Χέρια. Τα χέρια σου που κούμπωσαν ιδανικά μες τα δικά μου. Ανάσες. Οι ανάσες σου. [...] γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής

    «Θέλω», της καρδιάς λειψά χαμερπή άπιστα αλλόθρησκα γέρικα χολερικά μολυσμένα από τα «πρέπει» των άλλων «Θέλω», του μυαλού της μνήμης της λήθης του παρελθόντος της εγκατάλειψης σφαλισμένα βουβά φοβισμένα από τα «πρέπει» των άλλων «Θέλω» ,χαραμάδες...

Άραγε υπήρξες στο γίγνεσθαι των ερωτικών της σπασμών; Υπήρξες στο θρόισμα των ποιητικών αναστεναγμών της; Κι όταν σα βροχή, ο ιδρώς ξέπλυνε το κορμί σου κι ήλθε η κάθαρση μέσα σου, σταμάτησε να εγείρει ο φόβος της μοναξιάς; μέσα σου, σταμάτησε να βρέχει; Άραγε… _...

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μακρινό χωριουδάκι της Νότιας Αλβανίας, καρφιτσωμένο στην πλαγιά ενός βουνού είχε το παλάτι της μια μικρή πριγκίπισσα, η Τίνα! Ήταν ένα κοριτσάκι ανήσυχο, ενθουσιώδες και πολλές φορές παρορμητικό! Αγαπούσε πολύ όλα τα λουλούδια, αγαπούσε...

Εκείνη η ανύποπτη στιγμή... δειλή κι εγώ δειλός εκείνο το μικρό σουφρωμένο κυκλάκι τα χείλη σου όαση διονυσιακή   Εκείνη η ακαθόριστη φωνή... Έχεις χρώματα; Μου πήραν τα χρώματα. Γεμάτη έλλειψη, λαχτάρα, αναζήτηση... ζωγραφίζω μαργαρίτες λίγο πράσινο, λίγο...