Ένα σύντομο σχόλιο για την αναζήτηση ταυτότητας
Για την κριτική στο θέατρο και στην τέχνη
Η κριτική είναι πολύτιμη αξία μόνο αν είναι αμερόληπτη. Όχι όταν προέρχεται από την παρέα των φίλων μας. Τότε και εμείς οι ίδιοι μπερδευόμαστε. Οι εχθροί μας δεν ασχολούνται με μας και όταν ασχολούνται αυτό γίνεται με μη εποικοδομητικό τρόπο. Μετά έχουμε τους αδιάφορους και τέλος τους φίλους μας που είναι πάντα με τον καλό και συνήθως υπερβολικά καλό λόγο. Τότε τι κάνουμε;
Πού βρίσκομαι, αλήθεια; Για μένα ήταν πάντα ένα ερώτημα αυτό και το ζητούμενο να βρω τη θέση μου στον σύγχρονο κόσμο. Πώς να καταλάβω ποια είναι η θέση μου στο τοπίο το καλλιτεχνικό του θεάτρου; Αποφάσισα λοιπόν να ταξιδέψω άγνωστη μεταξύ αγνώστων, με μια γλώσσα, την Ελληνική, σε τόπους όπου η Αγγλική είναι η γλώσσα η διεθνής του θεάτρου.
Ποια θα ήταν η αντίδραση, πώς θα με δεχόταν η διεθνής κοινότητα του θεάτρου; Μακριά από ην προστατευμένη ελληνική κατάσταση και μακριά από την εχθρική στάση ή αδιάφορη της ελληνικής καλλιτεχνικής μικρής αγοράς. Θα μπορούσα να μιλήσω, να επικοινωνήσω, να υπάρξω καλλιτεχνικά μακριά από την πατρίδα μου;
Μόνο τότε μπορούμε νομίζω να καταλάβουμε πού βρισκόμαστε. Μόνο όταν η δουλειά μας παρουσιαστεί και εκτεθεί σε άγνωστα μάτια και αυτιά, τότε μπορούμε να ακούσουμε πιο αντικειμενικά σχόλια και να καταλάβουμε καλύτερα προς τα πού βαδίζουμε. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Γιατί πιστεύω ότι το δυσκολότερο και πιο όμορφο συναίσθημα είναι η ένταξή μας στον δικό μας γενέθλιο τόπο, στον γεωγραφικό χάρτη του τόπου που μας έθρεψε.
Η Ιθάκη του καθενός μπορεί να είναι διαφορετική. Η δική μου είναι η επιστροφή στις πρώτες επιρροές που δέχεται ένας άνθρωπος. Και μετά ακολουθεί όλος ο κόσμος και όλο το σύμπαν.
_
γράφει η Μαρία Πανούτσου
0 Σχόλια