Ας συλλαβίσουμε: Κο-ντι-νός.
Πατάμε στην γενική σελίδα login του  γνωστού και διάσημου χώρου. Διαβάζουμε προσεκτικά: Χάρη στο F., συνδέεστε με τους κοντινούς σας ανθρώπους και μοιράζεστε πράγματα μαζί τους. Συμπληρώνουμε γρήγορα τα υποχρεωτικά πεδία και πατάμε το εικονίδιο εισόδου. Μέσα σε λίγα λεπτά μετά από πιστοποιήσεις και λοιπά μικρά βήματα γινόμαστε και εμείς μέλος μιας τεράστιας ομάδας. Ξαναπάμε στο μότο. Χάρη στο F., συνδέεστε με τους κοντινούς σας ανθρώπους και μοιράζεστε πράγματα μαζί τους. Επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως που μας λέγαν και στα σχολεία οι… βαρετοί καθηγητές.
Κοντινοί άνθρωποι. Ας το σκεφτούμε. Κοντινός άνθρωπος είναι και ο γείτονας που δεν του μιλάμε ποτέ, άντε στην καλύτερη να του λέμε Καλημέρα. Κοντινός είναι και ο δεύτερος ξάδερφος της θείας μας της Νίνας της κουτσομπόλας το τρίτο παιδί, ο Λάκης με την μπάσα φωνή, εκείνο που βρήκε το μέσο ο άντρας της ο Μένιος που ήταν φίλος με τον Χ. βουλευτή (ονόματα δεν λέμε οικογένειες δεν θίγουμε) και τον βάλανε να ακούει τους αγαπημένους του εκφωνητές σε λαϊκή συχνότητα και να καπνίζει τους νταλκάδες του σε γραφείο πολυτελείας στο υπουργείο Εργασίας και πάει λέγοντας… ας μην αναπτύξουμε περισσότερο την παράγραφο «σόι». Κοντινός είναι και ο στενός φίλος μας. Αυτός που τα λέμε από κοντά, συζητάμε στο τηλέφωνο, μαθαίνουμε ο ένας τα νέα του άλλου, γελάμε, κλαίμε και προχωράμε με έναν κοινό τρόπο στην ζωή.
Βάσει της παραπάνω ανάλυσης, η ανάγκη χρήσης του F. τρώει άκυρο που λέει και η πιτσιρικαρία γυρίζοντας με κλειστή γροθιά τον αντίχειρα προς τα κάτω. Έτσι λοιπόν, με την σοφία που κατακτήσαμε μόλις τώρα, θα διαλαλήσουμε όλοι μαζί την μεγάλη αλήθεια: Το F. δεν χρειάζεται για να μας συνδέει με κοντινούς ανθρώπους. Το επίθετο κοντινός δηλώνει από μόνο του το είδος της σχέσης που έχουμε ήδη χτίσει επομένως και φτιάξει την απαραίτητη «σύνδεση»
Μήπως τελικά, το F. εννοεί πως ενώνει όλους τους κοντινούς μας μαζί; Δηλαδή από εδώ η Μαρία που είσαστε παιδικές φίλες και ο αδερφός της ο Τάσος που σου τράβαγε τις κοτσίδες και η δασκάλα σας η κυρία Λένα που έσπαγε τα τζάμια με την στριγκλιά της –που κρίμα τότε που δεν είχατε κινητά όλοι στην τάξη να την βιντεοσκοπήσετε να γίνει viral στο λεπτό- κι από εδώ ο Πέτρος το πρώτο αμόρε στο Γυμνάσιο που πήγες όταν μετακόμισες και εδώ η Ξένια συμφοιτήτρια στα ΤΕΙ Λαμίας που μάθαινε φυσικοθεραπεία και εδώ η θεία η Μελπομένη που ζει στην Αμερική και της λείπουν τα σκαλτσούνια της άλλης θείας της αδερφής της μαμάς της που ζει στην Κρήτη και κάθε που μαγειρεύει, δεν αφήνει κανέναν να αγγίξει πριν τα φωτογραφίσει και τα ανεβάσει στο I. κάθε βδομάδα και της τρέχουν τα σάλια και οι αναστεναγμοί νοσταλγίας. Όλοι αυτοί… οι κοντινοί θα συνδεθούν σα να τους βάζεις στο ίδιο σαλόνι και θα φέρουν τους δικούς τους κοντινούς που κι εκείνοι θα φέρουν τους δικούς τους κοντινούς – που τι έκπληξη οι κοντινοί των κοντινών των κοντινών των κοντινών των κοντινών των δικών μας έχουνε και πάλι κοντινούς μας! Τι μεγάλη γειτονιά!
Στήνοντας λοιπόν ένα τέτοιο πάνελ, από εκείνα τα καλά που βλέπουμε και γελάμε με τα χάλια μας στην τηλεόραση –όσοι ακόμα δεν την έχουνε βγάλει από την πρίζα από αηδία- μπορούμε σίγουρα να διαπιστώσουμε και το αποτέλεσμα σε οποιαδήποτε έναρξη κουβέντας. Μπορεί τελικά η θεία η Μελπομένη που ζει στην Αμερική αποκομμένη χρόνια από τα πολιτικά και όχι μόνο θέματα της χώρας να καταλάβει το πρόβλημα της θείας στην Κρήτη και την σύνταξή της και να συζητήσουν για την σημερινή ηγεσία; Ή επίσης, μπορεί η Μαρία η παιδική φίλη, με την Ξένια την συμφοιτήτρια να γνωρίζουν τα ίδια χαρακτηριστικά της κοινής ή μάλλον καλύτερα… κοντινής τους φίλης; Χρειάζεται ξαφνικά να γίνουμε όλοι φίλοι με φίλους; Μπορεί να αποδώσει μια κουβέντα ανάμεσα σε τόσο κόσμο;
Ας σκεφτούμε πως είμαστε διακοπές στο χωριό μας. Πως έχουνε έρθει ξαδέρφια από την Γερμανία, τον Καναδά, την Αυστραλία πως καλέσαμε επίσης οικογενειακούς φίλους να έρθουν μαζί μας και πως εκεί βρήκαμε και νέες παρέες τουριστών από διάφορα μέρη. Ανεβήκαμε ποτέ στο πεζούλι της πλατείας του χωριού φωνάζοντας όλο αυτόν τον λαό από κάτω για να τους πούμε πως σήμερα… έχουμε τα νεύρα μας ή πως αυτή την στιγμή ακούμε το μεγάλο σουξέ «Πήρες την καρδιά μου πάρε και τα λεφτά μου πάρ΄τα και χαλάλι σου» και νιώθουμε… Κουλ;  […]