Ο πατέρας μας δε μας έδειρε ποτέ.
Μόνο με μια βίτσα μας απειλούσε ότι θα μας δείρει. Μόνο έξω από τις πόρτες μας φώναζε ότι θα μας σκοτώσει. Λίγο που τρέμαμε. Λίγο που μέναμε αμίλητες. Κι ύστερα έφευγε.
Ο πατέρας μας δε μας έδειρε ποτέ.
Στη ντουλάπα έχω ένα κρησφύγετο. Τώρα έχει ξεραμένο ασβέστη και μούχλα. Σαν φώναζε έβαζα μέσα τις κούκλες μου να σωθούν. Εγώ έστεκα απέξω. Δεσμοφύλακας. Τους έλεγα να σωπάσουν. Να μη μυξοκλαίνε σαν κακομαθημένα κωλόπαιδα. Να το βουλώσουν.
Ο πατέρας μας δε μας έδειρε ποτέ.
Μια μέρα μόνο μου έσκισε μια κούκλα στα δυο. Για να μάθω. Δεν την κήδεψα. Την άφησα να σαπίζει στο σιδερένιο ράφι του μπαλκονιού. Καλά να πάθει. Δε μου άρεσε έτσι κι αλλιώς, της έλεγα. Κι ας την είχα στο κρεβάτι μου. Χώρο έπιανε. Σιγά. Το μόνο που με πείραξε ήταν ότι δεν είχα προλάβει να τη βαφτίσω. Κι έμεινε πεθαμένη αβάφτιστη.
Πού πάνε οι αβάφτιστες ψυχές; Αναρωτιόμουν σαν ήμουν μικρή. Μήπως χτυπάνε την πόρτα και δεν τους ανοίγει κανείς; Ευτυχώς ο πατέρας μου με βάφτισε.
Κι ύστερα με βάφτισα και εγώ. Ψυχή ελεύθερη, είπα
Το σκοτάδι μου γέλασε πικρόχολα.
Κι εγώ του σήκωσα το τρίτο μου δάχτυλο.
Ναι ρε, είμαι!
_
γράφει η Alma Libre
Πολύ μου αρέσει ο τρόπος γραφής σας ….. μα πάρα πολύ!!Καλημέρα!
…κι εμένα το σχόλιό σας!
Μέρες όμορφες εύχομαι!
Σκληρός και staccato ρυθμός… Θα συμφωνήσω με την Άννα..
καλώς ήρθατε!
😀
Καλώς σας βρήκα!
Πολλές φορές είναι καλύτερα να φάει κανείς ξύλο παρά να υπάρχει ο – ανελέητος – εκφοβισμός που αφήνει πιο πολλά σημάδια από μια κοκκινίλα στο μάγουλο!!!!!!!!! Και καλά να έχεις το τσαγανό και να το ξεπεράσεις! Αν δεν τό χεις όμως θα σε κυνηγάει μια ζωή….
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ …. ΔΥΝΑΤΟ… ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ………..
ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!!!!
Η λεκτική βία όπως και η σωματική βία …δεν είναι μαγκιά!
Και είναι δύσκολο μετά να μαζεύεις τα κομμάτια σου.
Ευχαριστώ
Πολύ όμορφη και μεστή γραφή!
Καλώς ήλθατε στη σελίδα μας : )
Η σελίδα σας με προκαλούσε καιρό τώρα…Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία 🙂
Δεν ξέρω γιατί, όμως κάθε φορά που ακούω για ένα τέτοιο πατέρα, νιώθω την ανάγκη να τον γνωρίσω. Να τον νιώσω! Να δω μέσα στην ψυχή του. Δεν ξέρω γιατί… Ίσως επειδή σε κάθε επιθετική συμπεριφορά, και κάθε εκδήλωση βίας, ακούω μια κραυγή που ζητάει βοήθεια. Και δεν εννοώ του θύματος. Ίσως γιατί έτσι γνώρισα τον πατέρα μου! Ίσως γιατί, έτσι αγάπησα τον πατέρα μου!
Κοίτα που απ’ την υπερβολική συγκίνηση, ξέχασα να γράψω δυο λόγια για το υπέροχο κείμενο. Θα αρκεστώ σ’ αυτό που ένιωσα. Υπερβολική συγκίνηση!
κάθε βία έχει ξεκινήσει απο βία από κάποια μη εξωτερικευμένη κραυγή. Πόσο θα πηγαίνουμε πίσω όμως για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα; Συγχωροχάρτι κι έτσι; Όταν μολύνεις το νερο δεν σε καθαρίζει. Σας ευχαριστώ για την ανάλυση. Και χαίρομαι που καταφέρατε και αγαπήσατε το “θύτη” σας. Θέλει κότσια. Ευχαριστώ και πάλι..
Μα δεν υπήρξα ποτέ μου θύμα! Επειδή δεν επέτρεψα σε κανέναν να γίνει θύτης μου.
Άλμα Λίμπρε καλώς ήρθες στην συντροφιά μας!!!! Πολύ δυνατό το κείμενο που μας έδωσες σαν στίγμα γνωριμίας!!!! Δυστυχώς η βία ιδιαίτερα η λεκτική βρίσκετε κοντά μας, δίπλα μας, μέσα μας!!!! Γιατί πως αλλιώς να αξιολογήσεις τη στάση μας που ακούμε, βλέπουμε αλλά δεν περνούμε ποτέ την ευθύνη!!!!! Καλημέρα!!!!!!
Μας λογαριάζω καιρό τώρα τυφλούς κουφούς μουγκούς. Καλησπέρα
Η βία πάντα έχει ήχο, όψη, γεύση, αφή… Και η βία φέρνει πάντα βία… Και αυτός που κουβαλάει τα αποτελέσματά της, θέλει πολλή δύναμη για να πει: “…Κι ύστερα με βάφτισα και εγώ. Ψυχή ελεύθερη, είπα…Κι εγώ του σήκωσα το τρίτο μου δάχτυλο.Ναι ρε, είμαι!” Και θέλει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη για να μπορέσει να καταλάβει αυτόν που δημιούργησε τούτες τις ουλές.
Καλή δύναμη στη γραφή κι ευχαριστώ ΠΟΛΥ!!!!!!!!!!!!!!
Ουλές. Με κάλυψε μια λέξη σας. Καλησπέρα
Χείμαρρος….
..είμαι μερικές φορές…κρατηθείτε…Ευχαριστώ ….