Ο Μανώλης δε μπορούσε να κρύψει τη χαρά του όταν άκουσε πως μετά από εννιά ολόκληρα χρόνια γάμου θα γινόταν –επιτέλους– πατέρας! Παντρεύτηκε τη Φανή στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Δεν ήταν αυτό που λέμε “κεραυνοβόλος έρωτας”. Κάθε άλλο…
Με τη Φανή γνωρίστηκαν μέσω μιας θείας της Φανής, την κυρία Άννα Σταύρου, που ζούσε και εργάζονταν στα Τρίκαλα ως φιλόλογος. Επτά αγόρια και δύο κορίτσια αποτελούσαν την ευτυχισμένη οικογένεια του αδελφού της, του μεγαλοεπιχειρηματία Δημήτρη Σταύρου. Η οικονομική του επιφάνεια τού επέτρεψε να σπουδάσει όλα του τα παιδιά.
Η Φανή επέλεξε να γίνει κτηνίατρος. Από πολύ νεαρή ηλικία έδειχνε με κάθε τρόπο την αγάπη της στους τετράποδους φίλους της. Κι έτσι, όταν διάβασε το όνομά της στον κατάλογο των επιτυχόντων εκείνης της χρονιάς, δεν έκρυβε πως ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε στη ζωή της: να έχει το δικό της κτηνιατρείο και να φροντίζει τον δικό της παραμυθένιο κόσμο, τον κόσμο των ζώων!
Ο Μανώλης –παρ’ όλο που ήταν το τρίτο από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής οικογένειας στην πόλη των Τρικάλων– κατάφερε να σπουδάσει μελισσοκομία και να αποφοιτήσει με Άριστα… Με ένα τσουβάλι γεμάτο όνειρα, βάλθηκε να ανοίξει τη δική του μελισσοκομική επχείρηση, παίρνοντας δάνειο από την Αγροτική Τράπεζα. Εργάζονταν πολλές ώρες, επτά μέρες την εβδομάδα αλλά οι κόποι του δεν πήγαν χαμένοι! Είχε τα μελίσσια του σε μια βουνοπλαγιά στον Κόζιακα, κοντά στο Περτούλι. Το μέλι που παρήγαγε γρήγορα ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας και κατέκτησε τις αγορές πολλών Ευρωπαϊκών χωρών. Είχαν να το λένε οι συντοπίτες του πως ο Μανώλης έβγαζε ασπροπρόσωπους τους μελισσοκόμους, όχι μόνο των Τρικάλων αλλά ολόκληρης της πατρίδας μας!
Όλη του η ζωή ήταν τα μελίσσια του… Χάνονταν στο δάσος με την χαρακτηριστική άσπρη στολή του μελισσοκόμου, όταν τρυγούσε το χρυσάφι της πιο μικρής νοικοκυράς: της μελισσούλας! Πού καιρός να σκεφτεί το γάμο! Τα τέσσερα αδέλφια του παντρεύτηκαν κι είχαν κιόλας αποκτήσει από δυο παιδιά, χαρίζοντας σ’ αυτόν οκτώ ανήψια και στους γονείς του οκτώ εγγόνια. Όμως ήταν ο καημός της μάνας του να τον δει κι αυτόν “αποκαταστημένο”…
«Βρε Μανώλη μου», του ’λεγε, «Καλά όλα αυτά, αλλά δε νομίζεις πως ήρθε καιρός να παντρευτείς κι εσύ για να κλείσω κι εγώ ευτυχισμένη τα μάτια μου;»
«Θα ’ρθει κι εμένα η ώρα μου, μάνα… Εξ’ άλλου δε με πήραν και τα χρόνια! Ούτε τα τριάντα εννιά δεν έκλεισα ακόμα!» της έλεγε ο Μανώλης…
Κι έτσι περνούσε ο καιρός, ώσπου μια μέρα, σ’ έναν παράλληλο δρόμο από το σπίτι του, ο Μανώλης πρόσεξε μια φωτεινή επιγραφή: Κτηνιατρείον – Φανή Σταύρου…
Η Φανή αφού έκανε έρευνα αγοράς, πήρε την απόφαση ν’ ανοίξει το ιατρείο της στην πόλη των Τρικάλων. Είχε εργαστεί ως βοηθός σε ένα μεγάλο κτηνιατρείο της Κηφισιάς, αλλά πάντα ήθελε να αποκτήσει το δικό της κτηνιατρείο. Κι επειδή κάτι τέτοιο ήταν μάλλον δύσκολο στην Αθήνα, πήγε στα Τρίκαλα, όπου έμενε η αδελφή του πατέρα της και εργαζόταν ως φιλόλογος στο Γυμνάσιο Τρικκαίων. Σε χρόνο μηδέν νοίκιασε ένα ισόγειο διαμέρισμα και το εξόπλισε με τα απαραίτητα για να το μετατρέψει σε ένα σύγχρονο κτηνιατρείο…

