Το νου μου πλημμύρησαν ευχές μα και πόθοι
κι η πένα μου βάλθηκε τα ξόμπλια* να κλώθει!
Να βγάζ’ η ελπίδα φτερά σαν το γλάρο!
Να βλέπ’  η αγάπη σαν βάρκα το φάρο!
Να γίνει ο στόχος φεγγάρι τ’ Αυγούστου,
το κάθε μεράκι βαρέλι του μούστου!
Μ’ αυτό να μεθύσει ο νέος το βράδυ
σαν παίρνει αγάπης απλόχερο χάδι!
Να γίνει το γέλιο ζωγράφου μολύβι,
του πόνου το δάκρυ ευθύς να το κρύβει!
Να πιάσει ο γέρος χορό για να σύρει
κι ο ήλιος τσ’ ελπίδας ποτέ να μη γύρει!
Να δούμε τα νιάτα να πλέκουν στεφάνι
μ’ απλά Μαγιολούλουδα αγάπης γιορντάνι!
Να δούμε τον τόπο μας καμάρι του κόσμου
με άρωμα δίκταμου, κανέλας και δυόσμου!
Να δούμε τα όνειρα που κάνουμε όλοι 
ξανά να ανθίζουνε σε νέο περβόλι!
Να γίνει η πατρίδα μας σαν πρώτα μεγάλη
να φέγγ’ η ιστορία της στα σκότη και πάλι!
 
*σχέδια πάνω σε κέντημα

 

_

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη