Έβαλε το χέρι του στην τσέπη και έβγαλε ένα σκισμένο μαύρο πορτοφόλι. Χαμογέλασε βλέποντάς το. Έτσι σκισμένο που ήταν θα μπορούσε να χάσει όλα του τα λεφτά. Ολόκληρη την περιουσία του! Γέλασε και φώναξε δυνατά «Περιουσία! Άκου περιουσία! » κι ύστερα αφού έκανε μια γρήγορη καταμέτρηση, το ξαναέβαλε στην τσέπη του και συνέχισε τη δουλειά του. Ο κυρ Ανέστης τον χάζευε από μακριά. Σαν τον άκουσε να μονολογεί τον πλησίασε.

«Τι έγινε πάλι βρε Ιάκωβε και μονολογείς;»

«Εδώ, γελάω με τις σκέψεις μου!» είπε και έβαλε στη σακούλα λίγες ντομάτες ακόμα

Ο κυρ Ανέστης τον ήξερε αρκετό καιρό τον Ιάκωβο. Χρόνια τώρα ερχόταν στο μανάβικό του. Αρχικά αμίλητος, μα σαν πέρναγε ο καιρός άρχισε να κουβεντιάζει μαζί του. Τον συμπαθούσε τον πελάτη αυτόν. Είχε μια αρχοντιά η ψυχή του. Ποτέ δε μιζέριαζε. Ούτε γκρίνιαζε ποτέ. Στην ουρά καθόταν υπομονετικός. Στις κυρίες που αργούσαν να βρουν τα πιο νόστιμα μήλα και αναποφάσιστες τα βγάζαν και τα βάζαν μέσα στη σακούλα τους, καθόταν και πάλι ήρεμος χωρίς να δυσανασχετεί. Καμιά φορά, έμπαινε μπροστά και τις βοηθούσε. Μύριζε μαζί τους τα μήλα και τα χάιδευε. «Να ετούτο να πάρετε ωραία μου κυρία. Μυρίζει τόσο όμορφα λες και το έκοψε τώρα ο Ανέστης μας από καμιά μηλιά» της έλεγε και γύριζε και του έκλεινε το μάτι.

Αυτός ήταν ο Ιάκωβος. Άκρως συμπαθητικός. Πλησίαζε τα 60 χρόνια ζωής. Μικροκαμωμένος και ευγενικός. Με ένα κουστούμι απλό και με ένα ελαφρύ γένι. Μοσχομύριζε σαπούνι. Και η καρδιά του μοσχομύριζε αγάπη από χιλιόμετρα. Ο κυρ Ανέστης δεν ήξερε και πολλά για αυτόν και ας μίλαγαν τόσο καιρό. Τον έβλεπε συχνά να κουβαλά μαζί του ένα βιολί. «Μουσικός θα ναι. Για αυτό είναι και τόσο ευγενικός» σκεφτόταν. «Η μουσική μερεύει την ψυχή. Η μουσική είναι ψυχή».

Τον θαύμαζε και τον καλοδεχόταν κάθε φορά στο μαγαζί του. Δεν αγόραζε ποτέ πολλά πράγματα. Δυο τρεις ντομάτες, κανένα αγγούρι λίγα κρεμμύδια άντε και καμιά πιπεριά. Λιτοδίαιτος ο Ιάκωβος. Κι όποτε έκανε να τον κεράσει καμιά μπανάνα ή φράουλα, ανάλογα με την εποχή, τον σταμάταγε και του έλεγε με δυνατή φωνή «Ανέστη μου σε ευχαριστώ, αλλά φύλα τα να τα δώσεις σε κάποιον που το έχει πραγματική ανάγκη!» και τον χαιρετούσε με ένα βαθύ χαμόγελο. Ήταν τόσο αληθινή η απάντησή του, που τον έκανε να μαζεύει κάθε βράδυ ό,τι περίσσευε και να το μοιράζει στις γειτονιές που ήξερε ότι είχανε ανάγκη.

Με τα πολλά ο Ανέστης έγινε μέλος μιας μεγαλύτερης οργάνωσης που βοηθούσε άπορες οικογένειες ενισχύοντας κάποιους τοπικούς συλλόγους. Χαμογελούσε σαν σκεφτόταν τον Ιάκωβο. «Πού να το ήξερε ο Ιάκωβος ότι εξαιτίας του έμαθα να δίνω τόσα πολλά. Πως εξαιτίας του έγινα πιο ευτυχισμένος!» έλεγε στη γυναίκα του που ετοίμαζε με χαρά τα πακέτα με τα φρούτα και τα λαχανικά που μοιράζανε.

