Το κομποσκοίνι των δακρύων
Μεταναστεύω με τον αέρα κανείς μας δεν αιωρείται. Τεμαχιζόμαστε, ψηφίδες του χρόνου γινόμαστε. Μια σαύρα ερήμου ενσαρκώνεται εμπρός μου. Τα μικρά της ποδαράκια, στην καυτή άμμο. Φλεγόμενα βήματα, πάνω τους έρπεται πυρπολημένο το μυαλό μου. Θύμησες άνυδρες. Η ανάγκη...