Σε δίλημμα βρίσκεται μεγάλο, είναι γονιός το δίχως άλλο. Να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει, ποιανού το μέρος να κρατήσει; SOS. Μάνα βρίσκεται ανάμεσα σε κόρη και σύζυγο. Η μικρή της παρέας τα έμπλεξε με ένα πολύ καλό παιδί ξένης καταγωγής. Η μάνα, πιο συναισθηματική, επεσήμανε με το δικό της τον τρόπο, ότι τα αισθήματα δεν έχουν τόπο καταγωγής. Ο πατέρας πυρ και μανία, συντηρητικός και παλαιών αρχών, υποστήριζε το γνωστό “παπούτσι από τον τόπο σου και ας είναι μπαλωμένο”. Με αυτό το σκεπτικό, άνοιξε την πόρτα και έδειξε την έξοδο στη μικρή. Όχι, δεν έπρεπε να γίνει έτσι. Η μικρή τα μάζεψε και έφυγε. Η μάνα μαράζωσε, ο πατέρας ανένδοτος. Η μικρή, μια ωραία μέρα, ζήτησε ακρόαση από την οικογένειά της. Θα έφερνε στον κόσμο μια καινούρια ζωή και θα παντρευόταν τον αγαπημένο της. Η είδηση του χαρμόσυνου γεγονότος άγγιξε τους δικούς της και τώρα είναι όλοι μες στην τρελή χαρά και τρέχουν για να φέρουν εις πέρας τις διαδικασίες του γάμου.
-
γράφει η Βάσω Καρλή
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Πάρα πολύ ωραίο και ανθρώπινο, Βάσω.Μέσα σε λίγες σειρές έδωσες το μέγεθος του προβλήματος και το ευτυχισμένο τέλος! Μπράβο.
Χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε Μάρθα. Να είσαι καλά. Καλό Σ.Κ.
Με άλλα λόγια ό, τι δεν κατάφεραν οι μεγάλοι το κατάφερε ένα μωρό και μάλιστα αγέννητο ακόμα Είναι και αυτές οι παραδόσεις μας όμως που είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μας Και όχι τίποτα αλλά αν σού το γράφει η Μοίρα σου το ”παπούτσι από τον τόπο σου ”πάμπολλες φορές γίνεται αρβύλα που σου κτυποάει το κεφάλι΄και τραυματίζει θανάσιμα την Οικογένεια όλη .Βάσω ωραία μας τα είπες μπας και αλλάξουμε νοοτροπία κάποια στιγμή αλλά δεν το βλέπω.
Η όλη κατάσταση σε βάζει σε μεγάλο δίλημμα. Δεν ξέρουμε πως θα αντιδράσουμε εάν δε το βιώσουμε εμείς οι ίδιοι. Τουλάχιστον ας έχει ευχάριστο τέλος η ιστορία. Καλό σου βράδυ, Λένα.
Όμορφη η ιστορία σου Βάσω μου και αρκετά καθημερινή θα τολμούσα να πω, τουλάχιστον εδώ στην επαρχία. Νομίζω όμως ότι οι μικροί άγγελοι κάνουν στο τέλος πάντα το θαύμα τους!!!!
Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές οι ψυχούλες και μας αλλάζουν την καθημερινότητα και βλέπουμε με άλλα μάτια τον κόσμο. Σε ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιό σου, Σοφία μου. Καλό βράδυ.
Χιλιάδες ίδιες τέτοιες ιστορίες. Ευτυχώς από εκείνες με το αίσιο τέλος… Πάλι καλά…
Αφού είπαμε να γράψω και κάτι αισιόδοξο . . . αλλιώς το τέλος θα ήταν φρικτό.