“Τέρας! Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις…”, έλεγε η μάνα στην κόρη. Το κινητό κολλημένο στο ιδρωμένο, ευτραφές αυτί. Δίπλα της ο πατέρας καθησυχαστικός, έψαχνε στην οθόνη για φθηνό εισιτήριο, χαϊδεύοντας το πληκτρολόγιο εδώ και μία περίπου ώρα. “Τίποτα δεν της κάνει! Τίποτα…”, ξεφυσούσε εκείνη, “νομίζει ακόμα πως έχω το μαγαζί”. “Έλα, πουλάκι μου!”, πήρε σειρά εκείνος, “Δε βρήκα κάτι για Δευτέρα, δυστυχώς. Η μαμά σου έχει δίκιο, καλύτερα να μείνεις εκεί. Κοίτα, μη μου στενοχωριέσαι, έτσι; Ένα γλυκό γλυκό φιλί! Θα σε σκεφτόμαστε”.
_
γράφει ο Ντέμης Κωνσταντινίδης
Αχ…. Δεν φαντάζεσαι ποια παλιά χορδή χτύπησες μέσα μου… ποια παλιά πληγή αιμορράγησε… Σύντομο αλλά τόσο μα τόσο γεμάτο συναίσθημα και αντιθέσεις… Όμορφο…
Καλό…. θα μπορούσε να συνεχίσει πιο πολύ αυτή η σκηνή αλλά νομίζω πως ο σκοπός σας ήταν αυτός. Κειμένο μικρό σχεδόν αθόρυβο… Σα σφαίρα.
drmakspy, σας ευχαριστώ.
Κα Τζουγανάκη, επίσης. Μακάρι να ‘ναι κι εύστοχη.
Μπράβο σου Ντέμη!!
Ευχαριστώ. Ευχές για το καλύτερο.