Virgo

Το πιο μεγάλο παραμύθι είναι ο Ουρανός

Πλάσματα ζούνε μαγικά και βασιλιάδες

Οι Δίδυμοι, ο Λέων  κι ο Σκορπιός

Και μες στον Ταύρο, κρυμμένες οι Πλειάδες

Εκεί θα βρεις φημισμένους κυνηγούς

Τον Ωρίωνα με τα σκυλιά και τον Βοώτη

Ναύτες πάνω στην πλώρη της Αργούς

Και τον Αιγόκερω μαζί με τον Τοξότη

Μα απόψε ο ουρανός φαίνεται ξένος

Μοιάζουν τ’ άστρα να’χουν ξεστρατίσει

Ίδια μονάχα έμεινε η Παρθένος

Και μοιάζει τόσο ζωντανή, έτοιμη να μιλήσει

Θα ορκιζόμουν πως μου μίλαγε με φως

Ένα φως μίας απόκοσμης γαλήνης

Χάθηκα μέσα της κι απέμεινα κρυφός

Στον αστερισμό μιας αλλιώτικης Σελήνης

Σαν άγγελος μου φαίνεται κοιτώντας με γλυκά

Το φως των αστεριών απλόχερα μου δίνει

Με τα γαλάζια μάτια της, τα μελαγχολικά

Την τόση που’χω ταραχή, να την καταπραΰνει

Συγνώμη... μα δεν μ’άφησε μυαλό να το σκεφτώ

Η λάμψη της με κτύπησε, τη λογική θολώνει

Σε μια στιγμή αποφάσισα πως θα την παντρευτώ

Κι ας ξέρω πως οι αστερισμοί, δεν είναι παρά σκόνη

Ζαλίστηκα... της δράσης έχασα τη ροή

Θυμάμαι πως την είδα τα φτερά να ανοίγει

Τα μάτια μου μισάνοιξα. Ήτανε πρωί

Ένα όνειρο ήτανε, μα τώρα έχει φύγει

Τα άστρα στην θέση τους, βουβά και σιωπηλά

Κοιμωμένα ανάμεσα στον ύπνο και στη λήθη

Κι εγω που ξέμεινα εδω στα χαμηλά

Ένα νέο καρτερώ να αρχίσει παραμύθι.

Από την ποιητική συλλογή "Ο Ποιητής και το Φεγγάρι"

https://www.facebook.com/OPoihthsKaiToFeggari

©Αντωνίου Ανδρέας

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!