Ήταν τότε που ο ανηψιός του Μανώλη, ο Χάρης, ανέφερε στη φιλόλογό του πως ήταν πολύ στενοχωρημένος… Τα μελίσσια του θείου του είχαν πάθει αυτό που οι μελισσοκόμοι αποκαλούν σηψιγονία. Ένα βακτήριο προσβάλλει τον γόνο των μελισσών και αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα κινδυνεύουν όλες οι κυψέλες! Η κυρία Άννα έδωσε στο Χάρη μια κάρτα της ανηψιάς της και του είπε να τη δώσει στον θείο του.
Έτσι κι έγινε. Ο Μανώλης το ίδιο απόγευμα πήγε στο ιατρείο της Φανής. Όταν της εξήγησε πώς έχει η κατάσταση στις κυψέλες του, η Φανή τον καθησύχασε βεβαιώνοντας τον ότι με τη βοήθεια της επιστήμης θα μπορούσαν να προλάβουν την επέκταση του προβλήματος.
Την επόμενη μέρα πήγαν μαζί στη βουνοπλαγιά. Η Φανή ήθελε να πάρει δείγμα από τον γόνο των κυψελών. Προσεκτικά και με μεγάλη επιμέλεια, συγκέντρωσε τα δείγματα που θα εξέταζε στο ιατρείο της. Ο καιρός ήταν αρκετά ψυχρός, αλλά η Φανή αισθανόταν μια πρωτόγνωρη ζεστασιά κοντά στο Μανώλη. Το πήγαιν’- έλα στο δάσος συνεχίστηκε για αρκετούς μήνες. Η Φανή χορηγούσε θεραπευτική αγωγή στη βασίλισσα της κάθε κυψέλης προς αποφυγήν επιμόλυνσης. Όλον αυτό τον καιρό μιλούσαν για τ’ ανήψια του Μανώλη που ήταν άριστοι μαθητές, για τα διάφορα ζώα που κατάφερνε να σώσει η Φανή –πότε από μόρβα και πότε από σπλήνα καλαζάρ– αλλά ποτέ δε μιλούσαν γι’ αυτό που φούντωνε στην καρδιά της Φανής!
Μια Κυριακή, καθώς ανηφόριζαν για τα μελίσσια έπιασε δυνατή μπόρα. Έτσι, στα καλά καθούμενα, κι ενώ ένας ολόλαμπρος ήλιος χάιδευε τον Θεσσαλικό κάμπο, ο ουρανός γέμισε απειλητικά μαύρα σύννεφα. Είχαν αφήσει το αυτοκίνητο σε μεγάλη απόσταση. Οι ψιχάλες της βροχής, γρήγορα έγιναν χαλάζι κι η Φανή φορούσε μόνο τη φόρμα της. Οι αστραπές έδιναν ένα αλλόκοτο χρώμα στον ουρανό και το βαθύσκιωτο δάσος. Τα δέντρα έμοιαζαν με χέρια που προσεύχονταν κι η βροχή με το ευλογημένο δάκρυ της Παναγιάς που ξεδιψούσε τη διψασμένη γη…
Πώς βρέθηκαν μέσα σε μια καλύβα που ήταν συνάμα και στάνη για πέντ’ έξι πρόβατα ούτε που το κατάλαβαν! Αυτό που δεν κατάλαβαν σίγουρα καθόλου, ήταν πώς βρέθηκε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου…!
Το Πάσχα της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκαν. Ένας γάμος απλός αλλά γεμάτος αγάπη από όλους τους συγγενείς και φίλους που έσπευσαν να ευχηθούν στο ζευγάρι το “Καλούς απογόνους”. Η νύφη κι ο γαμπρός έλαμπαν από ευτυχία και δε σταματούσαν να χορεύουν με όλους… Λίγο πριν τα ξημερώματα ανέβηκαν στο δωμάτιό τους… Στο κομοδίνο βρίσκονταν ένας μεγάλος φάκελος που έγραφε “Filoxenia Travel”. Τον άνοιξαν με περιέργεια και είδαν δύο εισιτήρια για τις Ελβετικές Άλπεις, στο Braunwald, ένα χωριό φωλιασμένο σ’ ένα πανέμορφο δάσος. Δεκαπέντε μέρες ταξίδι στο όνειρο… Κι ένα σημείωμα έγραφε:
“Μανώλη μου, να προσέχεις τη νυφούλα μας!
Σας ευχαριστούμε! Οι γονείς σου…”
Τα χέρια του Μανώλη χάιδεψαν το γράμμα..
«Αχ βρε μάνα, το ’χες καημό να παντρευτώ!» μονολόγησε «και τώρα που έγινε το όνειρό σου πραγματικότητα, δεν έχεις πώς να εκφράσεις τη χαρά σου!»
Τη μεθεπόμενη, με δυο βαλίτσες στο χέρι, πήγαν στη Θεσσαλονίκη και ταξίδεψαν αεροπορικώς για Ζυρίχη. Εκείνες οι δεκαπέντε μέρες ήταν οι ωραιότερες της ζωής τους. Τα δάση έμοιαζαν να ’ναι φτιαγμένα από ζάχαρη. Δε χόρταιναν να χάνονται στις φυλλωσιές των δέντρων και να παίζουν “κρυφτό” με την Ευτυχία και την Αγάπη και το βράδυ να ζεσταίνονται δίπλα σ’ ένα παραδοσιακό πέτρινο τζάκι, που τριζοβολούσε η φωτιά του έρωτά τους… Όμως, όλα τα ωραία τελειώνουν γρήγορα και το αεροπλάνο της επιστροφής τούς προσγείωσε στην καθημερινότητα…

