Βοστώνη, 28 Δεκεμβρίου

Βοστώνη, 28 Δεκεμβρίου

Μάνα,

ξέρω πως εύχεσαι να ήμουν εκεί αυτές τις γιορτινές μέρες, αλλά πίστεψέ με, είναι καλύτερα έτσι. Εξάλλου, για εμάς η απόσταση είναι κάτι γνώριμο. Είτε κοντά, είτε μακριά, οι ψυχές μας δεν κατάφεραν να διασταυρωθούν. Ποτέ δε με άκουσες, ποτέ δε με κατάλαβες. Δε με άφησες να αραδιάσω μπροστά σου τον κόσμο μου, να σου πω τι νιώθω. Τα δικά σου προβλήματα ήταν πάντα πιο σημαντικά από τη δική μου “συννεφένια” πραγματικότητα. Για χρόνια αναγκαζόμουν να πνίγω το παράπονό μου. Γινόμουν βράχος δίπλα σου, αναζητώντας ένα σωρό τρόπους για να σε ελευθερώσω από τη βαθιά μελαγχολία που σε στοίχειωνε για όλη μας σχεδόν τη ζωή. Που σαν ίσκιος σκέπαζε αυταρχικά τα κομμάτια της δικής μου ζωής που ήθελα να μοιραστώ μαζί σου. Λύγισα όμως, δεν άντεξα άλλο κι έφυγα μακριά από εσένα και από εκείνη την κατάρα που ένιωθα να εξαφανίζει κάθε δικό μου ίχνος. Και είμαι καλά, αλήθεια. Υπάρχουν εδώ άνθρωποι που εκτιμούν την ύπαρξή μου, με νιώθουν με την καρδιά τους, με κάνουν να πιστεύω ότι αξίζω λίγη προσοχή, λίγο από το χρόνο τους. Κι ας είναι ξένοι…

Συγγνώμη αν σε πίκραναν τα λόγια μου… Μπορείς να τα προσπεράσεις, αν θες…
Εύχομαι να είσαι καλά! Και…

…σ’ αγαπώ!!

_

γράφει η Νίκη Αλπού