Φτά-νω. Ολοκληρώνω το ταξίδι μου προς έναν προορισμό. Με όποιο μέσο. Πόδια, χέρια, νου, σώμα.  Η επόμενή μας στιγμή αυτής της όποιας ολοκλήρωσης μάς τοποθετεί ένα βήμα πίσω ή μπροστά από το σημείο που βρισκόμασταν. Βήμα. H κίνηση που κάνουμε όταν φέρνουμε το ένα πόδι μπροστά από το άλλο κατά το βάδισμα. Με μοναδικό βήμα ή με σύνολο αυτών, ολοκληρώνουμε τον όποιο σκοπό μας νιώθοντας περήφανοι και πιο δυνατοί κάνοντας εξίσου χαρούμενους εκείνους που επιλέγουμε να έχουμε συντροφιά στο όποιο ταξίδι.

Τι ξεκινά τον σκοπό του ταξιδιού μας; Τι πατά εκείνο το βιολογικό κουμπί που ενεργοποιεί ολόκληρο τον οργανισμό μας; Συνήθως είναι μια ακατέργαστη θέληση. Είναι αυτή η φωτιά που καίει τα σωθικά μας. Είναι σαν κρότος πιστολιού που το μυαλό περιμένει για να ξεκινήσει να τρέχει ακόμα και αν μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήξερε καν πως βρισκόταν γονατισμένο σε κάποιο στάδιο αναμένοντας αυτόν τον ήχο εκκίνησης. Αρχίζουμε και πακετάρουμε βαλίτσες, ονειρευόμαστε τα νέα μέρη που ξαφνικά αγαπήσαμε να φτάσουμε ή που είπαμε πως θα αγαπήσουμε όταν φτάσουμε. Κυνηγάμε το προσωπικό μας όνειρο, αυτό που θα μας κάνει να αισθανθούμε πιο πλήρεις για να χορέψει η καρδιά στην μελωδία αυτής της κατάκτησης. Ξαφνικά ο κόσμος γίνεται μικρός, η θέληση γιγαντώνει την ύπαρξή μας και το συναίσθημα της αγωνίας, της προσμονής, της χαράς μας εξουσιάζει. Όπως αφήνει τα σημάδια του ένας ξαφνικός έρωτας. Έρωτας. Θα μπορούσε αυτή η διαδικασία να ταυτιστεί μαζί του. Ερωτευόμαστε το νέο μας σκοπό. Ξαγρυπνάμε τα βράδια. Χτίζουμε στο μυαλό διαδρομές ευτυχίας. Ξεκινάμε το ταξίδι όπως ακριβώς έναν ολοκαίνουριο έρωτα. Μαγεμένοι από τα όσα μαθαίνουμε, γνωρίζουμε, ανεβαίνουμε σκαλί το σκαλί κοιτάζοντας μουδιασμένοι τον νέο ουρανό μας. Κεντάμε χαμόγελα στο σώμα μας μα και σε όποιον έχει την τύχη να βρεθεί κοντά μας.

Ένας ερωτευμένος όμως  άνθρωπος χάνει τον έλεγχο. Αυτήν την ψευδαίσθηση του ελέγχου που νομίζει πως έχει. Σε κάποιους ανθρώπους το γεγονός αυτό έρχεται να αποδυναμώσει την όποια προσπάθεια και να κλέψει την χαρά μέσα από τα μάτια τους. Είναι εκείνοι που σταματούν τούτη την διαδρομή πριν φτάσει εκεί που επιθυμούν. Μερικοί μάλιστα δεν καταφέρνουν καν να φτάσουν στα μισά της διαδρομής αυτής. Σημάδια αυτής της επιλογής συζητήσαμε ήδη σε προηγούμενο άρθρο μας αναλύοντας πώς κανείς σαμποτάρει τις επιθυμίες του, μα εδώ θα σταθούμε πολύ περισσότερο στην μιζέρια που γεννά η μη ολοκλήρωση. Τι αφήνουν λοιπόν τα μισά ταξίδια πίσω τους; Τι πονά περισσότερο σαν δεν φτάνεις εκεί που ξεκίνησες να πας; Πόσο επηρεάζει την ζωή μας μια τέτοια από την αρχή παραίτηση; Κι αν είμαστε συγγραφείς, ζωγράφοι, καλλιτέχνες πώς θα φτάσουμε σε όσα η φαντασία μας ζητά αν συνεχώς την κλειδώνουμε με εμπόδια, πρέπει και λοιπά δεσμευτικά μονοπάτια που οδηγούν στην άρνηση και στην απογοητευτική διακοπή του ταξιδιού μας;