Η Φανή στο ιατρείο της κι ο Μανώλης στη βουνοπλαγιά μετρούσαν τις ώρες για να βρεθούν το βράδυ στο ζεστό σπιτικό τους… Κυλούσαν γρήγορα οι μέρες, οι μήνες και στη δεύτερη επέτειο του γάμου τους οι γονείς της Φανής τους έκαναν ένα δώρο – έκπληξη: μια παιδική κρεβατοκάμαρα για το εγγόνι που ήλπιζαν ότι θα ερχόταν σε λίγο καιρό… Όμως η παιδική κρεβατοκάμαρα έμενε παγερά ήσυχη για τα επόμενα έξι χρόνια, παρ’ όλες τις αλλεπάλληλες επισκέψεις του ζευγαριού στους καλύτερους γιατρούς της ειδικότητας… Ανεξήγητο, κατ’ αυτούς, φαινόμενο αφού και οι δύο δεν παρουσίαζαν κανένα παθολογικό πρόβλημα…
Η Φανή έβλεπε τον καημό του Μανώλη που δεν μπορούσε να κρατήσει στα χέρια του το δικό του παιδί… Έβλεπε στα μάτια του το παράπονο κάθε φορά που αγκάλιαζε τ’ ανήψια του και μια μέρα του ζήτησε, έτσι απλά, να χωρίσουν! Ο Μανώλης μόνο που δεν λιποθύμησε!
«Τι λες τώρα; Γιατί; Δεν μπορεί! Θα αστειεύεσαι ασφαλώς!» της είπε και προσπάθησε να την αγκαλιάσει… Η Φανή τον απέφυγε και πήγε κοντά στο παράθυρο. Είχε αρχίσει να βρέχει κι ο αέρας σφύριζε στην καμινάδα…
«Νομίζεις πως δεν καταλαβαίνω;» του είπε. «Δεν μπορώ να σου χαρίσω αυτό που μπορεί να χαρίσει η κάθε γυναίκα στον άνδρα π’ αγαπάει: ένα παιδί! Είναι καλύτερα να χωρίσουμε. Θα είμαστε πάντα φίλοι. Πάντα αγαπημένοι…!»
Τα λόγια της ίσα που έβγαιναν απο τα χείλη της. Το πρόσωπό της ήταν κάτωχρο. Τον αγαπούσε τον Μανώλη και δεν είχε το δικαίωμα να τον κρατάει μακριά από το μεγαλύτερο όνειρό του… Θα έφευγε… Το είχε πάρει απόφαση. Με μιας έχασε τον κόσμο… Λιποθύμησε!
Ο Μανώλης πρόλαβε και την άρπαξε απ’ το χέρι πριν σωριαστεί δίπλα στο τζάκι. Κάλεσε ασθενοφόρο και τη μετέφεραν στο Γενικό Νοσοκομείο Τρικάλων. Την υπέβαλαν στις απαραίτητες εξετάσεις. Η Φανή θα παρέμενε το βράδυ στο νοσοκομείο. Ο Μανώλης, πλάι της, δεν της άφηνε το χέρι. Είχε τόσο πολύ φοβηθεί πως θα την έχανε! Ποτέ δεν είχε δει άνθρωπο να χάνει τις αισθήσεις του.
Τις σκέψεις του διέκοψε ο γιατρός της εφημερίας.
«Θα μπορούσα να σας δω στο γραφείο μου;» του είπε.
Ο Μανώλης τον ακολούθησε μηχανικά, με την καρδιά σφιγμένη από την αγωνία.
«Κατ’ αρχάς, καθίστε!» είπε ο γιατρός.
«Τι συμβαίνει γιατρέ μου;» ρώτησε ο Μανώλης με φωνή που ούτε ο ίδιος αναγνώριζε από το τρέμουλο. «Μιλήστε καθαρά! Είναι σοβαρά;»
«Πολύ σοβαρά! Θα χάσετε… την ησυχία σας! Σε επτά μήνες δε θα μπορείτε να κοιμηθήτε από τα πολλά “ουά ουά”!»
Τώρα ήταν η σειρά του Μανώλη να λιποθυμήσει!
Επτά μήνες αργότερα, τρεις άγγελοι θρονιάστηκαν στην καρδιά του Μανώλη και της Φανής! Γλυκύτερο από το μέλι της μέλισσας, το μέλι της αγάπης! Μακρύτερο απ’ το ταξίδι στο δάσος, το ταξίδι της ζωής για το Μανώλη και τη Φανή!

_

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη

Το διήγημα συμμετείχε στον διαγωνισμό
διηγήματος Bonsaistories.
Βασισμένο στην 3η μουσική σύνθεση
του Μελέτη Ρεντούμη “Dancing in the forest”.