Ξαφνικά ανακαλύψαμε το Χάλοουιν κι οι κολοκύθες την τύχη τους. Από κει που λιάζονταν στα αλώνια και προορίζονταν για έδεσμα γλυκό ή αλμυρό,  βρέθηκαν στα σαλόνια αναβαθμισμένες σε έργα τέχνης γλυπτικής, ζωγραφικής  και θεάτρου.  Δεν ξέρω τι είναι το...

Μ’ ένα ζευγάρι πολυφορεμένα παπούτσια που έπλεαν στα πόδια του σαν μπαταρισμένες βάρκες, έκανε κάθε μέρα την ίδια διαδρομή, από τον καταυλισμό που ζούσε με τη μάνα και τ’ αδέλφια του ως το γήπεδο της διπλανής συνοικίας. Διέσχιζε την απόσταση γενναία, μόνο,...

  Αυτά που θα σας διηγηθώ, μου τα διηγήθηκε κι εμένα ο φίλος μου ο Αρίστος την ώρα που πίναμε τα κρασάκια μας.  Ουδεμία σχέση έχουν με τη φαντασία και είναι όλα πέρα για πέρα αληθινά, ακόμη και τα πρόσωπα. Συμβαίνουν όμως σε έναν άλλο πλανήτη, μακριά από μας,...

  Με σβέλτες και σπιρτόζικες κινήσεις που την έκαναν να μοιάζει με αερικό, πηγαινοερχόταν από την ντουλάπα στο κρεβάτι κρατώντας στα δόντια, πότε μια μπλούζα, πότε ένα παντελόνι, πότε ένα εσώρουχο και τα έσερνε μέχρι τις ανοιχτές βαλίτσες. «Νανού, κάτσε...

Το μαχαίρι έγδερνε νευρικά το σώμα του ψαριού και τα λέπια πετάγονταν άτακτα σε όλο το χώρο. Δεκάρα δεν έδινε η κυρά Καλή ούτε για το ψάρι, ούτε για την καθαριότητα. Μηχανικά γίνονταν οι κινήσεις της που άφηναν τις σκέψεις, σαν τα λέπια κι αυτές, να ξεκολλούν  από τη...

Ανάμεσα απ’ τα μισάνοιχτα βλέφαρα κοιτούσε τη θάλασσα. Έμοιαζε ήρεμη αλλά ήταν ακόμη ανακατεμένη. Στην προσπάθειά της να κατευνάσει τον θυμό της, ξέβραζε σκουπίδια και θαλασσόξυλα στην ακτή, σα να ήθελε να ξεφορτωθεί ό,τι τη βάραινε. Την καταλάβαινε. Κάπως έτσι ένιωθε...

Μικρές εστίες φωτιάς ήταν απλωμένες στην πλατεία του χωριού και χάιδευαν λάγνα τη νύχτα. Με τις πύρινες γλώσσες τους καταβρόχθιζαν λαίμαργα κλωνάρια ρίγανης αλλά και μαγιάτικα στεφάνια, απελευθερώνοντας στην ατμόσφαιρα αρώματα καλοκαιρινά. Μοσχομύρισε ο τόπος από τα...

Με συντροφιά την αναμμένη ξυλόσομπα και με μια κούπα καφέ στα χέρια, καθόταν δίπλα στο παράθυρο του σπιτιού του και κοιτούσε τον πέτρινο φάρο. Στο ρυθμικό του αναβόσβημα μετρούσε τα λεπτά, τις ώρες και τα χρόνια, που έμενε ξάγρυπνος για να κρυφακούει τις μυστικές...

    Όταν βγήκε από το κτίριο της εταιρείας ήταν ήδη απόγευμα. Αν και άνοιξη, το σκοτάδι είχε αρχίσει να απλώνει τα δίχτυα του από νωρίς, παγιδεύοντας το λιγοστό φως του ήλιου που σπάνια ξεμύτιζε εκείνες τις μέρες.   Σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε τον ουρανό. Ήταν...