Αποσπώνται οι μέρες σαν ψηφίδες από έναν τεράστιο ψηφιδωτό Χρόνο.
Κονιορτοποιούνται, σβήνονται οι εποχές.
Ο άνθρωπος παραμένει πιστός
στην άξεστη δύναμή του-
Τόσο κακός όσο όταν σε σπήλαια μπορούσε να ζει.
Όπως και να τον δω,
στα ποιήματά μου δεν χωρά με το χρώμα που θέλω.
Έχει οδυνηρή θλιβερή παρουσία.
Αναζητώ μια τάξη λοιπόν διαφορετική, μια τάξη
που να μην είναι η τάξη των πραγμάτων που ξέρω.
Και πιστεύω σε μέλλοντα χρόνο να υπάρξει
καλύτερος – με τα μεγάλα ωραία οράματά του…
_
γράφει ο Στρατής Παρέλης
0 Σχόλια