Η αυλαία κλείνει πριν τελειώσει το θεατρικό. Οι ακροατές κοιτάζουν απορημένοι. Τόσα λόγια, τόσες φράσεις, τόση αγωνία και καμιά κατάληξη. Η κάθαρση που ζητά η ψυχή μένει ορφανή. Η Ζωή φωνάζει βουρκωμένη. Το ίδιο φωνάζουν και οι άλλοι γύρω μας είτε δυνατά αποδοκιμάζοντάς μας, είτε σιωπηλά όταν όλο αυτό παρασύρει και την δική τους ευτυχία που στέριωναν αγκαζέ με εμάς καθώς πέρναγε ο καιρός. Μια απορία σαν μωρού παιδιού, βγαλμένη από εσωτερικό παράπονο μας φωνάζει “Γιατί το ξεκίνησες όλο αυτό αφού δεν είχες σκοπό να το ολοκληρώσεις; Τόσες υποσχέσεις ή τόσες υποσχόμενες φράσεις γιατί τις ζωντάνεψες; Τόσος ιδρώτας και κανένας τερματισμός; Γιατί;“

Σαν ξεκινάμε ένα ταξίδι, σαν κερνάμε αυτό το “καλό ναρκωτικό” σε εμάς και στους άλλους, πρέπει να κατέχουμε καλά πόσο υπεύθυνοι είμαστε για αυτό. Σαν βάζουμε συνταξιδιώτες, συνοδοιπόρους ή όποιον άλλο χαρακτηρισμό διαλέξουμε να στολίσουμε τους οικείους μας, στο δρόμο αυτόν θα πρέπει να ξέρουμε αν πράγματι έχουμε τα κότσια να φτάσουμε στην άλλη στεριά μαζί τους ή και χωρίς αν αυτός είναι ο σκοπός. Αυτό δεν σημαίνει πως γνωρίζουμε εκ των προτέρων όλες τις δυσκολίες που θα εμφανιστούν. Η ζωή είναι όμορφη μέσα από το άγνωστο της εξέλιξής της σαφώς. Μα είναι άλλο να ξεκινάμε να πάμε κάπου και να παλεύουμε μέσα από τις δυσκολίες να φτάσουμε όσο πιο κοντά γίνεται και είναι άλλο να ξεκινάμε ένα ταξίδι θέτοντας όρια που από την αρχή δηλώνουν πως ποτέ δε θα μπούμε στην διαδικασία να δέσουμε αλλού το καράβι μας και πως ποτέ δεν θα δοκιμάσουμε να κάνουμε υπέρβαση εαυτού. 

Είναι ιδιαιτέρως απογοητευτικό, για οποιονδήποτε άνθρωπο, πόσο μάλλον για έναν δημιουργό, να φτάνει στα μισά του ταξιδιού και να γυρνά πάλι πίσω άδειος και λειψός δένοντας το καράβι του. Είναι εκείνοι που τον χαιρέτησαν σαν έφευγε περιμένοντας να γυρίσει με γεύσεις από το ταξίδι του, είναι και εκείνοι οι συνεπιβάτες που τον πίστεψαν και ανέβηκαν μαζί του. Είναι το νησί που φτιάχτηκε στο μυαλό αλλά δεν το πάτησε κανένα ποδάρι της ψυχής. Είναι το τρέιλερ από ένα έργο που δεν έπαιξε τελικά ποτέ στο πανί. Είναι το ερωτικό παιχνίδι που πριν καλά- καλά ανάψει τα σώματα, οι ανιχνευτές φωτιάς ενεργοποιήθηκαν και κατάβρεξαν την όποια λαχταριστή εξέλιξη.

Ας μην μένουμε στα λόγια. Ας μην τα επιδεικνύουμε ούτε σε εμάς μα ούτε και στους άλλους. Ας μην κερνάμε ελπίδες που από την αρχή γνωρίζουμε ότι είναι μόνο σειρά από λέξεις μα ποτέ από πράξεις. Η μεγαλύτερη κοροϊδία που μπορούμε να πράξουμε είναι να λέμε ψέματα στον εαυτό μας μα και σε εκείνους που είναι κοντά μας και είπαν “Ναι” στο ταξίδι που εμμέσως πλην σαφώς τους τάξαμε. 

Η δειλία αγαπητέ αναγνώστη… θέλει κι αυτή υπευθυνότητα.

*Ο τίτλος του σημερινού άρθρου είναι από το τραγούδι “Ο Έκτορας κι η Ανδρομάχη” σε στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.