Τα χέρια μου στάχτη κι ευχή
γδαρμένα και ξερά με μια φλόγα βροχή
βροχή, που έχει θεριέψει και ποτίζει μέσα μου το χθες
να μπορώ να κοιτάζω το εμπρός με ανοιχτές τις πληγές.
Τα χέρια μου φίλος και εχθρός
έσπειραν πίκρα και θέρισαν φως
άνθισαν στην καρδιά μου λουλούδια και βέλη
μαχαίρια τα χέρια μου με έκοψαν τόσες φορές
πολλά τα κομμάτια μου σε σκόρπιες μοιρασιές
κι ένα κομμάτι μικρό να πηγαινοέρχεται στον ουρανό
να τραγουδάει με τους αγγέλους
και να χορεύει στα σύννεφα τον πιο τρελό χορό.
Ένα κομμάτι μικρό, που φυλάει βαθιά στην ψυχή
τα χρώματα της ίριδας και το δικό σου φιλί.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Ένα κομμάτι μικρό, που φυλάει βαθιά στην ψυχή
τα χρώματα της ίριδας και το δικό σου φιλί.
Ταιριάζεις τις λέξεις τόσο τρυφερά…που είναι σαν να μην τις αγγίζεις, είναι σαν να τις φυσάς απαλά με τις παιδεμένες ανάσες της ψυχής σου!!! Πολύ πολύ όμορφο Άννα μου, να είσαι πάντα καλά…Καλημέρα!!!
Κι εσύ να είσαι πάντα καλά Σοφία μου σε ευχαριστώ … πάντα με ενθάρρυνση με συντροφεύεις .. την καλημέρα μου!!