Πάνω στις πέτρες σκαλίζω τη ζωή μου

Ένα ένα τα αποτυπώματά μου

Στα βράχια τα σμιλεύω

Για να βρεις τον δρόμο

Να μπορώ να υπάρχω για σένα μόνο

Είμαι ο λυγμός της μέρας

Και η οδύνη της νύχτας

Είμαι ο ψίθυρος του αγέρα

Και το δάκρυ της θάλασσας

Είμαι ο παλμός των δέντρων

Και το χάδι των πουλιών

Είμαι το χέρι, που απλώνει η γη

Για να αγκαλιάσει τον κόσμο

Είμαι στεριά διψασμένη

Λουλούδι κομμένο

Αγκάθι, που στάζει αίμα

Δάκρυα αλύτρωτα

Είμαι όλα εκείνα, που φοβάμαι κι όλα εκείνα,

Που ποθώ να βγουν απ’ το όνειρο

Και να γίνουν ταξίδι

Είμαι καρδιά γδαρμένη, σκισμένη

Δυο μάτια υγρά, που σε κοιτάζουν στα ίσια

Και σε ρωτάνε

Θα μ’ αγαπήσεις;

–

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη

Δείτε όλα τα άρθρα των Μονολόγων