Το 1996 ο υπαστυνόμος Θάνος Γεωργίου μετατίθεται από τα κεντρικά σε αστυνομικό τμήμα του Πειραιά, με την επίσημη δικαιολογία ότι είναι ο πιο κατάλληλος για να αντιμετωπίσει τα αυξανόμενα περιστατικά λαθρομετανάστευσης στα ελληνικά νερά. Έτσι ο Γεωργίου, με προϊστάμενο τον αστυνόμο Πάνο Σιάκο και βοηθό του τον αρχιφύλακα Στάθη Ζιόγα ξεκινάει μια δεύτερη καριέρα, η οποία ντεμπουτάρει με το περιστατικό της δολοφονίας από εκρηκτικό μηχανισμό του μεγαλογιατρού Πάνου Γρηγορίου μέσα στη βίλα του στην Αίγινα.

Μου άρεσε πολύ ο τρόπος γραφής και ο χειρισμός της υπόθεσης. Η ιστορία φαίνεται απλή και στρωτή, έχει όμως μια κρυφή  ένταση και μια ανοδική κλιμάκωση που με ξενύχτησε. Ο αστυνόμος είναι ένας απλός αξιωματικός, με μια αρραβωνιαστικιά, τη Λέτα, κι έναν αγαπημένο ξάδερφο, τον Λάμπρο, χήρο που μεγαλώνει την κορούλα τους, τη Βάσω, μετά τον άδικο θάνατο της γυναίκας του. Όμορφες, καθημερινές οικογενειακές στιγμές και ταυτόχρονα σκληρές ανακρίσεις, καρπαζιές με τους μικροαπατεώνες της νύχτας και μια διαρκής απορία: ποιος σκότωσε τον χειρουργό και γιατί;

Υπάρχουν ύποπτοι με άλλοθι, υπάρχει μια κατεύθυνση προς συγκεκριμένες λύσεις, υπάρχουν εξελίξεις και ανατροπές, γενικώς ένα σφιχτοδεμένο σύνολο. Κι εκεί που κοντεύω να ξημερωθώ από την αγωνία, δίνεται μια λύση που δε με άφησε καθόλου ικανοποιημένο και ξαφνικά το κείμενο από αστυνομικό μετατρέπεται σε κοινωνικό κι αρχίζουν οι κατηγορίες απο μεριάς του συγγραφέα μέσω των χαρακτήρων του για τα άδικα και τα στραβά της κοινωνίας, που δεν μπορούν να γίνονται όλα όπως τα θέλουμε και όπως πρέπει, μια πικρία για τη σύγχρονη κοινωνικο-οικονομκή κατάσταση και τρομάζω, νομίζοντας ότι το βιβλίο το έγραψαν δύο διαφορετικοί άνθρωποι! Και λίγο πριν το τέλος, γίνεται η τελική αποκάλυψη και η καρδιά μου μπαίνει στη θέση της! Όλα στρώνουν και βρίσκουν τον δρόμο τους, χωρίς εκβεβιασμένη τροπή.

Στρωτό, καλογραμμένο, ανατρεπτικό, αληθινό, διεισδυτικό και μέσα σε μόλις 116 σελίδες μου προσέφερε πολλές και διαφορετικές συγκινήσεις. Ειδικά ο Γεωργίου ήταν τόσο συμπαθής γιατί δε δίστασε να χρησιμοποιήσει μη αποδεκτά και επίσημα μέτρα για να προχωρήσει στην υπόθεση! Επιτέλους, ένα κείμενο τόσο μεγάλο και εκτεταμένο όσο έπρεπε! Ρεαλιστικοί διάλογοι, καθημερινές σκηνές, ελάχιστη βία, κωμικά διαλείμματα, πάντα όμως με λόγο ύπαρξης στην πλοκή, εν όλω κάτι που αξίζει να ανακαλυφθεί και να διαβαστεί.