Τι με κοιτάς; Με έσπασες κι απορείς τώρα που κόβω;
Δεν ήξερες πως, αν σπάσεις κάτι σε κομμάτια, γίνεται επικίνδυνο;
Τι με κοιτάς; Δε με γνωρίζεις, δε σε αδικώ.
Ξεχνάς πόσο λεπτή είναι η γραμμή που χωρίζει την αγάπη από το αντίθετό της.
Πόσες και πόσες φορές δεν έκανες τον ακροβάτη σε αυτή τη γραμμή.
Τώρα τι με κοιτάς. Γιατί δεν καμαρώνεις το επίτευγμά σου;
Δεν ήθελα αυτό, κατά βάθος ούτε κι εσύ, μα ξέρεις κάτι; Δεν έχει σημασία.
Φύγε, κάτσε μακριά μου πια, θεατής. Αν πλησιάσεις δεν υπόσχομαι τίποτα.
Μην παίξεις με κομμάτια, δε θα σου χαριστούν. Εγώ, ολόκληρη σού χαρίστηκα.
Μη με κοιτάς έτσι, δεν αντέχω αυτήν τη δήθεν απορία στα μάτια σου. Μοιάζει τόσο πολύ με τη δήθεν αγάπη σου.
Όσα κομμάτια και να πάρεις πια, ποτέ δε θα ‘μαι ολόκληρη για σένα, ξανά.
Φύγε σου λέω. Μην κάνεις όνειρα πια με σπασμένα.
Κάτσε μακριά μου, θα κοπείς. Δε θέλω να σε πονέσω.

_

γράφει η Θώμη Μπαλτσιαβά