Λαμπάκι πράσινο. Είσαι εδώ. Σε βλέπω. Με βλέπεις. Πίσω από τις πράσινες κουρτίνες. Κάτω από την ψηφιακή μας κουβέρτα. Σε σκεπάζω. Με σκεπάζεις. Με λέξεις. Όμορφες ωραίες δυσεύρετες. Ποιητικές χιουμοριστικές αθώες και ένοχες. Είσαι γυαλιστερός. Φωτεινός. Η ακτινοβολία σε ομορφαίνει. Γίνεσαι άστρο. Νυχτερινό. Σκοτεινό. Φωτεινό. Αξημέρωτο. Με μια εισβολή στα ημερήσια όνειρα. Και πάλι. Και πίσω. Και ξανά. Λαμπάκι πράσινο. Είσαι εδώ. Σε βλέπω. Με βλέπεις. Με πλακάτ ευτυχίας στα στάτους. Αγαπάμε, πονάμε γελάμε γλεντάμε θυμώνουμε τα σπάμε. Ξανά. Σου κρύβω. Μου κρύβεις. Επιφάνεια σκεπασμένη από δέρμα πολυτελείας. Ακριβό. Όχι η ψυχή όχι. Ξεπουλημένη. Φτηνή. Σαν πόρνη γυρνά. Μία πρίζα και οργασμός συναισθημάτων. Ξανά. Πόρνη. Σου το φωνάζω. Κόκκινο λαμπάκι και κλαίει. Κόκκινο στο μπουρδέλο του έρωτα. Πόσα θα δώσεις. Μία ευκαιρία. Δύο; Ξανά. Να σε θέλουν οι λέξεις. Να σε μπερδεύουν τα καλώδια. Τρικλοποδιά. Να ματώνει. Η σιωπή. Αθόρυβα που αγαπιούνται τα ομοιώματά μας. Ερωτεύονται πίσω από οθόνες. Αυτοκτονούν στα χαρτιά. Καμία θυσία σοβαρή. Όλα φτιαχτά. Λαμπάκι πράσινο. Είσαι εδώ. Σε βλέπω. Με βλέπεις. Μια νύχτα να στάζει. Μια νύχτα να πεινά. Μια νύχτα να ουρλιάζει. Πίσω από τα πλήκτρα στην άκρη των δαχτύλων, χλωμά αποτυπώματα.

_

γράφει η Alma Libre