Ένα πρωί θέλω να μου χτυπήσουν το κουδούνι! Κι ας κοιμάμαι ακόμα. Κι ας με ξυπνήσουν. Παρόλο που κανονικά σιχαίνομαι να με σηκώνουν αιφνιδιαστικά από το κρεβάτι κι ακόμα περισσότερο σιχαίνομαι τις πρωινές πάσης φύσεως συναναστροφές πριν πιω τον καφέ μου, θέλω πολύ μια μέρα να μου χτυπήσουν το κουδούνι και σαν ανοίξω την πόρτα με μισόκλειστα μάτια κι ανακατεμένα μαλλιά να μου πουν: «Αυτό είναι για σένα», να μου δώσουν έναν σφραγισμένο φάκελο στο χέρι και πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη να έχω στο χέρι τον φάκελο και ο διανομέας να έχει γίνει καπνός.
Ύστερα θα έριχνα μια κλεφτή ματιά στον καθρέφτη να δω σε τι κατάσταση με είδε ο διανομέας και έγινε καπνός και θα καθόμουν χωρίς να βιάζομαι στο γραφείο μου κοιτάζοντας σαν ανόητη τον φάκελο! Στο μυαλό μου σίγουρα θα τριγύριζε η ιδέα να ετοιμάσω πρώτα τον καφέ μου και μετά να δω το περιεχόμενο του φακέλου, αλλά τελικά θα αποφάσιζα να τον ανοίξω να πάρω μια ιδέα για το τι επρόκειτο και αργότερα θα είχα τον χρόνο πίνοντας τον καφέ μου να δω με την ησυχία μου και τις υπόλοιπες λεπτομέρειες.
Ανοίγοντας τον φάκελο θα έπιανα στα χέρια μου ένα αεροπορικό εισιτήριο με το όνομά μου τυπωμένο πάνω σ’ αυτό και με προορισμό το Λονδίνο! Μέχρι να το συνειδητοποιήσω και να το επιβεβαιώσω κοιτάζοντας ξανά και ξανά το εισιτήριο με προσοχή, θα είχα ήδη ρουφήξει τον πρώτο μου καφέ και θα σκεφτόμουν να φτιάξω έναν δεύτερο. Μαζί με το εισιτήριο θα υπήρχε μία επιστολή που θα με ενημέρωνε πως δικαιούμαι διαμονή μιας εβδομάδας σε κεντρικό ξενοδοχείο του Λονδίνου, καθώς επίσης κι ένα αναλυτικό πρόγραμμα που θα περιλάμβανε προπληρωμένες επισκέψεις σε μουσεία και αξιοθέατα. Σίγουρα τότε θα περνούσε από το μυαλό μου αν ο μυστηριώδης αποστολέας του φακέλου φρόντισε να συμπεριλάβει στο πρόγραμμα των εξορμήσεών μου και το μουσείο της Madame Tussaud με τα κέρινα ομοιώματα που τόσο το ’χω καημό να επισκεφτώ! Εν τω μεταξύ, το μάτι μου θα είχε ήδη πιάσει το London Eye στη λίστα των προβλεπόμενων επισκέψεων και δεν θα είχα έγνοια γι’ αυτό. Τη θέα του Τάμεση ψηλά από τον τροχό την είχα στο τσεπάκι!
Μπορεί τα μάτια μου να είχαν ανοίξει τότε για τα καλά και ο εγκέφαλος να λειτουργούσε πλέον σε εγρήγορση, κάτι που βέβαια δε μου συμβαίνει συνήθως τις πρωινές ώρες, αλλά θα ήταν έτσι κι αλλιώς η ώρα πλέον για έναν δεύτερο καφέ. Καθώς θα έπινα τον δεύτερο καφέ μου θα μπορούσα να ρίχνω χαλαρές ματιές στον σύντομο τουριστικό οδηγό της πόλης του Λονδίνου που θα έβρισκα επίσης στον φάκελο. Κι αν το πρόγραμμα του ταξιδιού δεν συμπεριελάμβανε ένα tour με open-top διώροφο λεωφορείο που δεν θέλω να το σκέφτομαι, (Θεέ μου, τι παράλειψη θα ήταν αυτή εκ μέρους του αποστολέα!) ε, δε βαριέσαι! Θα το κανόνιζα μόνη μου… Αχ! Φθινόπωρο στο Λονδίνο! Λονδίνο σου ’ρχομαι!
Και τώρα σκέφτομαι να πάω για ύπνο. Η ώρα έχει πάει δύο και σαράντα προ μεσημβρίας με τις ονειροπολήσεις και αύριο το πρωί δε θα έχω σηκωμό από το κρεβάτι. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ποιος ξέρει… Ίσως μου χτυπήσουν το κουδούνι νωρίς-νωρίς και δεν το ακούσω…
_
γράφει η Ελένη Δεληβοριά
Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!
