Το 1984 του 2020 βρίσκεται πλέον προ των πυλών, καθιστώντας εμφανές το γεγονός ότι το βιβλίο του Όργουελ αποτελεί μία απτή πραγματικότητα στη σύγρονη εποχή και όχι ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Προφητικός, όπως έχει χαρακτηριστεί ουκ ολίγες φορές, συνεχίζει στην σύγχρονη εποχή της τεχνολογίας να μας εντυπωσιάζει με την διαχρονικότητα των λεγομένων του. Το γνωστό ”τηλεπαιχνίδι” – εάν θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε με αυτόν τον τρόπο – βασισμένο στη συνεχή παρακολούθηση των παιχτών του, ως ένας μεταμοντέρνος ”Μεγάλος Αδερφός” που καλείται να μας παρουσιάσει τις διάφορες προσωπικότητες, τις καθημερινές συνήθειες και τις φαφορετικές αντιδράσεις τους; Αναφερόμενος και κατευθυνόμενος ο Όργουελ, στις πολιτικές παρατάξεις κάθε εποχής που αποσκοπούν περισσότερο στην μεγαλύτερη έλευση ψηφοφόρων στα εκλογικά κέντρα και στην υποστήριξη του εκάστοτε υπάρχοντος καθεστώτος, παρά στην ενασχόληση με τα κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα, λησμόνησε να λάβει υπόψη του τον ίδιο τον άνθρωπο και τις ιδέες του.

Οι τελευταίες, κατάλοιπο ίσως μιας προγενέστερης πραγματικότητας και αναχρονιστικών πεποιθήσεων, εκφράστηκαν ποικιλοτρόπως – είτε με ξεκάθαρες δηλώσεις, είτε με την συμπεριφορά των ίδιων των παιχτών θα μπορούσαν ίσως να αποτελέσουν τροφή για σκέψη και προβληματισμό πάνω σε ένα ξεχασμένο και πρόχειρα πεταμένο ζήτημα, που ονομάζεται ”αξίες”. Η αξία του σεβασμού του ανθρώπου, της ανθρώπινης υπόστασης, της αναγνώρισης του άλλου ως διαφορετικό όν αποτελούν ίσως φιλοσοφημένες εκφράσεις που θα μπορούσαν να παραλειφθούν αλλά όταν η αξιοπρέπεια του ίδιου μας του εαυτού αλλά και των συνανθρώπων μας βρίσκεται στο στόχαστρο, μπορούμε άραγε να σταυρώσουμε τα χέρια; Μαχόμαστε έντονα και αδιάκοπα, τόσους αιώνες για τα δικαιώματαπου θα όφειλαν όλοι οι άνθρωποι να κατέχουν εξαρχής, μονάχα για να μένουμε αδρανείς μπροστά στο έλεος της ανθρώπινης κατάπτωσης. Αμέτοχοι λοιπόν, εξαιτίας του γεγονότος ότι αυτές οι συμπεριφορές βρίσκονται μακριά από εμάς, ευφησυχαζόμαστε, αλλάζουμε τηλεοπτικό σταθμό και ξεχνάμε αυτό το ”ατυχές γεγονός”…

Η ”αστυνομία της σκέψης” έχει ενσταλαχθεί ήδη μέσα μας: αυτό που όλοι θα ήθελαν να πραγματοποιήσουμε, εμείς το έχουμε πλέον αυτοματοποιήσει. Όμως τίποτε δεν σταματά εδώ καθώς οι ίδιοι καταλήγουμε να τελματώνουμε την σκέψη μας, αναπαράγοντας τα στερεότυπα που προσπαθούμε να αποφύγουμε• ας αναρωτηθούμε τις φορές που εκφράσαμε μία ομοφοβική άποψη, που διαιωνίσαμε ένα σεξιστικό σχόλιο, που κατακρίναμε μία διαφορετική συμπεριφορά δίχως να την γνωρίζουμε. Θα μπορούσαμε να δαιμονοποιήσουμε το τηλεπαιχνίδι που (υπερ)προβάλλει τέτοιου είδους πρότυπα, όμως όσα βλέπουμε υπάρχουν σε μεγάθυνση πέρα από τον μικρόκοσμο που έχει δημιουργηθεί στην τηλεόραση. Οι πεποιθήσεις αυτές – δυστυχώς για μία ”προοδευτική κοινωνία”, όπως ελπιδοφόρα αυτοαποκαλούμαστε – , δίχως την αφοριστική κριτική του ορθού και του εσφαλμένου παρουσιάζουν – κακώς ή κακώς – την κοινωνία του σήμερα, που όσο κι αν επιθυμεί να δημιουργήσει στο μυαλό της την εικόνα της ουτοπίας, οι μελανές σελίδες κυριαρχούν. Ο ”Μεγάλος Αδερφός τα βλέπει όλα” κι εμείς κλείνουμε τα μάτια μας στο ”τίποτα”. Ενοχλήσεις που αφορούν αδιάφορα σχεδόν πράγματα καλύπτουν την δυνατότητα για περισυλλογή και ανησυχία για τα ουσιώδη, σκεπτόμενοι πως εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι! Η αιώνια αντιμεώπιση μας, ως ένας  σύχρονος Σίσυφος που είναι αναγκασμένος να υπομένει καρτερικά το μαρτύριο του διαρκώς, μας αναγκάζει να βρισκόμαστε καθηλωμένοι σε καταστάσεις που όχι μόνο μας περιορίζουν και υποβαθμίζουν ως άνθρωποι αλλά και μας τοποθετούν εις γνώσιν μας, ολοένα και περισσότερες αλυσίδες στα πόδια. Αδυνατούμε να προσωρήσουμε γιατι αδυνατούμε να σκεφτούμε… Δράση δεν σημαίνει αντανακλαστικά άκριτη αντίδραση αλλά σκέψη, έρευνα για όσα συμβαίνουν και προετοιμασία, προετοιμασία αντιμετώπισης του εαυτού μας και των μεσαιωνικών προκαταλήψεων μίας άλλης περιόδου, που ισχυρίζεται ότι είναι η εποχή της εξέλιξης.

H προκατάληψη είναι ένα βαρύ φορτίο που θολώνει το παρελθόν, απειλεί το μέλλον και κάνει το παρόν απρόσιτο είπε η Maya Angelou και θα μπορούσαμε να συλλογιστούμε το ”φορτίο” που κουβαλάει ο καθένας μας στον Αδή, στις σκοτεινές αυτές εποχές που μονάχα σκεπτόμενοι μπορούμε να ανακαλύψουμε το φως!