–
γράφει η Άννα Αργύρη
–
Ο ποιητής που έφτιαχνε την Άνοιξη, Όταν δεν την έβρισκε, που απορούσε με το Θεό για το γαλάζιο χρώμα που χρησιμοποίησε για να κρυφτεί, που έγραψε για τον Ήλιο τον Ηλιάτορα, το Αιγαιοπελαγίτικο φως, τους ασβεστωμένους νησιώτικους τοίχους, που ύμνησε το “σ’ αγαπώ” , με το “παράπονο” γεμάτο χρώμα και έρωτα…
Είναι εκείνος ο ποιητής, που ίσως σήμερα γιατρέψει για λίγο την αρρώστια, τον πανικό και μας προτρέψει να στραφούμε στο φως, που ενυπάρχει στην ουσία των μικρών πραγμάτων.
“Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη Ζωή. Που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα”.
Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλλης, ο Ελύτης…
18 Μαρτίου 1996 με μια αιγαιοπελαγίτικη βαρκούλα, απέπλευσε τον Αχέροντα.
0 Σχόλια