάσκαλος άμεσα. Πλέον ήταν θέμα χρόνου να αρχίσει να μιλά ο μικρός Αλέξανδρος και να περιγράψει τη φρίκη και το μαρτύριο που ζούσαν με την μητέρα του κοντά σε έναν αλκοολικό επικίνδυνο άντρα τον οποίο το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η ουσία του αλκοόλ και τίποτα άλλο χάνοντας την πραγματική ουσία της ζωής. Από το πρωί καθόταν και έπινε! Όταν του τέλειωνε το αλκοόλ άρχιζε να κτυπά, να βρίζει, να απειλεί και να τρομοκρατεί την οικογένεια του. Ώσπου η μικρή αθώα καρδούλα του Αλέξανδρού δεν άντεξε άλλο, έσπασε αποκαλύπτοντας όλο το δράμα που ζούσαν τόσα χρόνια!

Τα χρόνια πέρασαν, ο μικρός Αλέξανδρος έγινε άντρας. Η αγάπη του για τον δάσκαλο που έσωσε την ζωή τόσο αυτού όσο και της μητέρας του λειτούργησε σαν πυξίδα δείχνοντάς του ποιο δρόμο έπρεπε να διαλέξει. Έτσι διάλεξε συνειδητά να ακολουθήσει το επάγγελμα του δασκάλου. Έγινε δάσκαλος, για την ακρίβεια είναι σήμερα βοηθός διευθυντής δημοτικού! Παντρεύτηκε και δημιούργησε τη δική του οικογένεια.
Έχουν περάσει από τότε σχεδόν τριάντα ολόκληρα χρόνια αλλά για τον ίδιο είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα! Τα ψυχικά τραύματα που του άφησε είναι πάντα εκεί να του θυμίζουν όλα αυτά που έζησε τότε τόσο αυτός όσο και η μητέρα του. Συνεχίζει όμως να αγωνίζεται και να προσπαθεί μέσω της πρόληψης και ενημέρωσης, μέσα από τη σωστή διαφώτιση, από εκστρατείες και διαφημίσεις να σταματήσει την παιδική βία. Γιατί έχει κάνει βίωμα και όρκο ζωής κανένα άλλο παιδί να μην ζήσει ή να βρεθεί στην ίδια θέση με την δική του που έζησε πριν τόσα χρόνια.
Σήμερα του κτύπησε έντρομη την πόρτα του γραφείου του η δασκάλα της τέχνης, κρατώντας στα χέρια της μια ζωγραφιά ενός μικρού αγοριού η οποία απεικόνιζε ένα μικρό παιδί, προφανώς τον ίδιο τον μαθητή, να βρίσκεται σε θέση άμυνας, με τα χέρια του να προσπαθούν να κρύψουν ή καλύτερα να προστατεύσουν το κεφάλι του, ενώ ένας άντρας προφανώς ο πατέρας ΤΕΡΑΣ να είναι από πάνω του να τον κλότσα με τα πόδια του κρατώντας στα χέρια του μια μπουκάλα και έχοντας ένα αναμμένο τσιγάρο στο στόμα! Στο έδαφος υπάρχουν και άλλα σκορπισμένα μπουκάλια! Κοντά στο στόμα του παιδιού υπάρχουν κόκκινες κηλίδες προφανώς αίμα ενώ υπάρχει αναγραμμένη και η λέξη «βοήθεια». Στην άλλη άκρη υπάρχει μια μικρή γυναικεία φιγούρα σκυφτή, αδύνατη και ανήμπορη να αντισταθεί και να υπερασπιστεί το παιδί.
Ο Αλέξανδρος την παίρνει στα χέρια του, την κοιτά, τα μάτια του βουρκώνουν και δάκρυα αρχίζουν να κυλάνε. Τα πόδια και τα χέρια του δεν τον βαστάνε. Λυγίζουν, ανήμπορα να αντέξουν το ψυχικό βάρος τόσο του ίδιου πόσο μάλλον του μικρού παιδιού. Ενώ η ζωγραφιά γλιστρά και πέφτει από τα χέρια του στο πάτωμα, όπως κάποτε και η δική του η ζωή προσπάθησε να κυλίσει και να του ξεφύγει αλλά όπως και τώρα δεν το επέτρεψε να γίνει, σκύβει και παίρνει την ζωγραφιά. Το μάτι του πέφτει στο όνομα του παιδιού Κώστας Παπαζαχαρίου. «Παπαζαχαρίου» ψελλίζει και ένας κόμπος του πνίγει την φωνή. «Μάλιστα Κώστας Παπαζαχαρίου» επαναλαμβάνει η δασκάλα τέχνης. «Είναι ο γιος του καλύτερου σου φίλου και προέδρου του συνδέσμου γονέων.» Θεέ μου, μπόρεσε μόνο να ψελλίσει ο Αλέξανδρος ενώ η δασκάλα συνεχίζοντας να τον κοιτά τον ρωτά αν αισθάνεται καλά. «Γρήγορα ειδοποιείστε τις παιδοψυχιατρικές υπηρεσίες, όλες τις άλλες αρμόδιες υπηρεσίες και την αστυνομία. Δεν πρέπει να χάνουμε καθόλου χρόνο, δεν πρέπει να μένει άλλο φιμωμένη αυτή η παιδική κραυγή πλέον! Γρήγορα!» Λέει με όση δύναμη του έχει απομείνει και ξεσπά σε λυγμούς…

–

γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου