Χτες το μεσημέρι, πήδηξε από τον 5ο ένας παππούς. Σκεπασμένος με μια κουβέρτα, λίγη ώρα μετά, στο αίμα μουσκεμένη,  να κρύβει το παράταιρο θέαμα της σπασμένης μαριονέτας. Φωνές, ασθενοφόρα, κόσμος. Κόσμος… κουτσομπολιά … μα εγώ ξέρω Ανέβηκα στην ταράτσα και κοίταξα...

«Είναι μαζί σου;», τη ρωτά εξερευνώντας τον κόσμο τριγύρω της. «Τι να είναι μαζί μου;», αποκρίνεται η Καίτη νιώθοντας τα πόδια να μουδιάζουν. «Η Πηγή είναι μαζί σου; Πού είναι;», συνεχίζει και το παγωτό γλιστρά από το χέρι. Συνειδητοποιεί πως το κινητό είναι ακόμη...

«Αυτή είναι μία από τις εισόδους της Παλιάς Πόλης», λέει ο Πρόδρομος δείχνοντας την κεντρική πύλη. «Έναν καφέ, αγναντεύοντας αυτά τα τείχη, τον πίνω με μεγάλη ευχαρίστηση», ολοκληρώνει κλείνοντας το μάτι στη μικρή που τον παρατηρούσε μέσα από τον καθρέφτη. Αυτό ήταν...

«Πόσο μάταιο είναι να κάθεσαι να γράψεις, όταν δεν έχεις σηκωθεί να ζήσεις!» Χ. Ντ. Θορώ (1817-62)   Ξημερώματα. Παραμονή της Παναγίας... Μήτε σε Παναγίες μήτε σε Χριστούς πίστευε η Λένα. Μικροαστισμός η θρησκεία, αποκούμπι για τους αδύναμους. Δεν είχε ανάγκη τον Θεό...

Αύριο Το πλοίο προσεγγίζει το λιμάνι του νησιού. Οι καμαρότοι χτυπούν βιαστικά τις πόρτες στις καμπίνες, ενημερώνοντας τους επιβάτες για την άφιξη στη Ρόδο. Στα μεγάφωνα ακούγεται η επιβεβαίωση στα ελληνικά και σε δύο ακόμη γλώσσες. Ο Πρόδρομος γυρνά πλευρό και κοιτά...

το οπισθόφυλλο της Μαρίας Λάτσαρη για την ποιητική συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα.

Έτσι και σήμερα. Ξεφυλλίζοντας την κυριακάτικη εφημερίδα ετοιμάζει το πρωινό. Η Καίτη στο κρεβάτι, ακόμη. Η μικρή τον βοηθά να μεταφέρει τα ποτήρια και τις κούπες στο τραπέζι της κουζίνας, ανεβαίνοντας στο σκαμπό με προσοχή. Περνά δίπλα της και τη φιλά στο κεφάλι,...

  Χθες «Κοιμήσου αγγελούδι μου, κοιμήσου. Και εγώ σύννεφα θα σου μαζέψω να ‘χεις να περπατάς. Τα ματάκια σου κλείσε και άγγελο θα ζητήσω να σε προστατεύει» Δεν άργησε να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά της μητέρας της. Της χάιδεψε τα μαλλιά, ακουμπώντας το μέτωπο απαλά. Τη...

«Πόσο μάταιο είναι να κάθεσαι να γράψεις, όταν δεν έχεις σηκωθεί να ζήσεις!» Χ. Ντ. Θορώ (1817-62) Ζωής απόηχοι Αλέξανδρος Κεφαλάς Δίπλα σε πλαστικούς κάδους απορριμμάτων συναντώ, πότε άρτια, πότε σε θραύσματα, αδιάφορα πεταμένα, έπιπλα χρόνων και ζωών περασμένων. ...

Βρήκα την πόρτα του γραφείου μου μισάνοιχτη. Κοντοστάθηκα να πάρω μια αναπνοή και με το χέρι μου έψαξα μηχανικά το περίστροφο στην τσέπη της καμπαρτίνας μου. Μαλακίες. Αφού ποτέ δεν το παίρνω μαζί μου. Έσπρωξα μαλακά με το πόδι μου την πόρτα και κοίταξα λοξά στο...

Βυθιζόμουν σε κινούμενη άμμο. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω και έβλεπα σαν ταινία τη ζωή μου να τρέχει ανάποδα με γρήγορη ταχύτητα. Όταν έφτασα κάπου εκεί στην εφηβεία άνοιξα τα μάτια μου. Ήμουν ιδρωμένος. Δεν έκανε ζέστη αλλά εγώ ζεσταινόμουν. Διψούσα αλλά δεν ήθελα να...