Φλόγα βροχή…

Δημοσίευση: 25.10.2016

Ετικέτες

Κατηγορία

Τα χέρια μου στάχτη κι ευχή

γδαρμένα και ξερά με μια φλόγα βροχή

βροχή, που έχει θεριέψει και ποτίζει μέσα μου το χθες

να μπορώ να κοιτάζω το εμπρός με ανοιχτές τις πληγές.

Τα χέρια μου φίλος και εχθρός

έσπειραν πίκρα και θέρισαν φως

άνθισαν στην καρδιά μου λουλούδια και βέλη

μαχαίρια τα χέρια μου με έκοψαν τόσες φορές

πολλά τα κομμάτια μου σε σκόρπιες μοιρασιές

κι ένα κομμάτι μικρό να πηγαινοέρχεται στον ουρανό

να τραγουδάει με τους αγγέλους

και να χορεύει στα σύννεφα τον πιο τρελό χορό.

Ένα κομμάτι μικρό, που φυλάει βαθιά στην ψυχή

τα χρώματα της ίριδας και το δικό σου φιλί.

 

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Ακολουθήστε μας

Αυτό-θανάτωση ίσον Μοναξιά

Αυτό-θανάτωση ίσον Μοναξιά

Όλα άρχισαν από την μνήμη, εκεί όπου εσύ κατοικείς, και δεν κοιτάω πιά τις φωτογραφίες σου, τις έχω θάψει πρώτα μέσα μου, το μόνο αποδεικτικό στοιχείο πως κάποτε υπήρξες. Σκυφτός μου γράφω αυτό το γράμμα, σκυφτός θα πει, ελάχιστος χώρος να καταλαμβάνει το σώμα, αυτό...

Morituri me salutan

Morituri me salutan

Ένας χάρτης δεν αρκεί για να με σώσει από τη δίνη του ωκεανού Μέχρι και ο Θεός δε με λυπήθηκε! Ποιος θα με προδώσει; Παράφορος κυματισμός Δεν είναι τυχαίος… Κείνται άπασες οι φιλοδοξίες αναμένουσες τη βίαια αρπαγή τους Είναι αδίστακτες! Δάκρυα αγύμναστα, νόθα Ιαχές...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Morituri me salutan

Morituri me salutan

Ένας χάρτης δεν αρκεί για να με σώσει από τη δίνη του ωκεανού Μέχρι και ο Θεός δε με λυπήθηκε! Ποιος θα με προδώσει; Παράφορος κυματισμός Δεν είναι τυχαίος… Κείνται άπασες οι φιλοδοξίες αναμένουσες τη βίαια αρπαγή τους Είναι αδίστακτες! Δάκρυα αγύμναστα, νόθα Ιαχές...

Οι μέρες της νιότης μας

Οι μέρες της νιότης μας

Αποκαΐδια στην ποδιά του Χρόνου  οι μέρες της νιότης μας  σκόρπισαν στο πρώτο τίναγμα.  Διαβατάρικα πουλιά που έχασαν την άνοιξη  απ’ του χειμώνα τις κορφές αγναντεύουν  ηλιόλουστα σκιρτήματα αλλοτινών ερώτων.  Παραδομένες στις ρυτίδες του καιρού  άλλες στεριές και...

Οι μέρες της νιότης μας

Άνθρωπος

Κι άλλοι πέρασαν τα τείχη, Άλλοι με δάφνες, Άλλοι με βάγια και άλλοι γκρεμίζοντας τα. Και εμείς παραμέναμε δίπλα τους εκεί  και τους δοξάζαμε. Τι και αν οι ύμνοι δεν γραφόταν για αυτούς. Τι και αν υμνούνταν φωναχτά για εμάς. Για εκείνους που ακολουθούμε πιστά,  Για...

2 σχόλια

2 Σχόλια

  1. sofia25164

    Ένα κομμάτι μικρό, που φυλάει βαθιά στην ψυχή
    τα χρώματα της ίριδας και το δικό σου φιλί.

    Ταιριάζεις τις λέξεις τόσο τρυφερά…που είναι σαν να μην τις αγγίζεις, είναι σαν να τις φυσάς απαλά με τις παιδεμένες ανάσες της ψυχής σου!!! Πολύ πολύ όμορφο Άννα μου, να είσαι πάντα καλά…Καλημέρα!!!

    Απάντηση
  2. Άννα Ρουμελιώτη

    Κι εσύ να είσαι πάντα καλά Σοφία μου σε ευχαριστώ … πάντα με ενθάρρυνση με συντροφεύεις .. την καλημέρα μου!!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου