Όχι δίπλα μου, απέναντι σε θέλω να κουβεντιάζουμε και να σε κοιτώ στα μάτια, να βλέπω τις αντιδράσεις σου, τις γκριμάτσες σου, όταν σου λέω αυτά που έχω να σου πω. Να δω πώς είσαι όταν βρίσκεσαι σε αδιέξοδο, Ποια διαδρομή ακολουθείς; Μάτι αριστερά, δεξιά, μάτι πάνω...

Κάθε μεσημέρι και βράδυ που πάω να κοιμηθώ, να βρει ξεκούραση το κορμί και το μυαλό, παραμιλώ; μονολογώ; δεν ξέρω, μάλλον παρακαλώ τα όνειρα, να δω το πρόσωπό σου, ή έστω τη φιγούρα σου. Μα γίνομαι κομμάτια και σου θυμώνω, γιατί ποτέ δεν έρχεσαι. Και αποκοιμάμαι...

Ανέβηκα τη σκάλα με δυσκολία, με αβεβαιότητα, λαχανιασμένη. Έμοιαζε φίδι να τυλίγεται στα πόδια μου. Δεν κοίταξα πίσω ούτε μια φορά, φοβήθηκα μήπως κατρακυλήσουν τα όνειρά μου. Φόρεσα και ένα ανύπαρκτο χαμόγελο στα χείλη, έτσι για να γλυκάνει η ματιά λίγο, μια που...

Κρύβεις μια βιασύνη, τόση όση ο λογισμός μου να σαστίζει και το πάθος μου, να τρυπάει βαθιά την καρδιά και τους κροτάφους. Όμως εγώ μπορώ να τραγουδήσω, γιατί μου κράτησες τα χέρια, γιατί άφησες το γέλιο σου στο νου μου, γιατί μου χάρισες τη γελαστή ματιά σου...

Να σπάω σε χίλια κομμάτια μια νύχτα, μ’ ατέλειωτα χρώματα, να ξεκλειδώνει της μοίρας το κάρμα κι η φαντασία του μυαλού μου να πέφτει σε σφάλμα Ρούχα στο πάτωμα ριγμένα στα χείλη σου, διψασμένο άφησα να ξεθωριάσει, της νύχτας το φεγγάρι για να ξορκίσει του κορμιού...

Σαν έτοιμος από καιρό Αφήνω της μάνας τον μαστό Να ενηλικιωθώ. Άντρας ώριμος πια να μπορώ Να σηκώσω της ζωής μου το σταυρό Κι ας είναι κύκλος Να μοιραστώ μαζί με τις χαρές τις λύπες τις πιο οδυνηρές Και ας τιμωρηθώ Να πέφτω σε βυθούς Σε έρωτες με γέλια και ανθούς...

-Καλημέρα.-Γιατί όρθιος;-Πες μια καλημέρα πρώτα και μετά αρχίζεις την ανάκριση.-Γιατί όρθιος;-Πρέπει να περπατήσω, να προχωρήσω μπροστά.-Γιατί μπροστά;-Από πίσω έρχομαι.-Και πώς ήταν;-Ωραία ήταν! Μα είχα περιέργεια να δω πώς είναι και μπροστά.-Είδες;-Είδα!-Και...

Στο λιμάνι που έδεσες Τις πληγές σου μέτρησες Μα τα θέλω σου άφησες Να δέσουν κι αυτά. Όσους κιαν γνώρισες Στα πρέπει τους κόλλησες Μα τα λάθη τους έξυσες Και θέλαν άλλα. Τα κύματα ζήλεψες Τους κάβους έκοψες Μα όσα κιαν ξόδεψες Αξίζαν κι άλλα. Με θάρρος έτρεξες...

Θέλω να σε δω κατάματα χρόνε να σου πω, πως είσαι πρόβλημα και ειδικά όταν δεν σε απολαμβάνω. Θέλω να σε δω κατάματα χρόνε να σου πω, πως δεν μου ανήκεις μα φοβάμαι μη σε χάσω, λες και είσαι ολόδικός μου. Πώς να σε γυρίσω πίσω να μη με πονάς να μη σε φοβάμαι να μη...

Δεν μου έλειψες ποτέ. μαζί σου ξυπνώ μαζί σου κοιμάμαι δίχως όνειρο. Η φωνή μου δεν σε φτάνει και σωπαίνω μέσα στην σιωπή σου και ύστερα ήρθες, με το φιλί και έχει το στόμα σου, με το φως που έχει τα μάτια σου, ήρθες σαν κραυγή να σβήσεις την σιωπή και το όνειρο...

Νύχτα αθόρυβη, γνωρίζω τα στενά της εκεί κρύβεσαι εσύ, μέσα στην ερωτιά της νύχτα σπας σαν το γυαλί, όταν τη μάσκα βγάλεις το ρόλο σου με δυνατή φωνή, αρχίζει ο τελάλης Νύχτα περνάς ανάμεσα απ’ τις σκιές μας ζωγραφίζεις τις φωτιές και ανάβεις τις καρδιές μας νύχτα...

Η θάλασσα αγρίεψε όταν της μίλησε τ'αγέρι γιατί για "πάντα"της ορκίστηκε Θα της κρατά το χέρι Εκείνο δε φοβήθηκε της χάϊδεψε το κύμα το για "πάντα" της τραγούδησε κι όλα πηγαίναν πρίμα Το σύννεφο τους ζήλεψε κι άρχισε να κλαίει ποιός ξέρει το ξαστέρωμα τι του'πε κι...

Φανερές όλες οι πληγές σημάδια ζωής οι πόνοι μεταξωτό μαντίλι και κραυγές σφουγγάρι με ξύδι που ζυγώνει Καταχνιά που δεν περνά αγέρας που δυναμώνει προσευχή τριγύρω που συχωρνά μοιρολόϊ βουβό σε δυναμώνει Ηλί Ηλί Λαμά Σαβαχθανί Μαχαιριές σκίζουν καρδιές Καμπάνες...

Πέφτεις κι εσύ μέσα την φωτιά σαν εραστής Και ζητάς να βρεις την Ουσία της λαχτάρας κι όλο ρωτάς πόσες ζωές, πόσες φορές πόσες νύχτες αθάνατος; Με χρώματα φωτιάς μοιράζονται τα όνειρα με χρώμα της ελπίδας μοιράζεται και το ψέμα Φτάνω στο τέλος του δρόμου κι εγώ...

Τραγούδια θα σας πω με γλυκές μελωδίες γιατί η θλίψη της ζωής μπουλούκι μοιάζει σε περιοδείες Μια δίψα για φωνή νεράκι ποταμίσιο τόσα όνειρα χωράνε σ’ ένα πιάτο φαΐ σπιτίσιο Μουσική να θυμίζει θάλασσα μουσική να θυμίζει ουρανό νότες άστρα και κοχύλια κι αγγέλοι...

Χαρά και λύπη, πόνο και θυμό σε μια τηλεφωνική γραμμή κωμωδία και δράμα μαζί ειρωνεία γελούν και οι καημοί Πως να σ’ ακούω, πες μου πως μέσα από όλες τις φωνές πως να ακούσω τι μου λες μια σύνδεση μονάχα και θες Το σύρμα, μου πγίνει τον λαιμό η φωνή του χωρισμού,...

Χύθηκε το ποτάμι στην θάλασσα, αφύλαχτα κορμιά σαν σπασμένα κλαδιά τα παρασύρει. Παγωμένα μάτια και καρδιά κομμάτια, στην ξενιτιά χωρίς φτερά και χέρια αδειανά. Πατέρας μάνα και παιδί, νατοι  οι σκύλοι με μαύρο μαντήλι, και οι θρήνοι χωρίς καντήλι. Ένας μετανάστης...