Σήμερα που τον χάζευε να μαζεύει τις ντομάτες, τρωγόταν να του το πει. Μα κάτι μέσα του δεν τον άφηνε. Σα να τον άκουγε να του λέει: «Ανέστη μου εγώ δεν έκανα κάτι. Η καρδιά σου έκανε». Σαν πλησίασε στο ταμείο να πληρώσει τις λίγες ντομάτες που είχε διαλέξει, τον είδε να κοιτά έντονα την αφίσα πίσω του.

«Την ξέρεις αυτή την οργάνωση Ανέστη;» τον ρώτησε κοιτάζοντάς τον βαθειά στα μάτια.

«Εγώ την έφτιαξα με τη γυναίκα μου Ιάκωβε αυτήν την οργάνωση. Τόσα φρούτα και λαχανικά είναι κρίμα να πετιούνται για να τα μαζέψει κάποιος από ένα σκουπιδοτενεκέ. Κρίμα είναι. Κι έτσι πλέον τα πακετάρουμε και τα μοιράζουμε. Και είπαμε να φτιάξουμε λίγες αφίσες να τις μοιράσουμε στα μαγαζιά να μας μάθουν, μήπως και μεγαλώσουμε τις κατηγορίες τροφίμων που μοιράζουμε. Να συνεισφέρουν κι άλλοι» είπε χαρίζοντάς του ένα λαμπερό βλέμμα.

« Η καρδιά σου είναι μεγάλη Ανέστη μου…» του είπε ιδιαίτερα βουρκωμένος.

Ύστερα, κοίταξε το πορτοφόλι του και ξαναμέτρησε τα χρήματά του. Έβγαλε λίγα λεπτά για τις ντομάτες και ύστερα το αναποδογύρισε. Ένα σωρό κέρματα πέσανε στο πάγκο του Ανέστη και εκείνος τον κοίταζε με περιέργεια, όπως και οι υπόλοιποι πελάτες.

«Και με αυτό το λεπτό, μας κάνουν 12 ευρώ και 4 λεπτά Ανέστη μου. Ξέρω δεν είναι πολλά, αλλά θα μου επιτρέψεις να συνεισφέρω στην όμορφη οργάνωσή σου.» είπε και του τα έδωσε στο χέρι κλείνοντάς του τα δάχτυλα

«Σε ευχαριστώ Ιάκωβε. Τίποτε δεν είναι λίγο, όταν προσφέρεις στον διπλανό σου!» πήρε τα χρήματα και του έσφιξε το χέρι ζεστά

Ύστερα, μια όμορφη σιωπή αγκάλιασε το μανάβικο. Ο Ιάκωβος είχε ξεμακρύνει και όλοι τον κοιτούσαν να προχωρά. Μόνο ένας πελάτης ακούστηκε από μακριά, σπάζοντας τη σιωπή

«Τον ξέρω αυτόν τον κύριο! Παίζει κάθε μέρα στην Ερμού με το βιολί του πανέμορφες μελωδίες. Μια μέρα περπατάγαμε μαζί δίπλα-δίπλα και του έπιασα την κουβέντα. Μένει σε ένα ίδρυμα που φιλοξενεί άστεγες οικογένειες, λίγο πιο κάτω από εδώ» είπε και ανέφερε το όνομα του ιδρύματος.

Ο Ανέστης, σαν άκουσε το όνομα του ιδρύματος, κοίταξε τη γυναίκα του που είχε βουρκώσει και ύστερα χαζέψανε μαζί την αφίσα που είχανε φτιάξει. Ήταν ένα από τα ιδρύματα που στέλνανε τρόφιμα. Ο κόσμος όλος μέσα στο μικρό μανάβικο του Ανέστη είχε βουρκώσει. Σαν έφτασαν να πληρώσουν, ένας-ένας έδωσε λίγα κέρματα παραπάνω για το ταμείο της οργάνωσης του κυρ Ανέστη.

«Το θαύμα είμαστε εμείς Ανέστη μου» του είχε πει σε μία από τις κουβέντες τους ο Ιάκωβος. Πόσο δίκιο είχε…

_

γράφει η Μάχη Τζουγανάκη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!